Alle inzendingen van Marije Geerts

Als wij in deze tijd van bezinning (want dat moet in december) de balans opmaken en gezellig doen met elkaar, rondom een dode boom die wij luguber versieren, voel ik me altijd ergens een schijnheilige huichelaar. Bomen horen buiten met de voeten in de grond, niet als een kadaver opgetuigd als middelpunt van een huis. Alsof…

Twee lijnen buigen uit elkaar, om met een boog samen te komen. Maken een gesloten geheel, vormen een hart. Zo gaat dat met liefde denk ik ook. Het mijne is vierkant recht toe, recht aan. Wat hoekig, maar vol lief en leed. Alleen niet rood, maar simpel wit en zwart.…

Kleding, muziek, schoenen, boeken en dat soort spul, passend in moeders hand. Armen vol rotzooi achtergelaten, niet geruimd, in de achtertuin geland. Moeders tactiek op herhaaldelijk negeren van haar verzoeken onze teringzooi te bergen. Dus sprokkelden wij troep voor moeke.…

In natuur zit muziek, voor wie het horen wil, voor wie het spelen kan. In het fluiten van vogels, ritme kabbelt uit een beek, donder rolt als solo, het krijsen van een arend door merg en been. Noten die gevonden willen, nog niet ontdekt, ontsnappen uit een eikelhoedje, een sprietje gras, met levenslucht als kracht.…

Zij vangt beetjes zon stiekem op haar huid, terloops probeert zij dat te verbergen, maar pigment kleurt rozig, en verraadt waar zij scheen. Zij bewaart tevergeefs stukjes zomer op haar vel, Maar die kan daar niet blijven, en ontsnapt onderhuids naar buiten, dwars door al haar sproetjes heen.…

Als het ooit met Adam en Eva begon, zijn zij iedereens ouders, en wij dus familie van elkaar. Sommigen zeggen dat God hen schiep, maar op afbeeldingen hebben zij navels, dat vind ik wel een beetje raar.…

Vannacht betrapte ik een dief, die er maar zo met mijn tas vandoor wilde gaan. Ik stormde uit de studio van radio 2, 't domme schaap keek me onnozel aan, en als een ware Alberto Stegeman zei ik kalm maar beslist, welk een onbehoorlijk gedrag dat was. Daar had ze mooi niet van terug. maar ik gelukkig wel mijn tas.…

Ik vind het wel knap van voeten, die eelt maar blijven groeien. En al dat gewicht dat zij torsen, een leven lang. Soms komen ze in protest, en geven je een nare blaar. Daarover moeten we niet klagen; voeten maken het leven draagbaar!…

Gister bedacht ik me opeens, "sterven doe je helemaal alleen." Het leven dat langzaam uit een lichaam trekt, en wat daar dan achter schuilt, het "grote onbekende". Ik hoor ook nooit iets van hen die vòòr mij gingen, ken alleen de leegte die zij achterlieten. Tis dat een mogelijk weerzien daar wacht, anders ging ik mooi…

Ik ben geen prater, en als ik praat is 't niet veel. Woorden doen het beter gelegen op papier. Liever laat ik ze brouwen, pruttelen, alvorens te plaatsen, zoals u nu kunt lezen hier.…

Mijn poes heeft praatjes, een heleboel. Verontwaardigd zoekt ze een publiek, om haar klaagzang aan te janken. Over hoe ‘t regent, en van welke kant ‘t waait, of vreemde poezen in haar gebied. Soms brengt ze een muis, of aardappelschil. Ze kletst me de oren van de kop, en miauw ik terug dan valt ze stil, want echt…

Daar op die tak wipt een spreeuw, van ‘t ene op ‘t andere been. Met één oog kralig dicht geknepen, sukkelt hij tussen droom en geeuw. Daar op die tak wipte een spreeuw, maar met een slapende poot, stortte hij heel rap naar benee.…

Zo schalks van opzij, bekijk ik je het liefst. Ogen knikkebollen langzaam, open en weer dicht. Levenslucht deint borsten, stelt gerust. Alleen maar jij, in vrije vorm, en hoe je daar van binnen van mij aan het houden bent. Elk klein detail van boven tot onder, mij zo bekend.…

Ik ben geen prater, sommigen noemen mij introvert. Ik houd van de ruimte in mijzelf, waar ik kan dwalen in gedachten, kan dromen in een dag, of soms een grote klootzak ben. Ja, ik ga daar flink tekeer en menigeen die stierf, misschien wel een paar keer. Wanneer ik stil, in mijn hoofd verkeer, spuw ìk in gedachten…

Wij proberen gaten in verbeelding te dichten. Maar hoe mooi ook woorden kunnen lezen, tussen de regels zie je het papier. En dat papier komt van een boom. Bomen staan buiten met takken in de lucht, wortels in de grond. Die boom staat daar, zoals hij daar altijd stond. Misschien is het wel niets meer dan dat. Doodgewoon zijn…

Ik kijk, verlang, kan niet wachten, wil je voelen, glijden, in mijn mond nemen, mijn handen om je sluiten. Ik wil ruiken, beleven, mijn lippen zacht laten beroeren. Vleugjes van jou blazen me aan je branden. Kom, kom, kom, laat me lief lispelen in je oor, hunker, nee smacht en smeek, pruttel, en steun, en kreun, maak me zoet…

