Alle inzendingen van Marianne

totaal gespleten immense pijn ik was vergeten wat het is om alleen te zijn koude nacht van binnen leeg niemand wacht groot gemis en jij die zweeg woorden stil mijn hart verscheurd ijzig kil vol droefenis na wat is gebeurd jij bleef maar liegen was steeds ontrouw opnieuw bedriegen ontsteltenis en geen berouw verloren dromen…

een kakafonie aan kleuren maakt stilte hoorbaar laat schone schijn verdampen in de ziel van verlichting waar zij dansend op de einder schittert in de schaduw…

mijn buurman is bejaard dat valt niet te ontkennen maar aan zijn valse baard moet ik nog even wennen ik schrok me laatst echt dood weet je wat er was gebeurd zijn baard zag plotseling rood was met henna ingekleurd wat heb je toch gedaan volgens mij ben je dement er is vast iets fout gegaan dit is meer dan ongekend maak je nou maar…

Als de woedende noordwesterstorm de knokige, oude boom dan eindelijk genadeloos uit zijn zomerjas joelt, kijk ik machteloos toe hoe hij zijn bange, gewonde armen wanhopig ten hemel richt en niets anders kan doen dan zwijgend, meebuigend toegeven aan het valse lachje van de Grote Woelewaai. Troostend sla ik mijn armen om hem heen…

ik ken je pas heel even of eigenlijk nog niet het klinkt wat overdreven hoop dat jij mij ook ziet al zijn we heel verschillend toch spook je door mijn hoofd ik ben dan ook welwillend als door jouw mail verdoofd ik luister naar je woord al is er geen geluid mijn liefde aangeboord ga daar nu maar van uit ik wil van je houden maar niet…

dikke blubberbillen in een veel te strakke broek waggelen op worstbeentjes alsmaar weer op zoek naar vette gele frieten met een klodder mayonaise om vervolgens als slachtoffer van deze malaise iedere woensdagochtend altijd stipt op tijd aan de diëtist te vragen: en ben ik al wat kwijt? het antwoord is natuurlijk vooraf al bekend diëten werken…

Ze zag de bloedrode winterzon koninklijk verdrinken in de omhelzing van horizongolven. Ze stond daar maar... in het besluit van haar laatste afscheid. Ze plukte nog één keer breekbare, grauwe schelpen en duizelig liet ze het onschuldige strand voor het allerlaatst als los zand door haar vingers glippen. En terwijl ze, met ogen…

verlangen kent geen grenzen spreekt in liefde elke taal meer dan ik kan wensen beleef ik haar verhaal in gedachten verzonken aandacht voor jouw lach met passie gedronken toen ik jou gister zag het liefst had ik gezegd jij bent Hans, is het waar? een arm om je heen gelegd mijn handen door jouw haar maar voor woorden te verlegen op…

ogen stralen dwalen langzaam over wit papier waar gedachten verhalen vertellen oude historie in stil verlangen weer ontwaakt uit 100 jaar slapen een sprookje van 1001 nachten breekt de muur die onverwoestbaar had geleken woorden komen tot leven dansen op de tijd en vullen de leegte die jij achterliet…

op de plek waar wij vroeger samen speelden staat nog altijd de grote oude eik in herfstig bladerdek zoek ik naar herinneringen die jij en ik hier achterlieten vandaag raap ik gevallen blaren, waarvan kleuren verbleekt door de zon, waarvan kleuren verwaterd door de tijd met beide armen vol loop ik langzaam om de boom mijn passen worden…

hoekige golven in robijnrood water deinen op het ritme van vergeten dromen het zwart van mijn onbezielde ogen in groot contrast met de witte schuimkoppen die als afgebeten negerzoenen op hongerige zee drijven mijn huid kleurt zonnegeel als ik drink uit oceanen in het kostbare zoute nat proef ik de bitterheid van mijn sinaasappelvel, dat…

lichte schreden passen traag vele treden herfstig Praag stenen zerken oud papier meesterwerken Pilzner bier stromend water Karelsbrug straattheater heuvelrug schrijversstad barok muziek bakermat melancholiek vervlogen dromen strijdtoneel thuisgekomen zacht fluweel…

geen bloed voelen stromen zo bleek als vaal katoen mijn bed niet uit te komen geen fut om iets te doen volledig hol van binnen als een lege batterij soms even buiten zinnen de wanhoop heel nabij mijn passen voelen zwaar het eten smaakt me flauw ik leef als een kluizenaar de wereld kleurt zo grauw ik wil niet langer lijden dit doet…

rotte appels dorre takken onder herfstig bladerdek nieuwe noten doodgevallen in natte aarde bij het hek vele kleuren kiezelstenen roggebrood met katenspek keukentafel vogelkooi en aan humor geen gebrek bergen sla rode rozen ouderwets cassettedeck langgeleden nooit vergeten warme deken stapelgek…

mijn tranen smaken bitter al houd ik meer van zoet mijn huid alsmaar witter de liefde doodgebloed aan droefenis bezweken de lucht ziet enkel zwart jouw vlijmscherpe steken doorboren heel mijn hart toch wil ik niet verdwalen in een spinnenweb van pijn ik zou veel liever stralen en een zonnebloempje zijn…

