219 resultaten.
Harten aas
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 155 Pont des arts
bezweek onder
de liefde van
zovelen.
Miljoenen
beloftes van
wie ‘t gewicht
verzwaarde,
verdwenen
onder water,
de Seine kleurt
roestig rood.
Aan de oever
werpt een man
dagelijks zijn
hengel uit.
Hij vangt harten
voor de wereld,
zij verkeert in
liefdesnood.…
Circa 1992
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 273 Ik ben van die generatie
waar cola nog in glazen
flessen kwam.
De hysterie was dan ook groot,
toen de petfles het stokje
overnam.
Ongelovig stuiterden
wij de fles door de keuken naar
elkaar, maar
krassen op de keukenvloer
bewezen, hij was werkelijk
onbreekbaar.…
Houdt stand
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 125 Hier leeft geen angst
niet hier nee, in mijn
thuis, gebouwd
van hout dat,
hoewel oud,
haar klank niet is
vergeten.
Het kraakt en piept
enkel en alleen
het ritme van
ons leven,
voor wie luistert en
wil weten,
hoe stormen te verduren
die wanhoop waaien,
mettertijd,
en hoe te bestaan
achterstevoren.
Hier drupt alleen…
Laatbloeier
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 549 "Kut met peren"
leerde moeder mij,
is om verbaal ongenoegen
te uiten,
niet om weerloos fruit
uit te buiten,
toen ik vroeg hoe ze
dan toch die
combinatie
voor zich zag.
Naïef als ik was
volgde op "wat is beffen"
een hard gelach,
en het woordenboek.
Daar ik als enige van de klas
om cunnilingus
niet dubbel lag.…
De Stotter-tik
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 347 De sssssstotter-tik
is een venijn,
ssssssteedssssss alssssss ik ietssssss
tik, blijf ik hangen
op die verrekte ssssss.
Vingerssssss zoeken woorden,
waarin de ssssss
niet issssss.
Maakt het lassssss moeilijk
te verwoorden op papier,
dat ik ssssssprekend niet
sssssstotter, maar
alleen hier.
De oplossssssing dient zich aan;
ik verwijder…
Ik heb je genoemd
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 207 Namen laten sporen
na, van hen die werden
genoemd.
Luchtig dromen zij
voorbij, wanneer
je 't niet verwacht,
en wordt overvallen door
heimwee naar een ziel
die mist.
Vrees dan niet de nacht,
zij brengt ons nader
tot elkaar.
Zoek mij in de schaduw,
ik ben niet dood,
je vind me daar.…
Hoor je de zee
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 133 Wanneer ik bij mijn
moeders ouders
kwam, lag
daar in de kast,
tussen verre werelden,
een grote schelp.
Hij was oranje en
opa leerde me
"aan je oor
hoor je
het golven",
en het ruisen
nam me mee.
Al jaren ligt die schelp
nu hier,
in mijn kast,
hoewel
wat stoffig,
immer ruist
daar nog opa
en zijn zee.…
De kunst van het keilen
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 82 Plat en rond moet de steen
zijn om te keilen, passend
tussen wijsvinger en palm,
alvorens zijdelings te werpen.
Zodat zij 5 keer stuitert
over rimpelloos oppervlak,
slechts doorbroken door kringels
waar kiezel water kust.
En met het wegebben van golven,
plonst zij traag naar de bodem,
waar, in een vloeibaar graf,
zij in haar…
Nattigheid
netgedicht
1.0 met 3 stemmen 91 Druppels racen om wie
het snelste valt, om
eenmaal beneden
samen te klonten,
gevangen in elkaar.
Van hun gezamenlijk
lot nog geen weet, en
ze zakken traag,
onder mijn vinger
scholen zij samen,
onwetend hoe de
zwaartekracht hun bedroog.
Vanuit het groot geheel
keert er nimmer een
terug; ze vallen
omlaag, nooit omhoog…
Hoor mijn lied
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 139 Ach, de klad komt er wel eens in,
in de liefdesliedjes
die ik voor je zing.
Dan maak ik me er wat makkelijk
vanaf en soms zing ik niet.
Maar in mijn stilte moet je weten,
ben ik heel druk met
jou lief te hebben.
