Alle inzendingen van Klaes

het woord in vlechten de zin gaat rechtlijnig door de mond die het sprak…

er heerst een diepe rust gerestaureerde kerkjes zijn koel in de voormiddag het goede leven neuriet langs stoelen op terrassen en toost op voetstappen en vrolijk gelach van oprechte poëten die in honger van geest in kronkels prevelen en hoe potloden uit de vingers glijden en over de vloer rolden woorden wegvlogen in de diepe duisternis…

plaatsen waar ik niet meer kwam waarvan ik dacht dat ze voorgoed versleten waren ze spleten mijn gedachten open vreemd als oude bloemen in kleuren die ik eigenlijk niet kende van een tijdperk van bittere stilten en mijn hand die ik nu steek in verborgenheden van rijkdom pluk ik de herinneringen langs de bermen van heimwee…

er is zuchten van gene zijde ze stuurt klanken die ik nog nimmer hoorde vrije taal naar eigen hand ze legt haar bloot in duistere onbekende driften evolutie kent geen stilstand in de trein van creativiteit scheppend in kansen laat zij de wereld vollopen in wijsheid van krachten zo zal het zijn……

toestel aan borst geklemd uit invalshoek van camera en haar ooghoogte legt zij talentvol de natuur bloot vanuit bewogen inspiratie etst zij het landschap in een totaalshot door fluitende wind pakt zij haar kansen in een onweerstaanbaar spel laat ze het licht glanzen als een engel in het struweel het bos bespeelt haar in juichende…

speeldoos zing je vale liedje over het lege landschap in de schemering van streling in de korrels van koude liefdeloze gedachten in huivering van een krijtwit verleden opgesloten in de tijd…

straten dragen geen namen meer tijd staat stil in dorpskommen zonlicht tussen berooide bomen wind in nauwe doorgangen haastig in de tijd voorbijgegaan schaarse overblijfsels in het losgemaakte in een dagdunne spoeling de stad makt een pas op de plaats al mompelend in zichzelf met andere woorden voor haar voorbijganger…

wie het leven mint,moet ook beminnen in het hart van gevoel,in een dwaze roes waartoe,waarom ik laat me alleen maar drijven en wat ik zoek,is mij onbekend de vogelroep lokt teder in de kindsheid van verleden in het geluk van verloren jaren zie daar gaan geliefden hun bestaan blijkt alleen uit oude kinderboeken er was een tijd.. ook ik…

tussen beeld en nabootsing in de lijnen der ijdelheid in de sentimentele verbeelding van het bezopen geheugen in die kronkels beweeg ik mij op zoek naar geschikte woorden het is aan mij wanneer ik mij aan een frase waag als een onbevreesd roodborstje dat tegen het raam tikt zo tik ik mijn poëzie in een nest van zinnen van het brein…

tussen de nacht en mijn gelaat slaat het onbegrepene tegen de akkers zo wijd en aarzelend als een kind dat dingen anders ziet in een boog naar elkanders handen kiemend in het kantwerk van leven proevend de zoete vrucht in de nog schrale aarde een glimlach glanst op verre tuin hij is in zicht,weet niet voor mij een uitgewogen tijdstip…

schichtig de blik overvloedig gespaard van zwijgen de mond vol stof de aarde spreekt hem niet meer uit overleven op het sterfbed der hoop machteloze handen meten de duisternis tegenbeelden in versiering in het astrale lichaam der taal het oude is altijd beter niet het dode diep in tijd gezonken leven we steen voor steen…

de nacht deelt zwarte lakens uit het draagt liefde in witte rouw dat langzaam gedragen word in in de laatste uren van leven het lichaam brak af in de mond der leegte dit is de dag die einde neemt in de tederheid van leven uw naam nu noem ik niet uw dood moet een streling zijn voor het oog…

vannacht liep ik schuin door mijn dromen losgelaten stukken vlogen in leegte en in lichte bewegingen onverstoorbaar gaven ze mij plaats om mijn leven uit te bouwen al was het geen night in white satin nieuwe wegen werden geschept in geest en ben ik mens in nieuwe studies des levens unieke feiten voltrokken zich als kind luisterde ik naar…

er is een lek in de tijd de tijd loopt leeg er blijft steeds minder over resterende gaat steeds sneller lopen mensen leven,worden oud en sterven snel beschavingen ontstaan en verdwijnen,totdat er geen tijd meer over is eeuwen veranderen in een planeet met wassen beelden…

