Netgedichten

1943

netgedicht (nr. 67.629):

Water

Nog even traag en stil mijn zwerven
onderdoor de wolken over water glijdt
de strakke zilver zee het licht zo
dierbaar en gedwee gerekt de tijd nog
zacht en schoon met passie streelt

zomerkleuren in uw iris tooit
wanneer gij volgt en overvloeit in najaar
waar ik naakt en lauw door kilte waad
het zwemen danst in zicht de kim
hier en daar uw felheid niet verveelt

als groots een welkom buigt in ruisen
alle zware deuren opent van mijn hart
sentiment gaat er met behouden kalmte
lokt en sluipt toch weer koelte in mijn warm
verborgen jeugd waar jonkheid speelt

zelfs kokende kolkende waterstromen
welke met paardenkracht mij trachten
te overspoelen zonder enige compassie
doch mijn geest heeft sterke krachten
bij wijs van spreken de zee zich terugtrekt

tot woest weer golven vuur opjagen
welke vele stormen kan weerstaan
daarna mijn kracht het zal begeven
terugziend op een jong onstuimig leven
waar eeuwig liefde met seizoenen kweelt

wat is toch mijn verbondenheid met de zee
zou het mijn eigen lichaam kunnen zijn
dat bestaat uit twee derde deel vocht
spiegel mij in zuiver helder water
zodat ik mij bijna onzichtbaar kan vermengen.