wat voor type man ben jij? vroeg ik laatst een leuke vent en weet je wat hij daarop zei het antwoord is echt ongekend van Rambo heb ik de spieren en de looks van Hugh Grant van B. Bommel de manieren maar dat had je wel herkend deuren houd ik voor je open serveer thee bij het ontbijt zal diamanten voor je kopen behandel je met waardigheid…

ik wil je warmte bij me voelen kruip even dicht tegen je aan om door je haar te kunnen woelen voor ik naar huis zal moeten gaan ik hoor je plots zachtjes hijgen korte kreunen in mijn nek om vervolgens maar te zwijgen want jouw adem maakt me gek ik open eerst je zwarte hemd kleine knoopjes, oh zo vele waarna mijn handen ongeremd jouw lichaam…

bergen van oud zeer een dal vol met tranen herinnering aan weleer toen wij nog samen waren ooit was jij degene voor wie ik alles deed we deelden nota bene jaren lief en leed vandaag is alles stil zelfs de klok aan de muur doet niet meer wat ik wil en slaat geen enkel uur hoe kon liefde zo verkoelen dat jij niet langer bleef kon jij…

Zeg bruine heer mag ik je vragen, waarom je keer op keer weer zit te klagen Er schijnt geen licht meer door je ramen wat zie je het toch donker in neem een voorbeeld aan deze dame kom in actie en begin! Neem mij nu zeer belezen kunstzinnig en charmant in alle pracht herrezen de mooiste dame van het land Ho, Ho, dat ziet u echt verkeerd…

mijn bloed stolt, mijn adem stokt jouw messcherpe blikken stuiten tegen de koude hardstenen wand die mijn ingewanden beschermt tegen een onvoorzien bruusk attaque van mijn welgeconserveerde bolster al mijn schone schijn verbrokkelt totdat zij volledig oplost in het niets en jij echt onbeschaamd indringend recht in mijn kale naakte ziel staart…

ik heb vannacht gedroomd over hele enge wolven die me met huid en haar verslonden toen ik op zoek was naar de maan ze hebben mijn bloed gedronken en geroken aan mijn vlees dat ik die dag nog had gewassen in een algengroene beek het duurde slecht maar even totdat ik was vergaan er een heel klein hoopje overbleef het bewijs van mijn bestaan…

als potpourri in glazen schaal in veelvoud kleurig dwarrelt weerspiegel ik daarin de langverwachte vrijheid van een hoogbejaarde dame die voor de hemelpoort staat te wachten totdat ze toegelaten wordt in het rijk der zielen…

het is geen zaak van willekeur dat ik kies voor deze dubbelrol al ben ik slechts een amateur en staat mijn agenda boordevol met reeds gemaakte afspraken waar ik me graag aan houd toch zal ik mijn hart bewaken want anders gaat het fout dus bij ieder serieus verzoek of het nu groot is of heel klein ga ik toch maar even op bezoek omdat ik…

rooddoorlopen dikke tranen tekenen van oud zeer hart gebroken doodse stilte herinnering aan weleer de klok die tikt de koffie loopt jouw foto aan de muur een gouden ring een ochtendzoen mijn hart nog vol met vuur moderne kunst en appeltaart we hadden veel gemeen Barcelona Rome, Praag toch liet jij mij alleen opnieuw begonnen…

we hangen aan dezelfde boom jouw blaadjes fris en appelgroen beschut door grote sterke takken blaken nog van levenslust, terwijl mijn bladeren geel met rood omrand zich eerdaags zullen voegen bij het bladerdek, dat als een warme zachte deken nestelt rondom de witgevlekte stam van mijn ziel graag zou ik jou beschermen, beschutten en behoeden…

als een dode rode bloem met blaadjes ietwat gebogen en van doornen ontdaan hang jij vol mededogen in de vaas, die ooit in mijn huis op de schouw heeft gestaan nu laat jij me slechts denken aan de man waarvan ik houd die helaas niet meer in leven is en met een ander was getrouwd als ik straks net als jij verkleur als rode wijn dan hoop…

we hangen aan dezelfde boom jouw blaadjes fris en appelgroen beschut door grote sterke takken blaken nog van levenslust, terwijl mijn bladeren geel met rood omrand zich eerdaags zullen voegen bij het bladerdek, dat als een warme zachte deken nestelt rondom de witgevlekte stam van mijn ziel graag zou ik jou beschermen, beschutten en behoeden…

’s nachts dwaal ik eenzaam door duistere nauwe stegen verlaten, vergeten, verzwegen zo kom ik jou daar tegen en vraag je naar je naam beduusd, bevreesd, bang zoek ik naar jouw hand raak deze langzaam aan ik sidder, huiver, doch verlang naar de donkere, zwarte kant van jouw onverlicht bestaan…

’s nachts dwaal ik eenzaam door duistere nauwe stegen verlaten, vergeten, verzwegen zo kom ik jou daar tegen en vraag je naar je naam beduusd, bevreesd, bang zoek ik naar jouw hand raak deze langzaam aan ik sidder, huiver, doch verlang naar de donkere, zwarte kant van jouw onverlicht bestaan…

ik ben benieuwd naar je ogen en naar je lieve lach hoop dat ze zouden stralen als ik je nu eens zag je bent in mijn gedachten sinds een dag of vier ken ik een groot verlangen naar jouw woorden op papier verhalen die me raken in het diepste van mijn hart de emoties die jij losmaakt hebben mij ook wel verward ik wil je graag ontmoeten je…