Alle inzendingen van Marcus Dehond

Mijlen terug achter vele zomers golft langs afgelegen weg over stille meersen een zachte melodie In het Huis ten Halve net op de equinox speelt de juke-box wenkend naar de Indian summer "Mijn gouden roos september een laatste zonnezoen-BB" In klatergoud verloren ga ik langzaam de einder tegemoet…

vredig lijkt het huis vanavond lichten worden gedoofd na kinderwensen te hebben gehoord alleen de klok lijkt opgewonden Mientjes mandje troont naast de schouw netjes naast elkaar: een wortel en wat suiker met een briefje erbij als zondagsruiker ze vraagt niet veel Sint en is U trouw vanuit het bedje staren wakkere ogen het is toch niet…

Liefste laat me naast je zitten op de milde oktoberbank je handen zoeken, je vingertoppen rakend met de hartslag van ons verbond omsloten Je oogt naar rustige einder je glimlacht met je wangen je lippen wil ik sieren met het tederst woord langs je ranke hals toegefluisterd liefde kan deze stonde beklijven vrij van leugen en belang…

Zoemende zoemer, zoemende bij eeuwige zoener van bloemen, geuren, kleuren after likeuren trillende, rillende wemelslag elfen vlieger in de vleugelslag van ringende ringen nachten van wachten scheervlucht in gekraakt sonar zoekspel van onaantastbaar jagen naar een nieuwe horizon zoemende zoenende bij, zo na-bij zonder midzomernachtzoen…

voorbij de huizenrij blijf ik dralend staan in ieder ervan had ik een bestaan herinneringen verschimmen tot allerlei vrees voor heldere kinderstemmen die mijn ziel beroeren en naar de avond voeren tonen die in schemer zwemmen een ommegang van gezang met slepende tred bij iedere doorgang gevangen in het drijfnet huizenrij mijn kruisgang…

zomerlang heb ik gezongen minnestreelde liefde als be-leven woorden aan Zuiderwind gegeven weemoed ver verdrongen mijn longen vol gezogen met bossen en wild geurende weide de drang die me leidde naar volmaakt vertogen op mijn doelloos dolen dingen gekoesterd en beluisterd achter tonen van violen verscholen duizend namen heb ik gefluisterd…

Mijn buur maait ijverig zijn gazon de stilte stuift uiteen en decibels doen mij als een krekel uit zijn zomerdromen springen voor de mier. Alles kortgewiekt vliegen de laatste zonneresten als gefnuikte bloemen verstrooid in het rond. Aangestoken start mijn overbuur zijn machine met vermanende vinger de laatste droge dag. Een mens…

horen mijn dromen paarden draven langs vreemde graven waarover treurende bomen een schuimend hijgen van aangetrokken teugels en knellende dissels wegzinderend in bestoft zwijgen golvend ebt muziek uit verlaten discotheken neonlichten doven de tragiek rimpels over nachtelijke beken kromgebogen en zeeziek hou ik het voor bekeken…

Ik luister het gefluister van ranke kastanjelaren hun zomervruchten veilig in bolsters opgeborgen papavergeuren strelen broze klaprozen langs banen van zomers met late vlinders ik zie het lommerhuis in rood verdagen met een sneller dalen van het grote licht schemeravonden waarboven de uil van wijsheid wiekt onhoorbaar maar wetend…

stille dagen, aarzelen door de zwangere zomer velen hebben ons al verlaten naar verre nieuwe oorden fonkelende nachten waar sterren schuiven wetend dat Orion dra de avondhemel siert deuren van najaarsdagen zal ontgrendelen met eendere troosteloze uren en een huiverend klagen stilte niet te verdragen dagen niet te vertragen en zomers…

waarom vloeit er nog inkt harte vocht, in kanalen bedwongen naar oceanen van papier altijd weer die eendere golf vervluchtigde monding vergleden strandzand wat me krimpen doet mijn zinnen ontdoelt afgedreven wrakhout ergens aangespoeld op tijdloze klippen zonder ondervloed verlaten, verwezen mijn pen leeg geschreven…

huilen er nog wolven doorheen gewoelde kindertijd te vroeg onder slaap bedolven verloren ze met het bos de strijd het leven is begonnen wijze woeste regenvlagen langs ruiten lekend bezonnen wissen "de" stof uit de dagen de einder bestrandt gedachten van schepen tot drijvend wrakhout vanop schuimkoppen blijven ze wachten tot weer een…

vergleden avondlicht verzonken water van veel later mijn ver gezicht tot de ochtendkilte bevend morgengloed die rillen doet in dagende stilte alleen bij schemer zie ik nog minder maar beter van toen en toch ik wil deuren sluiten en het grendelen van geluiden met geurende rozentuilen van daarbuiten…