troost

al richt ik mijn ogen
nog zo omhoog
en mijn diepste een sterk
verlangen kent naar
het Hoogste mededogen

toch blijf ik zoeken
naar aardse hoop
sterker nog,
ik word juist met de
menselijke onmacht
meegezogen

ik ben van stof
ondergeschikt aan de natuur
in mij brandt de vergankelijkheid
dat dooft na korte of lange duur
wat rest is mijn dodenhof

zie hier wat ik deel
met al dat ademt
het is ook het vertrouwen
dat over alles asemt
mijn leven past in het Geheel
het blijkt soms een troost
waarop ik kan bouwen

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/julius_dreyfsandt_zu_schlamm

Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 2 april 2007

julius-dreyfsandthotmail.com

troost

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 13 stemmen 481