Alle inzendingen van Klaes

ik buig me steeds dieper dwars door mijn ego kruipend langzaam in weerloze poëzie waarin mijn geluk meegesleept word in toekijken van pronken in gebloemde stilte van overleving puntig scherp met zielskracht wervelend om iets tot uitdrukking te brengen in trance wentel ik door mijn creativiteit voedend mijn…

moeder vandaag ga ik je herdenken ik zag je in het vroege ochtendlicht met toegeknepen ogen in laatste slaap schudde de dood jou in een sluier van dauw heel scherp zag ik je heengaan in werveling van zucht gekeken door mijn kinderogen was je een sterke vrouw in jongheid van leven vader was geestelijk niet sterk maar jij had de veerkracht…

Wees dan poëzie in stemloos gejuich iets moois, iets onbestaanbaars in tongval van klare stem Vervloeiend in een dwaze roes der zinnen – ingebeeld in zoete adem van verbijstering letters in dromerige aandacht Schrijf me nu, schrijf me nu verhef mijn woorden in sprakeloosheid van taal…

het hoge woord is er uit maar ik schrijf haar niet mijn verzen staan volgevreten als een dikke buik dichtgeslibd als een vijver met eendekroos ik laat haar eerst rennen totdat ze zich leeg braakt en wanneer het schuim van overbodige zinnen weggetrokken is een opspattende golven ja dan ja dan zullen mijn weinige gedachten zich…

zo wil ik mijn taal lichtzinnig van zinnen door mijn angsten overwonnen getemd door mijn mannelijkheid en mijn woorden indrukwekkend opduikend in een poëzie die wetten breekt ondanks plaatselijke gebruiken zinnen die voorbijvliegen als een zwaluw die lente maakt in het venster van alle seizoenen en al cirkelend haar sporen nalaat…

mijn gedichten tillen als een hijskraan als woorden uit vergeten voorwerpen uit het dagelijkse niets van heimwee wiegend op de top der bergen opent het deuren in grimmende gravende glimmende metaforen muze valt inéén van schoonheid waar liefde ademt door dalen van vreugde het kruipt binnen als een dwaalgast vanuit dromen van grootheidswanen…

herfst domineert in mozaïek van seizoen en viel met de deur in haar territorium met een barbaars temperament groef ze zomer uit met zongoten energie de tastbare warmte werd door haar donkerte toegedekt haar passen zijn gezet in een zuiging van fluweel in haar stopbewegingen van najaarswaaier zet ze zomer in een ingescheepte stilstand…

blikkend terug in verleden kijkend van hoog naar laag zoekend naar de plek waar ik afscheid nam zachtjes voeten losliet, met haren waaiend langs rietpluimen vanuit het licht ooit geboren de wegvormend naar gene zijde…

ik liever mijn wereld in dwalen van gisteren waar dromen weerkaatsen op grond waarin tijd veel te snel draait geschiedenis , ze is niet bij te benen bekende woorden in stilte hebben mij gevormd het gedicht dat staat deels geschreven onbelemmerd schrijf ik voort in de hartslag van tijd een klein briesje schudt mijn zinnen…

samen lieten we het allemaal afspelen strak in alle hoeken, ik kreeg jou daar wel hoewel je vaak aanmodderde jouw haarkleur sprak boekdelen maar ik liet je zien dat je niet blind en dom was onze gedachten kregen we ineen stukje bij beetje kregen we alle kennis op mijn kleurenpallet soms lag het wel verspreid maar…

ik loof je beminnelijke hand het is altijd afwachten wat je doet soms lig je te rusten,en dan ineens moet je weer aan de bak stilte verbroken door woorden uit mijn brein gehoorzaam en nauwgezet help je mijn zinnen onfeilbaar zijn securiteit is je waarborg je schrijft in verbeelding, met daarbij horende aarzelingen…

je was altijd een gekleurde trap in mijn leven – in overpeinzingen zat ik vaak op je treden schreef gedichten in bittere ernst met mijn rode teenslippers op de ene tree,en met mijn dikke reet op de andere soms at ik mijn ontbijt op de trap en vond je het zo grappig dat ik de hagelslag morste minder fraai vond je…

liefde omsloten door haarzelf kreukelend in slaap van intimiteit in besef van het niets waaruit het ontstaat bedekt over nieuwe lagen van aarde verborgen in zomen van toekomst bedekkend dwalend in gedachten ontluikend in stille sprongen van oneindige lentewinden koesterend en strelend in elkaar opgaand ritmisch bezielend als ooit tevoren…

toevallig ben ik ergens opgeraapt als onmens uit het ongedierte verrezen ik draag een gele pruik - en sleep me onhandig van scène tot scène de hemel in een schuine helling is mijn onderdak, mijn lot trotserend in deze beschaving zingend in het morgenlicht ken ik geen regels van protocol in de broze wereld omgeven…

gebroken jouw kleuren die op sterven liggen in dromen van teerheid o, dat gewetenloze licht in droomzoet treuren onrust in bevende droefenis banden verbroken in hartstocht van onwil in mengeling van smart en zegen zag ik jouw toekomst schuimbekkend voorbijkomen…

