Alle inzendingen van Leonard Nolens

Je weet niet wat er is. Je bent gestruikeld In je slaap, een zon heeft je geslagen Om de hoek en je koopt blind een brood, Verdwaalt. De straat gaat met je op de loop. Een vreemde brengt je thuis, het is je vrouw Die napraat over je begrafenis. Je lag te roken in je kist, zegt zij, En pakt een pan en bakt je dode hart. Je weet niet wat er…

Tussen vijf en zeven 's avonds Als er niets gebeurt, Dan klimt het kwik in alle zieken En leren de kinderen vloeken. Ze smijten al zingend en scheldend de melk Van tafel, ze steken stampvoetend Hun honger omhoog als hun dierbaarste speeltje 's Avonds tussen vijf en zeven Als er niets gebeurt. Dan laten de mensen hun lichamen zakken In…

Dagelijks liggen twee vijftigers jonger dan ik vandaag In een rouwkapel gonzend van Nederduits en kerklatijn. Dagelijks schrijf ik een kus op hun marmeren voorhoofd. Dagelijks neem ik dat breekbare dubbelportret in mijn armen En draag het omzichtig naar buiten, ik mag niet bezwijken onder dat paar, ik mag met mijn paar niet verdwalen. Hoe…

Jij en ik, dat is twee Plus dit. Dat is drie. Dat is vragen Om ruzie, men komt er niet uit. Wij zitten perplex in elkaar. Wij maken hetzelfde misbaar. Jij en ik dat is een. Jij bent schatrijk geboren En kocht mij met gemak. Dat zet ik je betaald Op deze rekening. Ik ben geen slapend geld Vandaag, ik handel in ons. Ik werk mij in het…

Voor Elza Het paradijs, en zonder slang, dat was labeur Maar heerlijk! Hoog en zwetend riep de zonnewijzer Honderd vijftig jaar de taxus en fazanten Tot de orde, en zacht en dwingend hing de gastvrouw Aan het touw en liet de kleine klokken gaan Over de paden van patrijzen en tuiniers. Ook onkruid boog zich naar die goddeloze mis. Ik schreef…

Ik ben niet gemaakt om 's avonds de trap op te gaan Naar het smalste bed van de wereld. Ik krijg het aan niemand verkocht. Ik ben niet gemaakt om 's nachts het licht uit te doen En mijn ogen te sluiten alleen. Kon iemand dat maar in mijn plaats. Ik ben niet gemaakt om wakker te worden 's ochtends Met een opgeschoonde kop. Ik doe alles verkeerd…

Je kijkt in het voorbijgaan in de spiegel naar een paar dat steeds je blik ontwijkt. Zij heet je ogen groen gemaakt, je kreeg zijn mond die nooit je wang heeft aangeraakt. Ook als je bang weer doorloopt hoor je mat als achter glas een man zijn ladders zingen, hoog. En hoger. Tot zijn kopstem knapt in het voorbijgaan om zich op te dringen.…

1 Als herten in de verte dorstend naar land Burlen de schepen 's nachts en wekken mijn vriendin. Wij zijn ook nog maar pas naar hier gekomen Om nieuw leven. Oude liefde wou dat zo. 's Ochtends tilt het noorderlicht de slaapvertrekken Uit hun voegen, hemelt ons hier langzaam op In een machtig geheel, een helende verblinding. Daar…

Vertraag. Vertraag. Vertraag je stap. Stap trager dan je hartslag vraagt. Verlangzaam. Verlangzaam. Verlangzaam je verlangen. En verdwijn met mate. Neem niet je tijd En laat de tijd je nemen - Laat. ------------------------------------------ uit: 'Laat alle deuren op een kier', 2004.…

Het is vandaag geen waarheid die ik zoek, Geen Nazareense visser die mijn dood afpakt, Geen Weense dokter die mijn penis spreekles geeft, Geen Trierse filosoof die op de bank mijn volmacht heeft. Vandaag is het geen goedheid die ik zoek, Geen Gandhi, kaal en mager, woord tot op het been, En geen Thérèse de Lisieux. (Wat zei dat kleintje…