In de fluistertonen tussen mijn
kussen klinkt heel luid mijn lied.…
Flierefluitend
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 138 Wat maakt dat vogels spontaan gaan fluiten?
Is er eentje die het voortouw neemt,
waarna de anderen hem volgen? En
hoe weten ze van dezelfde melodie,
want ze tjilpen allen soortgelijk.
Wat hangt er in de lucht
op wat wolken en vogels na,
die het ruime sop verkozen
boven poten op de grond,
omdat vleugels vliegen willen?
Maar wees behoedzaam…
Een ziel weegt 20 gram
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 117 Elke nacht breek ik de hemel,
steeds een stukje verder open.
Ik voel de bui namelijk al hangen;
er zijn straks geen plekken meer te geef.
Dus maak ik hem elke keer wat groter,
want doodgaan doen we veel te veel.
En al die zielen wegen zwaar.
Om te voorkomen dat ze barst,
sta ik het dodenrijk te rekken.
Zodat wij rustig kunnen sterven…
Blikken die klikken
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 102 Bij blozen wil binnen naar buiten;
wanneer ongemak het
oppervlak van
aangezicht kleurt,
en roze roder wordt,
naar nog roder,
roodst,
Verraadt dat iets van binnen
gloeit, dat iets broeit
en groeit,
dat met het verschieten
van kleur, bekent
te willen ontluiken,
dan bij een gesloten mond
poogt door porieën
weg te sluipen.…
Stal blues
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 178 Het melkvee staat weer terug op stal,
een enkeling breekt nog uit
die t grazen niet laten kan.
Maar met t lengen van de kou,
en korter worden van dagen,
slaat genadeloos de stal-blues toe.
Klaaglijk loeien zij over groene
velden, en de stier van hiernaast.
Hoe weemoedig hun dansant.
Zwart witte koppen hangen triest,
maar zij plotten…
Met de billen bloot
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 422 Wie kijkt er nooit achterom,
om te zien wat hij achterliet?
Natuurlijk, in sommige gevallen
blijven er sporen achter,
valt er nog wat weg te poetsen,
maar fier op wat je hebt doorstaan,
om tot hier te komen, van ballast
ontlast, de wind gedraaid naar hoopvol.
Alles wat je tot je nam
komt samen in dit ogenblik,
de woeste…
Koffie verkeerd
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 496 Ik kijk, verlang, kan niet wachten,
wil je voelen, glijden,
in mijn mond nemen,
mijn handen om je sluiten.
Ik wil ruiken, beleven, mijn lippen
zacht laten beroeren.
Vleugjes van jou blazen
me aan je branden.
Kom, kom, kom, laat me
lief lispelen in je oor,
hunker, nee smacht en smeek,
pruttel, en steun, en kreun,
maak me zoet…
Overpeinzing der simpelheid
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 154 Wij proberen
gaten in verbeelding
te dichten.
Maar hoe mooi ook
woorden kunnen lezen,
tussen de regels
zie je het papier.
En dat papier komt van
een boom.
Bomen staan buiten
met takken in de lucht,
wortels in de grond.
Die boom staat daar,
zoals hij daar altijd stond.
Misschien is het wel
niets meer dan dat.
Doodgewoon
zijn…
Stil water
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 119 Ik ben geen prater,
sommigen noemen mij
introvert.
Ik houd van de ruimte
in mijzelf,
waar ik kan dwalen
in gedachten, kan
dromen in een dag,
of soms een grote
klootzak ben.
Ja, ik ga daar flink tekeer
en menigeen die stierf,
misschien wel
een paar keer.
Wanneer ik stil,
in mijn hoofd verkeer,
spuw ìk in gedachten…
Wanneer je het niet ziet
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 286 Zo schalks van opzij,
bekijk ik je het liefst.
Ogen knikkebollen langzaam,
open en weer dicht.
Levenslucht deint
borsten, stelt
gerust.
Alleen maar jij,
in vrije vorm,
en hoe je daar van binnen
van mij aan het
houden bent.
Elk klein detail
van boven tot onder,
mij zo bekend.…
Een uiltje knappen
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 317 Daar op die tak
wipt een spreeuw,
van ‘t ene
op ‘t andere
been.
