Alle inzendingen van Julius

klein is mijn gedicht in alle eenvoud zonder gewicht immers wat men schrijft of maakt slechts het uiterlijk van het wezen wordt aangeraakt…

op de eerste etage slungelden haar benen uit het raam over het al haast verrotte houten kozijn van een herenhuis met verloren faam ze daagde mij uit met blote benen en lonkende ogen die mijn lust wilden lenen onder het gewuif van een luchtige rok ontsnapte mijn verstand geenszins aan deze ruif en mijn hart haastte zich als…

gelijk aan mij geraakt de aarde in alle sferen zo bezwangerd uit ondermaanse maagdelijkheid geraakt stof bevrucht in de levende moeder vaak is dit een moment als alle jaren waar we intens naar uitstaren nog zuchtend in de barenswee mag ik, de mens, opnieuw en vertederd de verduistering uitvaren…

vlokkerig valt de zwarte sneeuw als een wijd gespreide bruidsjapon naar bene licht schittert er schaars doorheen zich laser splitsend in het al heen de zwarte sneeuw; vallende tranen van de vergrijsde hemelse godenleeuw de aarde bedekkend, moede van het brullen, over de mensheid uitstrekkend…

iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiik ga jouuuuuuuuuuu verlaten verlaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaten mijn dooooooooooooooooooooolk tussen de riiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiibben iiiiiiiiksterfff voooooooooooooor mijn maaaaaaaaaaaten oooooooooom het geweeeeeeeeeeeeeten te suuuuuussen ik steeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerf iksteeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerf…

ik snuif de vochtige damp opstijgend uit het natte gras het vult mijn longen en aders zoals nieuw leven ruikt zoals aldoor het prille was het geurt mijn dromen vol van ruimte en lucht het geeft mij vleugels laat het zware gaan het schept een nieuwe vrucht zo voel ik even aan de schepping word gewaar van het onbestemde dat zeker…

wandering about with almost closed eyes half seeing over her vulnerable body she has inevitably sucked me down into her remaining existence wrapped into a white layered gown…

ich, herumirrend mit beinah geschlossenen augen halb sehend, über ihren verletzbaren leib hat sie unweigerlich mich aufgesogen mit ihrem verbliebenen sein umhüllt von weissen gelegten roben…

durf jij mij jouw naaktheid te tonen ontdaan van kleed, van alle beschermende lagen laat jij mij zien wat jij heel je leven afgeschermd hebt meegedragen zie ik dan jouw borsten zoals ze werkelijk zijn ontwaar ik dan jouw verjaarde buik na het baren of het verborgen zachte van glanzende venusharen durf je mij je ziel te tonen…

in de muren van mijn tuin zijn zichtbare penanten als waren zij de lijsten van stenen beelden uitpuilend aan weerskanten tussen deze staande pilaren uit bakstenen opgetrokken zie ik strakke ogen staren uit groen verweerde betonnen koppen elk hun eigen wereld verklaren het verre oosten en mijn westen zijn er te vinden bezinning…

staren naar de einder is verder willen zien dan ik nu al ben het is ook kijken naar al wat was en ik nog steeds achterna ren op deze plek van dualeren of ver-springende gedachten hoor ik de zee ruisen in zandbanken van rust zo vergaat het vaak dat dan mildheid komt wanneer de wind mij meeneemt en mijn gemoed…

ut was diep in du poldur waar sij furscheen nei, ut was geen koldur un mait tur been gehil bloot en fel ovur beein iederu somur as du son saktu kwam sai tu vorschain alwaor sij du avont paktu int dorrup nabaigelegu groeidu un grottu freeis sou sij du mannu verlaiju en du klainu kinderu un sortement van weeis? du waiven settu un…

regels te kort maak ze langer! worden ze niet gevoeld; stort tranen over ze uit zoals de meesters het hebben bedoeld veel te lang bevonden; ik kort ze ijlings in; worden opnieuw ingebonden een woord te vaak gedicht dan verzacht ik de pijn; het wordt er uitgelicht immers men wil voldoen aan de elitairen, aan hun strikte lijn…

uit deze opsomming van woorden ontstaat een professioneel gedicht ik zou het maar volgen immers het is aan u gericht met enige allure durf ik trots dit in te sturen niet dat ik word betaald of een ander mijn deskundigheid bepaalt nee, dit is hèt gedicht der gedichten dat zonder meer de top behaalt omdat, ik geef het toe, het hoogtepunt…

ach, kon ik je maar een keer ontmoeten zonder iets te willen slechts genieten van uw ziele zoete een korte reis door de dromen van je bestaan kon ik je maar een keer raken en dan weer verder gaan…

