Alle inzendingen van Karel

Vlaandren, o welig huis waar we zijn als genoden aan rijke taaflen! - daar nu gloeiend zijn de weien van zomer-granen die hunne aêmende ebbe breien naar malvend ooste' en statig dagerade-roden, de wijl de morge' ontwaakt ten hemel en ter Leie -: wie kan u weten, en in 't harte niet verblijen, niet danke' om dagen, schoon als jonge zege-goden…

ik leid al jaren in een getto een leven aan de zelfkant ze noemen me een aso een uit Kanaleneiland als een zegen daalde een regen van asbestdeeltjes op me neer genoeg om jarenlang te claimen zo'n kans komt niet weer…

in de negentiende eeuw stierven mensen als ratten aan besmettelijke ziekten zoals tbc ze hadden toen nog geen idee dat vervuild water ziektekiemen bevatte vandaag wordt u aangeraden in Katwijk de zee te mijden tenzij u voortijdig aan cholera wilt overlijden…

En hoort uw hart: hoort gij uw hart niet slaan ? Daar is de maat waarop uw dagen dansten. Niet wen gij waart met weelden overlaên of dronken van een overmoed'ge waan, stond ge in de rei die blijde tijd omkranste. Brandde in uw brein al 't lijden dat het droeg leg op uw hart uw hand, en gij zult horen al de geheimen die, nog ongeboren, zich…

Geven, geven! Alle vrachten rijzen in het hoogste want, en de leegte legt een zachte weemoed in de moede hand. Geven, géven! Laat de huizen, sluit de ramen, dek de haard: de open heemlen zijn de sluizen voor uw ongeduld'ge vaart. 'k Ben geleegd; ik ben verleden; 'k wórde dood: ik heb gevoed. Al wat komt is mijn verleden, waar 't gewerd…

Gouden geruchten gaan uit uw ogen; 'k hoor het breken van uw hart en uw polsslag diep-bewogen door de smart; de avond huivert wijl het kil is; aan uw wimper beeft een traan; Och, hoe de avond zwijgt en stil is en vol maan.…

Die woorden worden soms, me dunkt, verminkt, geblutst, vernepen, met dwaze moedwil uitgelegd en zeer verkeerd begrepen. 'n Mens is jong wanneer zijn geest, in weelde van gedachten, kan 't onkruid der bekrompenheid tot stikkens toe versmachten. 'n Mens is oud wanneer zijn geest de vleugels van 't verlangen, gespierd om hoger op te gaan…

Heer, ga ver want de aarde zweet haar wellust, als een hallo rond de maan. Heer, ga ver van ons want de aarde tingelt als een zotskap en haar mond aapt breed van 't lachen. Heer, hoe lang laat Gij begaan? Hoort Gij niet dat uw Huis dreunt van de dans der aarde? Dat uw venster trilt van de ‘one step’ en het rumoer van de ‘shimmy’? Door de…

Wij wandlen een poos over de aarde, een ogenblik slechts, een kleine stond; we gaan door de "levensgaarde" en blijven een korte tijd "gezond", we slapen, we praten en eten, och, alles slechts een kleine wijl; 't is gauw weer verdwenen, vergeten... Is 't leven geen snellende pijl? Ei, straks was het klein knaapje jarig : 't was de…

Wat is het goed aan 't hart van zacht verliefd te zijn, zijn luimen naar een verre' of naêre lach te meten, en, te elken avond weer het kommer-brood gegeten, weer blij te mogen rijze' in iedre morgen-schijn, deed nieuwe liefde-lach het oude leed vergeten. Ik weet niet wat geluk is; maar uw schoon gelaat is kalm, en maakt me blijde, en doet…

Mijn handen rieken van uw reuk waar ik uw steel en blaren kreuk, o gulden Afrikaantjes, en 'k hou van u zo veel en teer als straks uw parkskens gloeien weer saffraan-goud in de laantjes; ik riek u dan zo bitter-fris, onaards en vol geheimenis.…

Regen, regen in de tuin, - o gestild begeren, - zonne-bloemen, schoon en schuin, die hun loom-gekroonde kruin naar geen zon en keren; nieuwe blanke glanzen aan zware en matte vruchten; - vroom herleven van mijn waan door een zacht-gerezen traan, door mijn zoete zuchten; - heel het huis is warm en toe; buiten ruist de regen;... - vrezig-blij…

Een ster: een klompke ijs tussen mijn hete tanden... Terwijl ge onzichtbaar zijt, o zee, die nauwelijks hijgt; terwijl mijn hart gelijk een oude zuster zwijgt, komt deze stipte oneindlijkheid mijn lippen branden. – Mijn nachten waren ene mand vol droom aan droom; mijn dagen, ’t vast getal der appelen die zwellen in elke boom-gaard en aan elke…

Dicht en dichter bij in mijn lichaam eb en vloed jij mijn supema(a)n…

o Schaemle liefde-vlam, die brandt gelijk een lampe in winter-land door lamme neevlen henen, - daar ieder weet zijn weg, en spoedt waar liefde een eigen lamp hem voedt... - geduld'ge brand, allene; al weet ik éne, in winter-nacht, wie géne zéekre lampe wacht; die doolt door de…

