Alle inzendingen van Marcus neuborg

zoals de tijd verder spreekt in woorden die wij vinden wij die de sterren tellen nooit konden leren omdat het leven ons riep soms bij het raam vaak op de gang in een hoek staan omdat dit bestaan niet bestaat in boeken die echt nergens over gaan wij die altijd zoeken in woorden en zinnen wij die de sterren tellen maar de waarheid nooit…

het akkerland toont haar contouren in een koud en grijs beeld op zoek naar licht in woorden het is nog steeds koud en kil laat zonlicht langer blijven ik wacht op warmte voor mijn gezicht staan de geheimen nog steeds op mijn pad wij wachten altijd af en kijken door de ogen die alleen maar blijven kijken…

de muren spreken nog langs de weg omhoog een wenteltrap eindeloos alleen de blinde nacht klikt en klopt op oude verwarmingsbuizen gedaantes verschijnen samen met het maanlicht dat mijn gezicht verbleekt omhoog ik kijk omhoog.…

iets onbereikbaars laat nooit echt los wij zijn geen stenen zijn geen rots maar meer een boom die ziet het als een wereld die beweegt boven ons die wolken ziet dansen en vogels liederen schrijven zoals dat eigenlijk hoort wij zijn de kinderen der sterrenstof nooit groeiden wij ouder en nooit verstoorden zij onze jeugd wij praten wel zuiver…

wie groot wil zijn moet klein blijven in je hart en ziel wie onzichtbaar blijft onbereikbaar zonder fantasie blijft hangen zonder geluid in een ruimte leeg in het donker verlangen naar het licht lila met grijze wolven huilt het bos samen vannacht geen kier laat mij doorgaan zodat men verder kijkt alsjeblieft nooit meer lief klopt het…

het is op het is gedaan wij rijmden woorden onder de maan mischien komt het ooit terug zomaar een dag tot dan mijn zus een knipoog met een lach dag…

Mischien moet ik wel terug gaan naar de nacht naar binnen als buiten niets echt leeft of het licht vergeet hoe het zich een baan naar buiten breekt door wanden afgewerkt in gebroken wit laat dat dan een groot donker gat achter? en verderweg in de ruimte vinden wij niets meer dan een pad dat uitgestippeld voor je ligt waarin wij verdwijnen…

soms moet je terug naar de waanzin om te begrijpen dat het klaar ligt ergens op een plank vol met stof draag mij opnieuw door het duister luister het komt en pakt het neemt en lacht hard en koud muren oud stenen bloot het licht blauw tapijt rood…

door het licht van het gordijn lijkt de wereld stil te staan de zon staat nog vrij laag en klimt langzaam aan naar een nieuwe dag zonnig lief en met een lach straatnamen praten in overvloed over spoedig loslaten van wat nooit kwam en nooit komt vandaar dit gidicht aan haar een ongeleid projectiel die Zeus zag en Hades sprak omdat…

altijd als zij spreekt met een ander pseudoniem lacht een lichtstraal subliem ultiem intiem wij leven immers nog in dit jaar genaamd tweeduizend en tien wij zijn pelgrims die reizen over de zee van lucht zoeken de singnalen op onze weg die allang geschreven staan gelijk aan een zucht als ik in je ogen bewegingen waarneem dan zijn is…

de gebouwen werden zichtbaar onder een donkerblauwe hemel tekende het licht ze in silhouetbeelden aan een horizon waarom de weg nooit kon stoppen in schaduw kunnen wij niet stralen daarom schildert men die muur…

toen het riet die zomer begon met praten toen vleermuizen vertelden je moet nooit meer vragen kon alleen de waarheid wegblijven op de rand van stad en park sloegen wij alles van ons af wij konden nooit meer vergeten wat ons was aangedaan wij bleven hangen in een synoniem om terug te keren naar onze achternaam om maar niet te spreken over…

Lezen schrijven en opnieuw beleven herschrijven de spinsels van een tijd geleden diep graven en vertalen naar zinnen die goed klinken laten lezen luisteren en laten bezinken een vleugje magie een nevelachtig licht en een zoen je pen het werk laten doen jezelf als regisseur kritisch kijken naar de woorden zonder moeten en zonder dagelijkse sleur…

raakt het soms te hard begonnen met een valse start zoals alles moet vallen op mijn pad vallen als een blad zoals bladzijden moeten bloeden voordat rozen ooit uit kunnen bloeien voordat wij paden en zaden uit broeden vrienden schrijf wat u belieft en gelooft want zonder woorden zijn wij uitgedoofdt…

wij lagen precies op die grens tussen noord en zuid LVGDVNVN hier en nu nu bestaat niet de taal is dood gegaan in een ander universum zijn wij geen aard wezen beweeg maar op het ritme dans maar door de tijd geeft geen gehoor.…