leven is met twee handen in gevecht aan elke vinger een ring van een vraag verstand begraven tussen duim en wijsvinger harde hand doorploegd met rimpels in de ontzaggelijke slijtage van leven…

niemand wist waarom de schrijver stierf zijn naam werd opgenomen in het boek der zwijgzaamheid fladderende poëzie in ongeschreven wolken mysterieus ontsluierend uit neusvleugels en hoe alles verwaterde in de fontein die nu zwijgt in tonen van serene muziek…

de strjitten binne leech yn e stêd fan besjutting de dei wurch yn ûneinich begjin de maatslach ûnwis raffele,skuort gefoelfol yn griishollig ferline oersetting/vertaling de straten zijn leeg in de stad van zinnen de dag moe in oneindig beginnen de maatslag onzeker gerafeld,gescheurd fijnbesnaard in grijshoofdig verleden…

in mijn geheugen is het net herfst waarin takken praten met bladeren traag in het vergane landschap dat zijn gezicht laat zien in beeld van zwart blad waarin ik verdwijn in een dode vorm van bestaan de noodlottige glans van denken…

ze stond op uit oude woorden en sprak naakt en werd gewassen zoals zij leerde van haar moeder voor niets krijgen we dag en nacht maar zelf moeten we water halen om ons te wassen, opdat de dood mooi in het leven kan groeien…

mijn gezicht is zo gevoelig als de zeespiegel als iemand er als een steen een blik in werpt reageer ik direct ik glimlach……

haarscherp zie ik verwarde mensen met onweer in de ogen ze dragen het zand terug naar de zee waarin harten op klippen zijn geslagen en waarin de haat witter is dan de branding…

meer is er dus niet wat er restte lag achter hem een vervaagde serie gebeurtenissen waarvan alléén een natrillend besef van opwinding nog even voelbaar bleef samen vormend in een kleine hand hij voelde zijn mondhoeken wegzakken in de huidplooi,die daarvoor bestemd was zo werd zijn glimlach gevormd die bij hem paste star en verbaasd in…

onze persoonlijke wegen gescheiden voorbij het weten,voorbij de aanwezigheid in spanning van het ongewisse zwelgend in zelfovergave de tong der hartstocht krult in begeerte ongeladen in vluchtige bewegingen in stevigheid van een schuchtere brug waarop het spel der vrijheid gespeeld word waarin herinneringen glanzen in zuiverheid en wijsheid…

dood je wilde schoonheid in een zacht lied als een landschap zonder lichaam of vermaalde rust in stof van verdwenen namen die nooit meer zijn gezien…

nacht nog in geheimtaal in lispeling van geboorte het kind nog in nauwsluitend vlees een duister wezen fluisterend langs oude huizen geschapen - een ziel zo jong ik kende namelijk haar naam je liet me gaan in jouw geheugen maar dan uitvergroot ik durfde te zien om ooit verder te komen…

vanuit de gevelbelijning opgaand naar oneindigheid slaat de zon in scherven stuk een oogverblindend geel en langs de kromming van de schaduw vervluchtigt haar beeld tot schim verzonken in de huisverhalen verstreken in de tijd…

hier heerst slechts orde in vredig samenzijn in geuren van nieuwe zeep hier hoor je de favoriete zangeres van het moment de afgedane ster zieken in tevredenheid gezonden vol berouw hier vindt men alles toegestaan in berusting…

in de kamers van mijn tuin lopen mensen van niet hier voorbij de grenzen van bestaan figuren met hun hoofd in slaapstand een denkbeeldige pauze in beeld op zwart wit soms praten ze met iemand die aan het sterven is mijn hand is wel eens geweest het voelde groots ik dacht mijn naam te horen het was de wind die sprak…

geleidelijk verandert er veel het tij zit tegen de karige oogst wordt moeizaam ingehaald waar de wind waait zo hij wil met slagregens die het licht breken naast de resten op de akker -van wat eens vrucht droeg- lijken de wegen in staat van de verwording zonder houvast raken wielen versplinterd glijdt alles voorbij de rand…

laat mij gaan en zwijgen over datgene wat geen naam verdient het is tijd voor andere bewegingen ik betreur het niet oude tijden gescheurd in repen in bedommeling van geleegde ogen het nieuwe licht als room verstrengeld in intensiteit van heden…