Netgedichten

netgedicht (nr. 17.109):

slaapstand

in de kamers van mijn tuin
lopen mensen van niet hier
voorbij de grenzen van bestaan
figuren met hun hoofd in slaapstand

een denkbeeldige pauze
in beeld op zwart wit
soms praten ze met iemand
die aan het sterven is

mijn hand is wel eens geweest
het voelde groots
ik dacht mijn naam te horen
het was de wind die sprak