Wie kijkt er nooit achterom, om te zien wat hij achterliet? Natuurlijk, in sommige gevallen blijven er sporen achter, valt er nog wat weg te poetsen, maar fier op wat je hebt doorstaan, om tot hier te komen, van ballast ontlast, de wind gedraaid naar hoopvol. Alles wat je tot je nam komt samen in dit ogenblik, de woeste…

Het melkvee staat weer terug op stal, een enkeling breekt nog uit die t grazen niet laten kan. Maar met t lengen van de kou, en korter worden van dagen, slaat genadeloos de stal-blues toe. Klaaglijk loeien zij over groene velden, en de stier van hiernaast. Hoe weemoedig hun dansant. Zwart witte koppen hangen triest, maar zij plotten…

Bij blozen wil binnen naar buiten; wanneer ongemak het oppervlak van aangezicht kleurt, en roze roder wordt, naar nog roder, roodst, Verraadt dat iets van binnen gloeit, dat iets broeit en groeit, dat met het verschieten van kleur, bekent te willen ontluiken, dan bij een gesloten mond poogt door porieën weg te sluipen.…

Elke nacht breek ik de hemel, steeds een stukje verder open. Ik voel de bui namelijk al hangen; er zijn straks geen plekken meer te geef. Dus maak ik hem elke keer wat groter, want doodgaan doen we veel te veel. En al die zielen wegen zwaar. Om te voorkomen dat ze barst, sta ik het dodenrijk te rekken. Zodat wij rustig kunnen sterven…

Wat maakt dat vogels spontaan gaan fluiten? Is er eentje die het voortouw neemt, waarna de anderen hem volgen? En hoe weten ze van dezelfde melodie, want ze tjilpen allen soortgelijk. Wat hangt er in de lucht op wat wolken en vogels na, die het ruime sop verkozen boven poten op de grond, omdat vleugels vliegen willen? Maar wees behoedzaam…

Ach, de klad komt er wel eens in, in de liefdesliedjes die ik voor je zing. Dan maak ik me er wat makkelijk vanaf en soms zing ik niet. Maar in mijn stilte moet je weten, ben ik heel druk met jou lief te hebben. In de fluistertonen tussen mijn kussen klinkt heel luid mijn lied.…

Druppels racen om wie het snelste valt, om eenmaal beneden samen te klonten, gevangen in elkaar. Van hun gezamenlijk lot nog geen weet, en ze zakken traag, onder mijn vinger scholen zij samen, onwetend hoe de zwaartekracht hun bedroog. Vanuit het groot geheel keert er nimmer een terug; ze vallen omlaag, nooit omhoog…

Plat en rond moet de steen zijn om te keilen, passend tussen wijsvinger en palm, alvorens zijdelings te werpen. Zodat zij 5 keer stuitert over rimpelloos oppervlak, slechts doorbroken door kringels waar kiezel water kust. En met het wegebben van golven, plonst zij traag naar de bodem, waar, in een vloeibaar graf, zij in haar…

Wanneer ik bij mijn moeders ouders kwam, lag daar in de kast, tussen verre werelden, een grote schelp. Hij was oranje en opa leerde me "aan je oor hoor je het golven", en het ruisen nam me mee. Al jaren ligt die schelp nu hier, in mijn kast, hoewel wat stoffig, immer ruist daar nog opa en zijn zee.…

Namen laten sporen na, van hen die werden genoemd. Luchtig dromen zij voorbij, wanneer je 't niet verwacht, en wordt overvallen door heimwee naar een ziel die mist. Vrees dan niet de nacht, zij brengt ons nader tot elkaar. Zoek mij in de schaduw, ik ben niet dood, je vind me daar.…

De sssssstotter-tik is een venijn, ssssssteedssssss alssssss ik ietssssss tik, blijf ik hangen op die verrekte ssssss. Vingerssssss zoeken woorden, waarin de ssssss niet issssss. Maakt het lassssss moeilijk te verwoorden op papier, dat ik ssssssprekend niet sssssstotter, maar alleen hier. De oplossssssing dient zich aan; ik verwijder…

"Kut met peren" leerde moeder mij, is om verbaal ongenoegen te uiten, niet om weerloos fruit uit te buiten, toen ik vroeg hoe ze dan toch die combinatie voor zich zag. Naïef als ik was volgde op "wat is beffen" een hard gelach, en het woordenboek. Daar ik als enige van de klas om cunnilingus niet dubbel lag.…

Hier leeft geen angst niet hier nee, in mijn thuis, gebouwd van hout dat, hoewel oud, haar klank niet is vergeten. Het kraakt en piept enkel en alleen het ritme van ons leven, voor wie luistert en wil weten, hoe stormen te verduren die wanhoop waaien, mettertijd, en hoe te bestaan achterstevoren. Hier drupt alleen…

Ik ben van die generatie waar cola nog in glazen flessen kwam. De hysterie was dan ook groot, toen de petfles het stokje overnam. Ongelovig stuiterden wij de fles door de keuken naar elkaar, maar krassen op de keukenvloer bewezen, hij was werkelijk onbreekbaar.…