Vlinderkens tintelen langs open bloemen zachtkens strijken ze de boom des vlinders de lenteregen had haar takjes gebogen onrustig cirkelden ze tussen de bloesem In verbeelding en gepeins sloeg mijn mensenharte gade ze vlogen waarlijk schoon in harmonie met haar omgeving Ze vlogen in grote getale om de lamp heerlijk…

O, hoogste macht, geef u dierbaren de kracht, die zij nodig hebben bij nacht en ontij uw schoonheid aanbidden wij, zalf uw gedienden, ook als zij het niet verdienden, laat uw goedheid spreken, aan de onnozele leken, leidt ons verder, wees onze gids en herder, verdelg het kwade, geen woorden maar daden, wij spelen…

niets lag er langs het pad - zelfs jij was verdwenen in de dunne stilte teder hulploos was je geraakt gesponnen in klamme angst je toekomst vaag mistig verdronken in het licht van lelies jij hemels moois waarom moest jij vergaan – in mijn blanke gedachten werd je stem gewist- in het oefenen van geduld droogde…

hulpeloos in mijn badjas bleef ik steken in het onvoltooide onbenoemde stil stokkend in mijn poëzie gestoord gedroogd vanuit het bad trok ik woorden door het schuim – in wording mijn naakte huid opgeschoond woorden gedragen in nevel vederlicht stollend in een nieuwe inspiratie…

geluiden zijn gestorven – geen wakker worden meer in de vroege morgen niet meer bijtend op de tong het potlood leeg geen verhalen meer jouw eigen verhaal geschiedenis buren zien je niet meer laat in de nacht typen in silhouet van gordijnen jouw dwalende gedachten gebroken in het ritme van de dood moe is het lichaam vingers zullen bladzijden…

op het slagveld van poëzie waar inspiratie word gemangeld woorden blijven hangen in opperste onbenulligheid waar zinnen aan flarden worden geschoten in grenzenloze onmacht gedichten sterven in echo van adem uitgeperst in huivering van gezichtsveld maar gapend met mijn mond open en in mijn simpel verlangen en met mijn muze op schoot…

onzichtbaar maakt ze haar tongen los taaldekens die de poëzie bedekken in verzen die uit haar jas groeien in kleuren van vermiljoen en lichtzwart ze draagt haar rok steeds korter het zal wel zo horen in wilde dromen - ging ze op dezelfde voet verder soms doet ze haar kleren af en loopt ze op haar tenen tussen de letters…

ongeschreven wereld – ze ze raast over mij heen boeken leeg van letters het valt als een giftige droom op kleine plekken – werden ze gestold -- gegroeid in drang van zinnen neergestreken -- waarheen gelukkig niet ver weg maar doodmoe ……….…

de dood valt als een muntstuk uit mijn wereld loodzwaar valt het terug waar ik niet meer grijpen kan de kassa is leeg opgeslorpt door een hemelse bank windstil geland ik hoef niet meer over te maken mijn nota's zijn geschreven mijn adem van geld is voor immer geveld…

soms raak ik mijzelf kwijt in mijn treurige verzen aarzelend stap ik rond in afwezigheid oneindig op zoek naar stukken van puzzel klinkers raspen in monoloog boosachtig begaafd in een onstuimige halsopening van rake typeringen waarin frisse winden waaien in nieuwe beelden van expressie overwoekerd in het licht…

woorden bouw ik zachtzinnig golvend om je heen lettergreep voor lettergreep in deining van liefde loods ik ze binnen in de haven van jouw naam in dronken water dans ik met jou in turbulentie van wind met passende letters in een vasthoudende cadans drijven we verder in schrijven van geluk spartelend verlangend zwemmen woorden in…

ik fruitschaal appels van bomen gevallen in jouw handen waar zomer in wegdroomt in roodgeel van opgepoetste buitenkant zet je tanden erin kies voor deze weldaad laat speeksel schuimen in vocht van vitamines laat fruitdeeltjes spelen op je tong in snoepen van smaken…

sommige dichters schrijven in modieuze sferen soms luchtig dan weer zangerig soberheid kennen ze niet opvallende stijlen een ratatouille van zuurstokkleuren dubbelzinnigheden verpakt in heftige ritmes schrijfmonsters die denken dat ze wereld aan kunnen…

het was geen stroom van bloed maar meer van uitvallen het leven trok nu het kortste eind de dood leerde me lopen in vervaging van het nieuwe naar onopgemerkt in elders het spel van spelen doordrongen in verse lichaamslijnen op ieder perron onderweg stapten silhouetten op op zoek naar een hoger baken niet in zee…

ik laat mij niet meer duwen in verbeelding van loze woorden waar zonlicht mijn bleke aangezicht niet meer beschijnt waarin souffleurs mijn beeld bepalen in vertoning van wanscherts mijn mond in zwarte verbloeding in angst van bittere gal ik huil in aanwezige stilte waarin bloemen niet meer vertroosten mijn schreeuw van onmacht galmde…