Wat ben ik, dan een vogel in de schemering?... Ik ben verliefd, o mijne vriende', en, wen ik zing, hoor ik de avond-dauw uit zware beuken leken en, dof geplets, de rillend-diepe stilte breken; en - 't is of mijn geluid in mijne kele breekt... Ben ik bedroefd? - Hoor hoe een nachtegaalke spreekt mistroostig en gerust, met droeve en staêge…

Gekomen met een zoete mond waar kindsheid heen ons zingen zond als blijde bedelaren, was onze honger goed als brood, en zagen we in tergloze nood een makker onzer jaren. Maar 't leven sloeg, met stille speer, in ieders zijde een eigen zeer. Wij hebben 't bloed gezógen; een lách heeft onze smart gekoeld; - maar w' hebben in de…

Als de kriekenboom beladen stond en de confituurkom zuurzoete aroma’s pruttelde, schreven we op etiketten: - Kriekenconfituur 1964 - Later zongen we : “Quand nous chanterons, le temps des cerises, et gai rossignol et merle moqueur seront tous en fête.” We wreven terwijl ons hand in een draaibeweging over onze buik, smeerden…

Aan u, die 'k heb bemind om 't water van uwe ogen, fontein die zindert in de zonne van de smart, - gij die het martlen kent van 't dorre mededogen en 't hunkren naar de liefde in hoogmoed uitgetart; Aan u, die 'k heb bemind om 't vlammen van uw handen, - o vleien om het vlees dat als een beek vervliedt; o reiken van 't gebed dat slechts…

Oud hart, dat niet bemind en heeft dan als een bedelaar, die géeft om eigen armoê te vergeten; hoe hebt gij, strammer te elke dag, maar vromer aan uw glimme-lach, uw trage levens-straat gesleten! Elke ure, meerdre deuren toe, elke' avond pijnelijker moe, en elke nacht wat langre wake; wat ijlren honger in uw borst bij iedre…

Geluk, zo zedig en zo zeker, als water dat in glazen beker zijn zuivere genuchte vat: ik heb uw goede dronk genoten, en 't heeft door mijne leên gevloten, als van wie nooit gedronken had. Mijn ogen wijd, mijn lippen open, zijt ge in mijn aadren stil gedropen tot de' allerlaatste', en béste drop... Was ik de dorst'ge der woestijnen…

Herinneringen zingen, kind, uw wit gelaat, en 't zoet verhaal van úwe dagen en míjne dagen die vredig in ons leve' als stille tuinen lagen in 't tere licht van late schemering gebaad, wijl d'hemel is om tuine-groen een stil gewaad van trage, kalme schaduwen, en de bomen dragen een laatste vogel-stem van lang-verglooiënd klagen dat kwijnt…

Gij was aan mij gelijk de winde die wentelt om een koren-aar; dra zal ik aan mijn wang bevinden de zoete streling van uw haar. Dra zult gij 't glanzend voorhoofd beuren tot waar mijn slapen komm'rend staan: zo ziet men, wild, een winde geuren naast 't wegend rijpen van het graan. o, 'k Ben geen sterke: moe-gedragen, verzwaart vaak de…

Gij, die ik zoet te slapen leide, uw adem zoelend aan mijn mond, - Kind van mijn liefde en van mijn lijden, - en die 'k, toen 'k plots ontwaakte, wijde met wakend oog me aanstaren vond: 'k en zal aan u geen sussen wagen, die schielijk dûs de slaap ontwijkt; de nacht wordt rijker dan de dagen, want reeds klaart vreugde na de vragen…

[Wijding-sonnet ter Gedachtenisse en Ere mijns vaders] o Gij, die kommrend sterven moest, en Váder waart, en míj liet leven, en me teder léerde leven met uw zacht spreken, en uw strelend handen-beven, en, toen ge stierft, wat late zon op uwe baard; - ik, die thans ben als een die in de avond vaart, en moe de riemen rusten laat, alleen…

Vouw het einde van de wereld wat op en leun, Leun overmoedig over de rand van vlezig geluk Laat krijtwitte vingertoppen glijden over het water van de eeuwigheid Doop Ik waad wel Hoor, het gezoem van de tijd Word maar warm…

Een sneeuwvlok op een wimper, twee dan glimmende ogen omhoog in verwondering. Praten is niet mogelijk, maar wat kan worden gezegd, In de stilte van het vallen tegen het licht van de lamp. God’s schoonheid is heel dichtbij, doch verder dan het gevoel dit te delen met je half jaar oude kind…

Lila vlieg je langs het blauw Geuren sporend, die van haar, Trillend met je vleugels Nader je de bloem, die als een vrouw Je welkom heet en blozend Rolt je tong naar nectar Duizelend stil je dan je honger Op mijn rug in het groene gras, liefkozend Streek ik de madeliefjes En sluit mijn ogen, dicht bij jou…

Een woord, in moderne stijl Siert de muur. Een handtekening in de lege tijd. Tot een schoonmaker zijn werkt en het verdwijnt, tot mijn spijt.…

Je hebt een vaste plek Ik kijk, een zacht gezicht Rustig neem je waar en maakt je klaar op de nieuwe dag gericht. Kort voor Amsterdam Amstel begint het sierlijke ritueel Tas open, mascara gereed Van zacht, halfslaap Maar monter, met niet veel Moeite wordt het gezicht begeleid naar een stevige blik een beetje zwart en beige Tevreden…