Alle inzendingen van Levi

Al bij de oogarts wou ik niet lezen: de allergrootste E, ik zag ‘m niet staan. Ik wou al vroeg Foster-kindje wezen. ‘Wat staat h i e r nou?!’, schreeuwde de arts ontdaan. De tranen drupten in m’n jongensblousje. ‘k Had allebei m’n oogjes dichtgedaan. O! ‘k voelde dat de man nu snel ging slaan: ‘Een h o n d j e…?’, piepte ik, ‘…òf een p o e…

Verdwaald en doelloos doolt zij op een spoor waar zij zichzelf al lang geleden verloor. Niemand geeft immers nog gehoor. Eindelijk wordt zij geroepen vanuit het ware leven. Of zij zich weer in het hier nu wil begeven. Angstig en zwaar zal het zijn maar mocht er toch weer een reden zijn dan komt zij zeker terug met bevende handen maar…

Ach! Hoeveel kopjes trok ik van dit zakje thee? In hoeveel verzen heb ik jouw gezicht bezongen? Ja, hoeveel maal verdween de zon in zee? En hoeveel teer bleef achter in mijn longen? Op hoeveel fietsen reed ik daaglijks naar je toe? En hoeveel smoesjes zijn er in je opgerezen? Zó veel, dat thans statistisch is bewezen: 'De liefde is toch…

't Liefst trok ik helpend door de hele maatschappij: gaf 't jonge leven voor het welzijn in fabrieken, verlichtte hier wat leed en maakte dáár wat vrij. Bracht zo een kwinkslag aan de ongeneeslijk zieken. Ik sloeg mijn tenten op vóór Wilton-Feyenoord, Vermaakte 't werkvolk met wat leuke imitaties en gekke stemmetjes of schalkse declamaties…

'K ben al met al een treurig mechaniekje dat alleen maar één dansje kent, één trieste melodie 'K draai zinloos in 't rond tot het muziekje stopt. Zak reut'lend door de knie. Waar is 't meisje dat mij opwond? Ach, de veer verroestte. En het meisje speelt niet meer.…

Als ik nu zou ophouden met bestaan Zou ik dan zeggen, heel cliché Ik heb mijn best hier op aarde gedaan Of heb ik er toch geen vrede mee Zou ik zeggen: Mijn leven is volbracht Me neerleggen bij dit moment Of zou ik toch hebben gedacht Dat ik het echte leven niet heb gekend Zou ik überhaupt afscheid kunnen nemen Van de mensen om wie ik zoveel…

Soms zo bang dat er iets mis met me is dat er niemand is die er voor me zal zijn spijt krijgen van het afscheid vol met pijn van iemand die beweerde van me te houden maar waarom voelde ik het dan niet waarom voelde ik dan in plaats van geluk, zoveel verlatenheid en verdriet? Waarom sneed zijn scherpe tong dwars door mijn hart waardoor ik inmiddels…

Traan voor traan, vol verdriet voor jou. Tranen namen iets mee recht vanuit een gelovend, open hart. Dit hart werd zwak, week 't brak en bezweek kwetsbaar als het was voelde het iedere steek. Verlangend naar al wat onmogelijk bleek. Omringd door onbegrip hierom heen. Voelde het steeds meer verlaten en alleen. Van jou heeft dit hart eens…

Loslaten, afglijden richting een diep dal niet wetend wat het je daar brengen zal. Loslaten wat en wie je eens zo lief had al wat je eens, ooit, zo immens aanbad. Liefde werd overwoekerd door tranen en verdriet waardoor wanhoop het mooie niet meer ziet. In een verleden zie je een romantische film voor ogen dus toch, ogen logen, ogen bedrogen.…

Vanuit het niets, spontaan, doet vrolijke liefde zich ontleden geliefden laten elkaar, wederzijds, met liefde bekleden. Ieder met zijn luchtige, gelukkige, vrolijke schaterlach, elkaar liefhebben, het voelt zo goed, het mag! Tot... aan die beruchte te hoge treden zij kan die treden niet beklimmen iedere zware trede vol met zijn verwachtingen…

(liedje) 's Avonds gezeten op een hek zag ik het naad'ren van een trek: een grote biefstuk kwam voorbij, gebakken aardapp'len en prei gevolgd door flensjes, Franse kaas, een dikke pens, een volle blaas. Daar achteraan op zijn gemak slofte de koffie met cognac, en in der wolken tekening: ziedaar, daar kwam de rekening! -----…

Als ogen konden spreken dan spraken zij eens van immens geluk. Las ik die luchtigheid en zorgeloosheid in onze ogen maar weer want lees nu nog enkel woorden van "verdriet" en 't doet zo "zeer".... het spijt me maar ik kan echt niet meer. Ik zal voor altijd om jou blijven geven maar gun ook jou een gelukkiger leven. Helaas kan je…

Zoals bomen hun blad verliezen, ik, uit niets meer heb te kiezen, vertel ik jou bevangen door, te lange, winterse kou met bevroren, pijn in mijn stem waarbij ik al mijn blad verloren ben; "jij was eens de zon voor mij" maar het juiste weerspiegelde pad in zee; in het begin keek je nog met me mee, liepen wij tegenover elkaar hieraan voorbij…

De tafel staat voor ons tweeën gedekt Hoewel jij al maanden verdwenen bent Jou vergeten heeft geen enig effect Elke mogelijke omkering went Je foto’s hangen op dezelfde plek als je ze laatst thuis hebt aangetroffen De poetsvrouw gaat tekeer op elke vlek, Maar alleen ik mag de kaders stoffen Je kamer onaangetast gelaten Alsof je hier al…

Neem mijn hand en dans toch weer met mij. Dansen, ver, aan deze strijd voorbij. Mijn hart voelt ineens zo broos. Mijn handen voelen slap en doelloos. Mijn hoofd hangt machteloos en teneergeslagen. Droevige dagen zijn weer terug gekomen weg, lijken al onze mooie dromen. Ik wil het niet, ik wil weer met jou dansen langs sterren, maan en…

Droevige en trieste gedachten, sleuren mij mee naar die diepe zee met zijn hoge golven. Ik word bedolven met gevoelens die mij neerslachtig maken die mijn hart te diep raken om er uit te komen. Ik voel mij meestromen naar de dieper dan diepere zee het trekt mij ongewild mee. Ik voel vulkanen woekeren onder mij hij barst…ooit…mijn geluk…

Plots was je daar, Je streek even door mijn haar, Kriebelde in mijn nek, Dat maakte me altijd gek. Je weet precies wat je doet, En je kan het ook zo goed. Gek van verlangen maak je me dan, zoals alleen jij dat maar kan. Het verlangen wordt dan gesust, Als jij me heel intens kust. Heerlijke momenten met jou, Dat is waar ik van hou.…