We zitten er naakt aan tafel. je ogen verlichten de kamer. Je fosforescerende vlinderhanden verschikken de lucht Als je tegen me praat of slapen op het zwarte kleed. Ik raak ze dagelijks aan. Hun levenslijn weet hoe ik heet. Hun doorzichtige aders verbergen de loop van mijn lot, de vlucht Van ons bloed dat het wit van je wangen verandert in vlekkend…

Als wij, de grote mensen, moe zijn Van het praten met elkaar, Als wij moe zijn van het slapen Met elkaar, het wandelen En handeldrijven met elkaar, Het tafelen en oorlogvoeren Met elkaar, als wij zo moe zijn Van elkaar, van het elkaren Van elkaar, dan zetten wij de kat Op onze schouder, gaan de tuin in En zoeken de kinderstemmen achter…

Het moet gezegd. Hier, met al mijn plichtsgevoel, mijn achterste Vastgeroest in een versleten keukenstoel, Hier laat ik mijn gezichtsverlies geruisloos Als een zwarte keisteen door je handen rollen Ginder. Ik krijg ons niet uit mijn bek. Gooi mij niet weg. Bewaar me. Stuur me mijn adres. Gooi me terug. En kom ik niet als vroeger…

Ik rijd naar huis in de bellende leegte Van de laatste tram. Het wordt mijn tijd. Verlaten straten komen samen, gaan uiteen Op steeds dezelfde, stroevende punten. Ik zit in mijn ijzer, lees de haltes, steeds Dezelfde, door het raam dat wie weerkaatst. Ik zoen de koude naam op de achterkant Van mijn adres, verscheur de enige brief.…

Hou me vast, geduld, ook nu we samengaan Als gaan en hurken, strelen en kapotte handen. Als je kunt zal ik mij ook vanavond kuilen Voor de nacht, en dromen, dromen dat ik slaap, En dat ik slaap door alles heen en iedereen. Als je me wekt zal ik me morgenochtend buigen, En buigen opnieuw, over mijn bord, een vrouw, het lot Dat mij aan tafel…

Zij hebben ons hart ingepikt, Onze groei, onze poppen genekt, Onze tuin op de trein gezet, Ons verblind met hun lichtende as. Zij hebben de zwarte zak Van hun afwezigheid strak Over ons heengetrokken En toen onze oren verpest Met de ruis van hun hemelse spraak. Dus waar ik vandaan kom, daar Moet je die opgebaarde Nog lichtjes blozende…

Ik heb niets meer. Ik ben niets meer. Mijn boek is bij voorbaat kapot. En ik die werkelijkheid wou maken. Ik wil eindelijk wakker worden uit jullie omgangsvormen van mij. Ik wil eindelijk genezen van mijn antieke geschiedenis met jullie. Maar mijn bestaan is in beslag genomen. Mijn tong wordt oud. Ik ben onderweg. En er is niets om dichterbij…

's Zomers sta ik soms onder dat open raam In februari, maan en sterren schaatsen langzaam Door de bocht van de rivier, het blauwe ijs In brand weerkaatst de kus, het huis, de winterreis Van twee wier levens aan elkaar zijn vastgevroren. Het is ondraaglijk heet. Ik hoor ze beiden boven Strelen, hijgen, namen krijgen, zwellen groot En vochtig…

Het is zo moeilijk om te houden Van de dingen die je maakt - Je kijkt vertederd naar een hand Vol kaf en koren En je bakt je brood verkeerd; Je last met sleutelende ogen, Met een hart vol werkzame ontroering Twee linkerkanten aan mekaar. Ja het is moeilijk, maar moeilijk En mooi om jezelf aan te raken, vandaag En ook definitief, het is…