Alle inzendingen van Lejo van Kuijeren

(versje van hoop en vrees) wanneer we straks terug mogen kijken op de crisis zal alles anders zijn blijkt dat niets is wat het was kijken wij met andere ogen naar het aards bestaan waarin een bres is geslagen die leemte opvullen met warmte en genegenheid wordt nog een hele klus…

destijds heb ik eens een portie rijpe gedichten in weckpotten gestopt ik hoopte op deze wijze er een aantal te conserveren doch er sloop waarschijnlijk een vorm van bederf in de potten wellicht lekte de afsluitingen zodat de inhoud aan versheid sterk te wensen overliet daar stond ik dan met een opgevist versje aan mijn vork theatraal…

verwarring een onzeker land vol onrust... onrust verlaten straten in doodstille steden... doodstil de huivering die waart door het land dat ons ooit zo vertrouwd was... vertrouwen iets van weleer waarop wij destijds konden bouwen…

omdat jij dikwijls op je rechterzij slaapt streel ik jouw linker borst meer dan je rechter hoewel dit zeer tegen mijn gevoel in gaat daar ik liever geen stiefkinderen maak…

gewaarschuwd door de tijd van nu loopt hij op zijn tenen door het huis zet z'n kraag op en blijft oplettend uit het zicht van vreemde ogen veel is onzeker en er schuilt gevaar in elke proest of kuch onheil dreigt en het virus waart van deur tor deur en steelt geborgenheid weerzin in het vers gestopt en hoop gevestigd op een sterk…

letters gezet op schier onmogelijke plek de woorden tergend dwarsgezeten zinnen abrupt afgebroken dwarse gedichten schrijf je nu eenmaal bij voorkeur met wind tegen…

een onorthodox gedicht schrijven is een beroep doen op je fantasie alles wat oubollig is overboord gooien je te buiten gaan aan alles wat je voorheen zó vreemd leek mag er dan iets geks ontstaan dat jeukt en schrijnt dan kom je in de buurt raadpleeg bij twijfel een sentimentele gek één hij geeft je inspiratie of twee hij slaat…

eerst nog wat schuchter zoekt de dag z'n stek dan breekt de zon het wolkendek voel ik de streling op mijn huid... de tederheid voeten uit…

januari februari maart... het seizoen vliegensvlug aan flarden tijd heeft dikwijls heel veel haast dus klamp ik aan met een zweem van angst voor het onzekere…

trijp en velours uit een zwaar bestoft verleden de verlopen tijd drukt een laatste stempel op het straatnaambordje Trijpstraat te Hengelo…

(een pleidooi voor geluk) de sterfelijkheid vooruitschuiven naar overmorgen bijvoorbeeld de uren tellen op de vingers van je hand en elkaar verwarmen en betasten zolang het nog kan ook met de vingers van je hand geluk is een samenloop van omstandigheden korte momenten die langzaam uitgroeien tot genegenheid die naar liefde riekt je…

zoals de dichter soms vergeefs naar iets zoekt en louter leemte treft tóch moed houdt en de hoop op meer... verwondering is de vondst van het onverwachte met 't gedicht als ultiem geschreven bewijs…

(een zelfportret) zoals de ernst van het leven je soms zomaar te pakken kan nemen en het bewijs levert voor later…

tijdens een voordracht voor een beslagen spiegel toon ik het achterste van mijn tong ook al beslagen…

dit is wat ik bedoel op zoek naar een groter doel krijgt het leven smoel zo wint het gedicht aan betekenis... ik vind het in poezie letters maken woorden en die woorden verzinnen tot strofen de zin van het leven schrijf je zelf…

zo de tijd ook maar ergens vat op kreeg dan wel het zadel dat hier in de zeven alleetjes sinds jaren her gestald staat zowat alles vergaat in de straat maar fiets en zadel in levend groen houden braaf stand…

hoe wreed kan het zijn een muis in de val met kerstmis ik kan natuurlijk een zielig verhaal ophangen over een moedermuis met een nest vol jongen maar ik weet het niet het kan ook een plaag zijn maar wreed blijft het juist op deze dag…

soms valt het stil dan stokt de tijd voor even... daarna is niets meer wat het was 't gemis dat blijft het hele leven…

JA ook voor Jules Deelder de grote verbeeldert is het klaar met oudejaar…

de dichter dicht voor even het hiaat in zijn gedachten hij haat de ledigheid dus wil hij dit verzachten de tijd vullen met woorden dat ligt in zijn vermogen een vleugje poezie heeft hem altijd bewogen…

Peter Brian Gabriel u weet wel van Genesis een groot pop artiest die vroeger eigenlijk engel zou worden bedacht zich echter kan later altijd nog zei hij destijds…

wanneer jullie persé op oudejaarsavond iets stuk willen maken neem dan de tijd die moet tóch kapot…

de juiste definitie van liefde heeft niemand mij ooit kunnen geven probeer het maar eens toch als het er op aan komt is en blijft liefde met stip het belangrijkste in 't leven affectie wellicht of een onbeschrijflijke hang naar tederheid... kijk nu probeer ik het zelf ook vergeefs echter…

het jaar 2019 nader bekeken met grote ogen van haast ging ik zó dikwijls aan mezelf voorbij... mogen leer ik beter kijken…

in glans van kaarslicht de kunst van het verdragen krijgt tijd van geluk twee dagen respijt... Lejo…

is dit nu liefde vraagt ze kwetsbaar omdat ze wil weten wat ze moet geven was hij eerlijk dan zou hij zeggen het is louter lust maar hij zegt met gefingeerde tederheid voel mijn warmte dit moet wel liefde zijn…

wie poëzie leest doet dat stiekem want wie wil er met een versje paraat worden betrapt nee dan de blinde die leest met 10 vingers terwijl niemand kan zien wat...…

er zijn mensen die met stenen praten op de begraafplaats kom je ze wel tegen met gebogen hoofd stamelen ze zinnen tegen een zerk maar zerken zwijgen doch de tekst op de steen geeft goddank tóch nog iets van troost…

het duister onherroepelijk mensen haasten zich huiswaarts ginds klinkt de midwinterhoorn binnen branden kaarsjes en krijgt de tijd iets van weleer twee kerstdagen lang sluiten wij de ogen voor al het zeer warmen ons aan het haardvuur en hopen op zoveel meer zoals vrede bijvoorbeeld de opperste vorm van welbehagen kan zijn…

regen en harde wind tergen het gemoed bij vlagen wakkert het verlangen aan naar warme zomerdagen maar 't is zoals het is hier helpt geen klagen er zit niets anders op dan weerzin te verdragen…