Met één oog kralig
dicht geknepen,
sukkelt hij
tussen droom
en geeuw.
Daar op die tak
wipte een spreeuw,
maar met een
slapende poot,
stortte hij heel rap
naar benee.…
Bella
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 133 Mijn poes heeft praatjes,
een heleboel.
Verontwaardigd zoekt ze
een publiek,
om haar klaagzang
aan te janken.
Over hoe ‘t regent,
en van welke kant ‘t waait,
of vreemde poezen
in haar gebied.
Soms brengt ze een muis,
of aardappelschil.
Ze kletst me de oren
van de kop,
en miauw ik terug
dan valt ze stil,
want echt…
Van weinig woorden zijn
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 264 Ik ben geen prater,
en als ik praat is 't niet veel.
Woorden doen het beter
gelegen op papier.
Liever laat ik ze brouwen,
pruttelen, alvorens te
plaatsen, zoals u
nu kunt lezen hier.…
Doodgaan
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 307 Gister bedacht ik me opeens,
"sterven doe je helemaal
alleen."
Het leven dat langzaam
uit een lichaam trekt,
en wat daar dan achter schuilt,
het "grote onbekende".
Ik hoor ook nooit iets van hen
die vòòr mij gingen,
ken alleen de leegte
die zij achterlieten.
Tis dat een mogelijk weerzien
daar wacht, anders
ging ik mooi…
Potig
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 181 Ik vind het wel knap
van voeten,
die eelt maar blijven groeien.
En al dat gewicht
dat zij torsen,
een leven lang.
Soms komen ze in protest,
en geven je een nare blaar.
Daarover moeten we niet klagen;
voeten maken het leven
draagbaar!…
Droomland
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 178 Vannacht betrapte ik een dief,
die er maar zo met mijn tas
vandoor wilde gaan.
Ik stormde uit de studio van radio 2,
't domme schaap
keek me onnozel aan,
en als een ware Alberto Stegeman
zei ik kalm maar beslist,
welk een onbehoorlijk gedrag dat was.
Daar had ze mooi niet van terug.
maar ik gelukkig wel mijn tas.…
Verbleekt
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 125 Zij vangt beetjes zon
stiekem op haar huid,
terloops probeert zij dat
te verbergen,
maar pigment kleurt rozig,
en verraadt waar zij scheen.
Zij bewaart tevergeefs
stukjes zomer op haar vel,
Maar die kan daar niet blijven,
en ontsnapt
onderhuids naar buiten, dwars
door al haar sproetjes heen.…
Soms klinkt heel zacht
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 119 In natuur zit muziek,
voor wie het horen wil,
voor wie het spelen kan.
In het fluiten van vogels,
ritme kabbelt uit een beek,
donder rolt als solo,
het krijsen van een arend
door merg en been.
Noten die gevonden willen,
nog niet ontdekt,
ontsnappen
uit een eikelhoedje,
een sprietje gras,
met levenslucht als kracht.…
Motiverend ouderschap
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 319 Kleding, muziek, schoenen,
boeken en dat soort spul,
passend in moeders hand.
Armen vol rotzooi
achtergelaten, niet geruimd,
in de achtertuin geland.
Moeders tactiek op
herhaaldelijk negeren
van haar verzoeken
onze teringzooi te bergen.
Dus sprokkelden wij
troep voor moeke.…
Recht uit het hart
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 274 Twee lijnen buigen
uit elkaar,
om met een boog
samen te komen.
Maken een gesloten
geheel, vormen
een hart.
Zo gaat dat met liefde
denk ik ook.
Het mijne is vierkant
recht toe, recht aan.
Wat hoekig,
maar vol lief en leed.
Alleen niet rood,
maar simpel wit
en zwart.…
Noem mij hypocriet
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 71 Als wij in deze tijd van bezinning
(want dat moet in december)
de balans opmaken
en gezellig doen met elkaar,
rondom een dode boom
die wij luguber versieren,
voel ik me altijd ergens
een schijnheilige huichelaar.
Bomen horen buiten
met de voeten in de grond,
niet als een kadaver opgetuigd
als middelpunt van een huis.
Alsof…