Uit het niets gebroken verbogen verborgen verlangen in tevoorschijn komen dalen in donker zoeken naar licht een uitweg vinden ook al weet je het niet vanbinnen brandt de waakvlam stil zucht je de woorden weg lopen door straten zonder naam zonder doel zonder gezicht waar is hij toch gebleven die naakt staat tegen de draad in gaat die…

Langzaam maar zeker zijn wij bezig om terug te keren huiswaarts zonder herinnering, Van donker naar langer licht vanuit open ruimtes gevlogen een horizon wijst de weg met op onze rug een windroos geschilderd, Zouden wij niet liever vergeten en verder dwalen zonder diepe verhalenstof met een dagelijks zweven langs maskers die ons van alles…

De charme van haar rokje ik douw haar nooit niet in een hokje met een stem zo zacht als boter het is het hart het bloed stroomt als een motor het roer draait bakboord zoals het bloed niet altijd stroomt naar het hoofd kijk maar naar beneden en geloof in hogere machten en lage lusten bloed moet vloeien ook al is het niet in balans dans…

Met mijn rug naar de zee loop ik het lange pad af richting een plek waarover mij verteld is vreemde insecten en hagedissen houden mij nauwlettend in de gaten de receptie is leeg alleen het geluid van een brommende ventilator verstoord de stilte zo rustig had ik het niet verwacht u wordt verwacht wat? schrik ik op, u verwacht mij verwacht…

even samen lachen blijven lopen doorgaan met stappen blijven geloven en hopen op de dingen die gaan komen vooral blijven schrijven blijven tikken ontwijken die hatelijke blikken blijven dansen blijven branden blijven leven veel kusjes geven…

eindeloos lijkt mijn straat in gezichten herken ik lichtjes die vallen als regendruppels tegen mijn raam er bestaan geen regels voor dit hier dit bestaan geen naam kan ons helpen op weg in een baan die wetten en instanties begeleiden langs gangen vol regels ik tel mijn dromen nooit meer die tegels die ik schilder in elke willekeurige kleur…

Wij op weg naar altijd nog duizend jaar klaar staan voor elkaar als vrienden als zielschrijvers als lichjes die elkaar verstaan in ieder magisch bos…

verlaten lijkt mijn straat winters koud en toch alleen tik tak zegt de klok warm koud ik drink uit een mok choco of thee letters lees ik en schrijf tegelijkertijd op een verhaal waar ik knettergek van word want het is nooit goed dan te lang of weer te kort maar geloof me wat ik zeg zonder woordenspel voortijd pech…

wij zijn vrij jij ik wie wij wij en jij zijn blij wie? ja jij en ik zo vrij zoveel meer als wie? als niemand als wie? ja wij ik zet een plus ik zet je opzij ja wie? ja wij de een praat dit ja jij ja shit stoer zijn zij zo wij zijn slaven jij een kado tje ja juh de hip de hippie de jippie de dichters die verder kijken j en k…

Toen ik stierf in jouw handen op een grond steenkoud wist ik zeker wij zijn zo oud zo oud als de waarheid in het heelal Toen ik moest doorgaan bitter proeft die traan na verlies in ons bestaan waarom wij daar staan onder zon sterren en maan Toen wij dat eenmaal konden doorgronden waren wij nooit meer vrij het is te laat hij vliegt…

aan ieder die een masker draagt aan ieder die nooit echt lacht aan iedereen die eenzaam is aan ieder die zich vaak vergist aan ieder die zonder zit aan ieder die probeert in licht aan ieder die anders is aan ieder die midden in het leven staat aan ieder die nooit in het systeem past aan ieder die begrijpt aan iedereen die kijkt naar…

Zonder een vrouw is een man altijd onvruchtbaar.…

in zwart gekleed zijn wij beiden door faun en elf verleid een verhaal is nooit voorbereid ook niet toen poorten open sprongen ook niet toen wij engelen konden horen scoren in de kerk en kerkers wij de machtigen altijd doorgronden geen leger is genoeg geen bom, geweer of troef zal dit licht ooit doven kijk en wacht ooit kun jij ook in…

Verborgen in een verhaal het wordt langzaam ochtend de straten beginnen te leven wij spelen het spel van een dagelijs leven door moeten wij zijn nog niet opgegeten de tijd in vrijheid komt de morgen lonkt als de geest nog eenmaal los mag komen boven grond en daken boven daden en graven loze beloftes en koffiepauzes tussen muren van gezichten…

niemand kijkt recht in mijn blik op scherp sta ik ik kan niet anders dan dit pad volgen door de storm van zinnen dit leven waardig beleven de rest van de tijd ach ja de oneindigheid waarin wij praten verlaten zingt de kade het pad waar bomen praten waar lucht langzaam aan donkere wolken toelaat het gaat nooit meer weg en op weg op…