Alle inzendingen van Laurens Windig

In weer en wind trotseert David de regen zonder enige bedekking op Piazza Della Signoria neergeslagen oogleden van passerende nonnen hunkeren zich te openen richting de hangstand potentie speelt een grote rol…

Ik ben mijn kunstoog kwijt ook al is er nog verbintenis thuis gekomen kijk ik hier tegelijk in het stadskwartier dat tien kilometer verder is…

De mond verbiedt het spreken kostbaar licht het niet verdraagt de pijnboom waakt over de stam ontkiemen wordt geweigerd emoties strelen het gevaar dwaling zoekt de warme corpus hoogtepunten dag en nacht stroomt de hars het wilde kleven zaad verspilt op droge grond waar Onan’s scepter heerst.…

Struikelend sleep ik door kwade dromen onverklaarbare mist naar een nieuwe tijd van dode bomen en versteende mensen binnenin een fossielen bos onverklaarbaar sla ik glasgordijnen open van motregen, dat viel in de ochtend voor mijn gevoel alreeds expres gesloten tussen mens en de natuur binnen het eeuwigdurende gedruis blijf ik abrupt hangen…

Amper klanten op de markt Jan de koopman zweet zich lam van boven en onder klam ik zie het al, lachte een dame klopt helemaal en vooral vannacht een tijd als Adam liggen woelen Eva reikte me nog een appel aan ik heb hem geweigerd zegt ze, je lijkt wel een oud paard ach mevrouwtje dat heb ik altijd als dat beest niet steigert. dan ben…

Wat een gedonder door het gehele vooronder Donar smeet zijn hamer weer eens door de lucht in haar bliksemschicht Godin Hete bliksem vluchtte van het ene op het andere moment 'terugkomen doe ik zeker' schreeuwde ze!…

Slaap kan mijn goeddoende geest niet vatten fantaseer ik maar een vliegend tapijt traag zwevend door de kosmos zonder tijd zodat het brein niet is af te matten in voorbijgaan omringen mij kleuren ergens speelt Schubert iets met violen volgen meer muzikale idolen: getransformeerde sterren die fleuren zwaai vaarwel moeder aarde beneden de…

Wat een rot weer wat een naar weer wat een gaar weer wat een klaar weer onbestendig vochtig koel en zwoel weer sof en idioot weer regen tegen noodweer wanneer schijnt de zon nou weer een keer ja het wordt al het heter morgen nog snikheter maar straks gaat de zon weer korter schijnen gaat het weer eens vriezen iedereen…

Jouw lippen omsluiten die van mij nu weet ik hoe een engel kust ondersteboven allebei © Laurens Windig 22 augustus 2016…

Mijn lief, weet je nog wel uit toentertijd een dagje uit met het cantatekoor in het sprookjesbos tussen bomen door zonder enige lange afstand strijd zong je hemelshoog gelijk Sneeuwitje jij sjanste: ‘some day my prins will come’ ons samenzijn daar draaide alles om ik als zweempje prins en sikkepitje je moeder vond het allemaal maar niks…

Waar het mijne niet van weg kon komen omdat de liefde mij intens verbond bevlogen door de warmte van uw mond het moment alleen nog wilde dromen voelde de tijd verschanst in zomernacht vlogen de uren ons nimmer voorbij volkomen rust en stilte zij aan zij van verre zongen sterren fluisterzacht kleuren veranderden in vuurbloemen waar tonen…

De rechter zware arm van fraaie Wilgenboom langs de schors gescheurd wordt straks geamputeerd haar schoonheid ligt nu kreunend in het gras lichamelijk is zij aangedaan treur in alle naaktheid zelfs de wind kermt mee hier treft hem geen blaam wiegen kan ze daar wel laten dat richt zich naar de sterke kant…

was het weer bar en boos hing er gedonder in de lucht grimassen liepen samen met buien van mijn buurvrouw die ineens weer opvrolijkt neem nou voorbijdrijvende wolken een lust voor het oog van het ene moment op het ander ineens weer lieflijk verbonden en opgaan in een kus…

zal ik meer willen zetten op uw gebonden grond geen afdruk op de stranden korrels zand zullen mijn vrijheid niet beletten onrust zou mij overkomen het mes op de keel voelen als vee samengedreven Europa krijst op de stier die briest in de aanval hoe schoon ook het land dat eerder is aangedaan binnen grootse steden en historie, schrei…

Vanuit mijn knieën scheur ik open wat is weggeplakt ik tors jouw zwarte handen in mijn vuile witte op ons stuk grond smeek ik u ontvang mijn spijt hef mij op vanuit de erfzonde naar uw vergevende ziel waaruit hoe klein hoe groot niets valt herstellen dan alleen maar verdienende rust pardonneer mij!…

