Alle inzendingen van Liesbeth van Dijk

Hij zegt koekje en dan zoek je een betekenis achter het woord, dat je zo graag hoort om wat je erbij denkt dat hij je wenkt, dat hij iets voor je voelt en er iets mee bedoelt, wellicht een verzinsel, een hersenspinsel, maar zo leuk om te geloven, al wil hij er niets mee beloven, je verzint zelf het verhaal, en gelooft het helemaal!…

Jouw gedachten sluipen door mijn dromen, als kringelende rooksliertjes door het gordijn tussen slapen en waken heen gekomen, genesteld in de diepte onder mijn bewustzijn. Ik voel jouw onzichtbare zinderende handen, als een tedere afdruk op mijn papieren huid, zachtjes smeulend begint mijn hart te branden, vlammen laaien op in een koor van stil…

Ruis in de taal, hoor wat je hoort, in mijn verhaal ligt heimwee besloten. Open je blik, kijk mij niet aan, je weet dat ik snik, tranen in jou vergoten Voel mijn huid, klam en trillend, van het geluid aan jou ontsproten Proef je de smaak van hevig verlangen? Je pijlen zijn raak in mijn ziel geschoten De geur van vandaag, weemoedig…

Ik heb u geplukt, als bij blaadjes van bloemen, de haren uit uw hoofd gerukt. Ik heb u bemind, u liefgehad met het naïeve hart van een ongeduldig kind. Ik heb u gehaat, met de hartstocht van een lama, spoog ik u in het gelaat. Ik heb u verdoemd, terwijl ik met passie uw geliefde lichaam heb geroemd. Wat ben ik een dwaas, want telkens weer vertel…

Als vogels van verschillend pluimage, dansen wij de tango op roze wolken van met suikerspin beklede chocolade. Mijn ruisende rokken, jouw diepblauwe ogen, onze lichamen aan elkaar geplakt met lijm van zoetgeurende karamel. Met de klanken van vurige muziek, als gloeiende kolen onder onze voeten, dansend, al wervelend om regenbogen en woeste…

Aaneengeregen prachtige tijd, voortijlend naar de eindstreep, jeugdherinneringen in kleur komen steeds dichterbij, traag en onverbiddelijke is de vaste kille greep. De midzomermiddag bracht een gouden zweem van waan, ontastbaar, een enkele wankele gelukkige dagdroom, die als eendagsvlieg, stervend bij schemer is vergaan. Hoopvol wachtend op…

Waar stilte oorverdovend is, maar jouw hartklop nog voelbaar, in het schemerduister waar jouw dagdromen verdwijnen, daar wil ik je ontmoeten, enkel en alleen maar daar. Niet meer in het mededogeloze daglicht, waar jouw woorden me kwetsen, in een stralende zon die warm, koesterend zou moeten schijnen, doch littekens veroorzaakt door koude stralen…

Je bent de illusie van mijn illusie, de man die niemand kent, het gevoel van mijn gevoel, onbekend, nog niet verkend. Ik sta in de schaduw van jouw schaduw en kijk naar je gezicht, deels helder, deels duister, maar van binnenuit verlicht. In mijn droom, droom jij van mij, toch ontwaak ik steeds alleen. Alleen, maar niet eenzaam met toch jouw…