Alle inzendingen van Lejo van Kuijeren

'bescheiden geluk' maar een mooi moment het weerzien van een oma met haar kleinkind op een perron zomaar ergens in het oosten van het land in tegenstelling tot het afscheid dat ik zag bij moeder en kind 'het stierkalfje werd door de boer aan een touw uit de wei getrokken' terwijl de koe met gevoel voor drama haar zoon op de valreep…

hoe wit moet het zijn om ons te behagen en hoe warm de stal waar men onderdak biedt? in glans van het kaarslicht de kunst van verdragen krijgt tijd van geluk nog twee dagen krediet... weemoed schikt aan aan de tafel van weldaad die rijk is gedekt met bestek van begeer doch alles wat blinkt verdoezelt voor even het alledaagse zeer…

er hangt nogal wat kerst in de lucht ik merk het aan de kaarsjes in december die verlichting bieden en (ons) de weg wijzen naar de stal alwaar het warm is van het leven…

mijn vader heeft huizen gebouwd die er nu nog staan... zoals ik verzen schrijf voor het tijdelijk behoud zo werkte hij destijds dagelijks aan het overleven er moet zelfs nog ergens een foto zijn waarop hij met een zakdoek om z'n hoofd geknoopt (tegen de zomerhitte) met een troffel in zijn hand prachtig is vereeuwigd dat zie ik bij…

ik droomde van mijn vader hij zat te vissen op z'n vaste stek de dood had hem jaren jonger gemaakt en zoveel gelukkiger vooral... verwonderd mij daar aan te treffen bergt hij zijn hengel in het foedraal en na een korte aarzeling: "we moesten maar eens gaan jongen je moeder heeft het eten klaar"…

als kind stond ik destijds met mijn neus gedrukt tegen de ruiten... de kinderdromen achter glas waar ik als kind mij blind op staarde in winkels vol bijeen gepakt het gaf eigenlijk geen pas en met een soort van zelfkastijding gaf ik weerstand aan verleiding toch keek ook ik reikhalzend uit maar rekende op niets…

het afscheid is die lege plek aan de horizon waar ik zoëven de zon zachtjes weg zag glijden in het laatste avondrood... Lejo van Kuijeren…

Ongerept en onbetreden krijgt de tijd iets van weleer samenlevend in het heden blijkt verdraagzaamheid soms teer…

als ventje van acht stond ik met mijn neus gedrukt tegen de ruiten kinderdromen achter glas waar ik mij blind op staarde in winkels vol bijeengepakt het gaf eigenlijk geen pas destijds doch met een soort van zelfkastijding bood ik weerstand aan verleiding... toch keek ook ik reikhalzend uit maar rekende op niets…

wil jij straks mijn as verstrooien op de Mont Ventoux of is dat te hoog gegrepen misschien teveel gedoe?…

met dank aan Annie M.G. Schmidt in Dortmund drinken alle dikkertjes D.A.B.…

ik die in de zomer van mijn leven genoeg had aan de hemel wil nu het winter is geworden omringd zijn met jouw liefde en zitten voor een haardvuur…

het laatste blad valt van de bomen ik droom mijn dromen in zwart/wit hoop dat er nog iets langs zal komen een brainwave waar muziek in zit voorlopig blijft er veel te wensen omdat ik taal en teken mis maar straks misschien met andere ogen schrijf ik wellicht geschiedenis…

groter gaapt het gat tussen trein en perron roepen wij bij vertrek nog woorden die flarden in de wind weldra door de wissels is het gaan een feit rest jij ginds op het door mij verlaten station en ik hier in het late uur treinen zijn er voor het vertrek de leemte tussen trein en perron voor de tranen…

wanneer men mij straks op de hielen zit en anderen rijden in mijn spoor dan heb ik altijd nog één troost... ik ging ze net iets voor…

geplukt uit een onmogelijke hoek de oude keeper veinst nog immer dat hij reddingen verricht... in zijn dromen keert hij schoten zoals destijds de laatste die hij tegenhield de bruin vetleren bal met veter pronkend op de schoorsteenmantel de foto van vergankelijkheid als herinnering in blessuretijd wanneer de man in het zwart de fluit…

(een stukje Noorwegen) noem het de hang naar ginds een vleugje folklore of onbestemd verlangen kortom een blik op 't kompas wijst ons de weg naar het hoge noorden waar mensen wonen die dromen van het zuiden…

zij kleurt haar lippen met een vaag verlangen en spiegelt zich in het gevoelig licht veroorzaakt oorlog in een aantal mannenmagen... terloops maar nog gespeeld voorzichtig verleidt ze allen die zich in haar dampkring wagen geen man durft haar op de vrouw te vragen of hij kans maakt op wat klein geluk zij speelt het spel geraffineerd met graagte…

langs meren en door wouden gaan dan begrijp je hoe oneindig dit landschap moet zijn wind streelt teder de toppen van de bomen een stroompje valeriaant me rustig en terwijl het maar niet donker wordt benadrukt de koekoek achter mijn rug dat de zon niet zal ondergaan…

het vuurtje in de donkere dagen om je te warmen en nog even iets van licht te mogen ervaren voordat de duisternis vat op je krijgt…

de voyeurs tussen de struiken meten jaloezie en verwondering in centimeters…

(uit respect voor de kip kook ik haar eieren zacht) ik wil geen feest of valse vrolijkheid in het dikwijls te frisse groen want ik wil jou met pasen zoveel liever dan al die zachtgekookten…

met de trein "full speed door Nunspeet" en je toch verwonderen over het beleven van een innerlijke stilte het kan je zomaar gebeuren in een lawaaiig bestaan... aan de andere kant van het vensterglas walst het landschap aan je voorbij terwijl jij juist nu de stilte beleeft als een echo van weleer die je lang geleden bent kwijtgeraakt…

hoe erotisch de blanke korst van brie tongstrelend het fluwelen laagje gekmakend zijn boterzachte room... mijn god heb ik weer gezondigd Lejo van Kuijeren…

spoorwegemplacement Hengelo 28-08-'07 het warme morgenrood bij het ochtendgloren aan gindse horizon verrast mij totaal... ik vang dit vergezicht in een enkele 'click' als inspiratie voor een kille avond ergens achter in november om straks tóch nog even de warmte te ervaren in mijn dan zo tochtig hart…

in het museum van het verloren geluk daar hangen ze geordend op grootte... de gebroken harten in soorten en maten beschikbaar gesteld door gedupeerden die zich er geen raad meer mee wisten daarnaast een vitrine ruim voorzien van tedere woorden die destijds oren hebben gestreeld en verwachtingen gewekt in het diepe bassin vol bittere tranen…

rond het licht van een campinglamp spelen perkament gevleugelden hun dapper vlinderspel…

een klein gehucht gehuld in sneeuw dat lijkt verdwaald in deze eeuw als in die glanzend glazen bol die jarenlang zo boordevol en troostrijk op de schoorsteen stond en ieder kind zó prachtig vond... een mooi stukje verleden tijd dat langzaam door de vingers glijdt…

erotiek in glas blootgegeven tederheid de zinnelijkheid weergegeven in al zijn kwetsbaarheid fragieler gaat haast niet…

hij had de moed woorden op schrift te stellen die menigeen niet eens in handen durfde te nemen (tenminste niet in het openbaar) alles omtrent de daad en wat daar zoal bij komt kijken wist hij te vangen in tederheid en toch bleef het opwindend menselijk bijna met alle zwakheden en verlangens kortom hij had de lef poëzie te verrijken…