Ze zeggen dat ik afgetakeld ben maar wat wil je als moeder natuur? heb het alleen maar zwaar gehad er blijft zo weinig over de kracht is er niet meer zorg heb ik nooit en te nimmer gehad een enkeling kijkt naar mij om verder is het hakken met de bijl zogenaamde natuurliefhebbers hangen aan mijn takken en breken ze af spitten mijn wortels…

Als een wolf jankt de aarde zeeën vol met tranen dijken tonen geen weerstand tegen kolkende waterstromen er krioelt leven in de kern kokhalzend spuwt er angst als overbodig maagzuur Atlas kan de kracht niet aan legers dolen met de dood op zak en duiken onaantastbaar op het zicht oogt grijs en zwart alleen klinkt er nog zwak gekrijs…

Onder de hamer kan men aardig bieden bijvoorbeeld een enorm vleeskleurig korset en een dikke dure bontjas met grote kraag heel normaal in Koninklijke kringen ook ging er een smoezelige ochtend dress bij opbod weg van Sophie: tante van Sissi tientallen slippers van frivole Lippe Biesterveld en Hendrik van Mecklenburg-Schwerin er werden bedragen…

Wij zijn allen als bloemen geven mannelijke sporen af om voort te planten zij laten ontstaan en groeien wij bloeien in al onze kleuren zoals wij onze liefde en leven geven en vooral om te sieren wij verwelken en sterven.…

Ach, nu weet ik het wel te benoemen hoop, geloof en liefde en soms ‘klankbord’ hoewel het met de paplepel is ingegeven is het moeilijk loslaten van eerdere namen God, vader, Zoon en Heilige Geest Jezus zal een mens blijven zoals hij was ik bleef met recht opzoek naar God en ben beland bij de drie waarvan ook een hugenoten kruisje rond mijn…

eens vele wegen richting jouw beeld het wikken en wegen, vooral de rust bij jou is genesteld, niet bij iedereen reflecteer want de spiegel wil klanten mijn spiegel is al jarenlang gebroken die kon de bergen en dalen niet aan zich aftekende in rimpels en wallen vanuit de verte zijn genen niet helder mijn beeld werd pas veel later duidelijk…

in zijn vrije tijd klust de tandarts altijd bij een mortuarium daar trekt hij gouden kiezen…

God schiep de vrouw weelderig in aanschijn met intrigerende welvingen rond haar gehele lichaam haren als golven der zee bruisend en dansend zonder enige bedekking siert en openbaart zij in een oogopslag haar schoonheid zij kreeg een gelaat zichtbaar zonder bedekking zoals zij werkelijk is toonbeeld als groots kunstwerk.…

opengereten zielen tranen van bloed harten ontboezemd kloppend in de palmen van mijn handen het blijft toezien en voelen hoe vergaan de mensheid kan zijn onder het toeziend oog van een god bedenksel waarbij men zoekt naar troost en niet kunnen missen als klankboord…

Daar staar je dan met mijn schrale troost in de kamer van verwarring maar mijn naam weet je nog die straks weer vergeten is hij maakt plaats voor een stilleven aan de wand waarin jij terug wilt naar de buurt uit jouw jeugd die allang is afgebroken ik verzin een leugen uit bestwil om snel weer weg te gaan naar mijn eigen huis omdat…

sluimert oude zomer bladrood grauwt daarna doorborduurt de narcis kil krokust jonge lente er trekt een voorhang op boven vluchtende ruïnes ver uit krijsend hete bergen slijkland zompt verdriet naar het westers paradijs somma knijpt een oogje toe ruilen lokt de satan zijn glimlach zegt genoeg…

Het is even drijven naar rustig vaarwater toch is het slapeloos woelen onder warm knellende lakens van flanel hoe dubbelzinnig zijn de door mij opgewekte droombeelden van volksverhuizingen uit een leeglopende wereld de Griekse oppergod Zeus getransformeerd als mensenmassa heeft zijn wellustig oog laat vallen op weg naar het betoverende…

Haat vergrijpt zich als een kind van God en doodt uit zijn naam maar wie één mens doodt heeft de gehele mensheid gedood de giftige slang kruipt ook waar hij gaan kan opzoek naar dezelfde intentie de dood is metgezel varen blind op onschuldige sporen naar adelaars van dood metaal die hun naam kunnen afspelen als vrije vogels van…

Mijn ogen lodderen loensend door het felle licht opgetrokken na de mist ik hangmat op het wiegen van de dag deugddoend straalt er warmte geef mij doezelend over aan een knappende uil.…

Ach, denk ik dan maar ik woon in een vruchtbaar land water en geld stroomt.…