te pas en te onpas draait mijn mallemolen rond niet zomaar of afgepast nee zo, ja zo onbepaald hevig, zoals ik altijd vond maar nu gaat het gericht weliswaar buiten zicht en ongekunsteld maar minder beladen als een gang van minder innerlijk verraden ach, wij componeren wat af zo hersenloos vaak denken is een beerput van borrelend…

hij is lang van stuk deze man voortstappend in een doortastende pas gedragen door zijn zwarte jas waaronder, onzichtbaar, zijn schraal postuur; een lopend skelet alras zijn bleek gelaat met ingevallen wangen en uitstekende botten lijken de ogen achter tralies te hebben gevangen en de geest te verrotten zijn vilten hoed ruim…

als tranen worden gehuild die de Bosche Vrouwe aldoor zijn toevertrouwd zou de Dieze overstromen zouden hoge stadse kaden worden gebouwd eeuwenlang kaarslicht beschijnt het beeld van de kleine madonna de koningin van troost voor het menselijk drama alle zorg en leed worden ongezien beschreven, in stilte uitgesproken…

hansje was een dromer vooral als het winter was dan dacht hij aan de zomer met een ijsje op het terras hij kon zo lekker likken maar drupte op zijn shirt dat moet je niet meer flikken zei moeder op haar beurt ach, zei kleine hans gedwee jij wast toch met een machien maar moeder was niet tevree zij wilde geen vlekje meer…

bij de vijver zat een kikker hij kwaakte een mooi liedje over zeven dikke muggen die vreeën in een rietje de vissen raakten opgewonden dit was nog eens een pretje als wij dat zouden kunnen hadden wij een leuk verzetje nee, jullie kunnen niet op het droge zo riep de kikker bekakt want eer jullie zijn begonnen heeft Miep de poes je…

gute nacht niederlande punt und el es ist zeit fuer mich zu gehen ik neem nog een laatste sigaret om mij daarna um zu drehen voor het lezen: dank je wel…

ik kijk je aan en zwijg doffe ogen schouwen langs mij heen jij ziet de verte ik geen…

morgen , o ja, morgen zal ik weer schrijven over, over .... ......................................................ueber die flucht der liebe dicht het mij toe wellicht kan ik dan nog een woordenspel bedrijven .....................................................ueber den fluch der liebe wat draag ik nog bij alles…

het tart mijn geest die duivelse zinnen ach ik wil zo graag beminnen datgene wat bloeit en zuigt en alles wat mij zo lief en heerlijk lijkt het plaagt mijn ziel wil niet weten van grenzen aan mijn aardse zuchten ga toch weg ik neem wat ik neem al deel ik ook veel ter mijner ere in andermans sferen o, wat een genot ik ben zo waarljjk…

ik rijd door velden van mijn jeugd de skyline ach,.... mistige velden doorkruis ik het zijn de polders in Mondriaan-termen geschetst ik weet dat, maar zie het nu niet en stuur haar vooruit, zoals vroeger nu echter wat ingehouden kan ik hem nog vertrouwen lijkt zij te denken de leidsels enigszins gevierd ruimte geef ik haar ik voel haar…

hijgend rende ik,.. de rand op de top wachtte op mij dat voelde zo aan geen weg terug naar de grens van 't leven de afgrond, waar het water stotend bruiste gedagzeggend tegen wie ook, kom maar spring maar daar op die plek, kijkend omlaag sprak ik de schepper aan ik schreeuwde het was mijn verloren kind ik krijste, het was…

ik verlang zo naar de schuchtere geboorte van een nieuwe lente ja, het is nog vroeg en slechts in mijn gedachten ik weet het maar als het weer zo zal zijn dat mijn neusvleugels weer trillen van van zuivere grasgroene aroma waar de sfeer van gouden verwachtingen de huidige grijze dagen grijze mensen mistig voelen mij dit alles…

een trillende stem in mijn zwellende aula geluid dat waait in de keel bewegende droge lippen aanzet tot veel mijn woorden werden al gevoeld eer zij werden uitgesproken mijn woorden ze waren nog niet koud of reeds gestorven in schoonheid woorden, woorden het scheppend sterven…

ik schreeuw mijn armen rond de geknotte wilg en laat tranen de kronkelige groeven volgen als lijdensbanen van verdriet in de avondstond mijn knieën knellen de stam opdat ik niet val vraag me af hoe het komt dat mijn menselijke vrijheid bijvoorbaat sneuvelt voor een diep geschapen dal alsnog zak ik traag en schreiend neer de nagels…

haar tenen raken amper het water van de kronkelige groenige loop alsof zij de stroom niet wil storen het heden niet wil kwetsen voor later de lange haren vallen over haar blanke schouderlijn in enkele resterende vlechten en waar glooiende heupen verborgen in het jonge gras haar aan de aarde doen hechten zo gaat zij verstild op in de…