Alle inzendingen van Marjolein

ik liep de stilte langs de kant van de weg zigzaggend tussen madeliefjes en verkeer de enkele grasspriet die vertrapt werd deerde niet zoals anders want het was weg van alles en nog wat – het voelde geweldig wat weerkeerde aan het einde van die dag had verschillende vormen van tederheid ik kon lachen om je opengesperde mond maar ook je ogen…

rond mijn hart het web van loze woorden valse bescherming tegen alle waarheden die zich onweerlegbaar van mij afkeren waar lede ogen dwingen tot terugtrekking nog voor het startschot klonk, het is oneerlijk al wordt geen verzet geboden in losse zinnen het vindt mij eerder dan ik mij verbergen kan losgebarsten regenbuien doorweken het papier…

de zee daalde en steeg als de adem van de maan rond mijn lichaam leek zij de armen van de aarde zij koesterde en had mij lief en er was geen duister haar witte schuim verlichtte steeds die lange nacht mijn hart sloeg het trage ritme van de deining ik rustte in de branding toen mijn voeten weigerden en sliep in het warme zand waar zij mij neerlegde…

ik vertelde het de wolken en de wind en de wind, ze huilde in mijn oren en de wolken, ze traanden op mijn wangen en ik, ik volgde het spoor naar gisteren langs het water en bevroren bomen met hun wortels tastend in de lucht als armen zoekend naar de warmte van de omhelzing kort geleden door het tere witte waas schilder ik verleden tijd…

ik, de dromer die de toekomst omver fantaseerde ver voorbij de grenzen van werkelijkheid vertoefde in een niet bestaand heelal en daar de feesten vierde van wat het zou zijn als mijn handen de wereld maakten en dan tekende ik jou in de kleuren die je toekomen ik, de denker die alles altijd aan stukken bedacht met meer kracht dan de waarheid…

ik dacht aan de zee en dat kleine bootje waarover we spraken, weet je nog we vonden geen woorden je proefde het zilt van mijn lippen, ik de jouwe je tedere groet verloor zich in de ruisende branding ik stond daar je keek niet om…

voorbij het vervaagde landschap richt ik mijn blik naar het zuiden terwijl dromen hun glans verliezen grauwe wolken razen door de lucht nemen de gedachten met zich mee het gevoel verbergt zich achter mij niet onzichtbaar, slechts beschermd te kwetsbaar voor de openheid deze weg voert naar oneindigheid ver van wat ik nu nog weten kan zelfs…

gebarsten gevoelens, lopen hand in hand een lege tong gevuld met nutteloze woorden een hopeloze lach ergens verloren op je weg tranen vermenigvuldigen zich met bloed het uitzitten van je tijd die je op deze klotebol verdoet dat is je rot voelen hoe gaat je met jou? goed…

woorden blijven hangen deze winteravond ze sluimeren door de nacht als in dromen onrustig in wakend slapen of andersom vluchtig als lucht, raakbaar als steen vergeet niet de hardheid van de dag gisteren een onafgemaakt meesterwerk vandaag zijn de stukken weer als nieuw zoals in het begin, of is het slechts schijn om jou de moed niet opnieuw…

voorbij de wind waaide mijn gedachte buiten bereik van mijn hart en in het nu ademde ik winter waar lente was beloofd ijsbloemen op mij ziel verkilden de dagen zo breekbaar als het dunne glas van een kerstbal die schitterend wacht op zijn moment van stralen ligt de toekomst in mijn nog warme handen en beslaat voorbij de dag droomde ik de…

heel zacht komt de nacht aan haar einde getekend door zonlicht langs zwarte randen verleden hemel blauw zal je verblijden deze dag en zich in rood en goud verdwalen tot de avond valt in zwarte lucht elke ster een glimlach zeldzaam als de wens die langs je snelt als hij valt en jij vraagt in stilte om geluk…

mijn hart, het heeft te vaak gebloed ontroostbaar in verleden tijd en te opstandig in het heden wil ik nieuw en anders om de lijn te trekken die weer een nieuw begin markeren zou zoals het daglicht dat ik niet verdraag omdat ik in donker beter lieg dan zo zelfs als ik de waarheid in ere herstel ben ik naakter dan in het eerste begin voel…

schemer verwart zich met duister van de nacht die nog niet viel hoe onzeker is de afloop nog balancerend langs de afgrond dagen wachten zich in stille uren nu de tijd plots lijkt stopgezet vast in kleverige sporen spijt onmiskenbaar veranderde alles voor de naakte waarheid bekende gevlucht naar het laatste zwart verloochend is de liefde…

bedrieg ik mijn ogen als ik ze opsla in verwarring, niet wetend wie dit is verloren wie ik was, op weg naar wie ik worden moet en daar ben jij midden op de weg, kalm en rustig onbevreesd voor de zekere gevolgen weet je dat ik je tegenkomen moet maar omhels me niet, het zal me deren losmaken wat vast had moeten zijn als je me draagt…

toch was het liefde toen ik jou eerst mijn boze rug toekeerde onmacht verpakt in woede om de tranen te verbloemen de nacht die voorbij ging zonder slaap en in het duister dat geen bescherming bood tegen de kou die ons bed beheerste die uren het rood van de zonsopkomst bood slechts letterlijk verlichting voor een pijnlijk weerzien daarna…

sta ik naast jou op de rand van dit leven het is al bijna tijd maar je blijft nog even geeft mij de kans te zeggen wat niet verzwegen kan zijn in de verte het gemis en de trots die jou en mij gebood te volharden in het zwijgen niet te overbruggen levens liggen aan scherven voor mij je zou trots op me zijn want mijn hart draagt jouw stempel…

ik omhels je met de warmte van een zachte zomeravond strijk de rimpels glad die de tijd tekende in je gezicht de kleur van de herfst reeds in je ogen te zien stemt droef het wordt later en later en ik zou de tijd willen stoppen nu hulpeloos zie ik je bladeren vallen en winter sluipt nader kou zal je wortels bereiken in de avond en je…

wij vierden de zomer dat jaar nog lang nadat zij voorbij was haar warmte in onze harten deelden wij haast oneindig ons ontging de roodgekleurde lucht en het sterven der dingen daarna zelf stierven wij in beetjes zacht en ongemerkt toen ik alleen ontwaakte waren mijn armen leeg maar jouw hart klopte in mij de glimlach ontdooide de winter…

de liefde onontdekt, nog ingepakt wachtend op wat komen zou en of ik dat wist, misschien droomde wie kan het zeggen, onwetend als toen de tranen nog stammend uit de tijd waarin eenzaamheid de regel scheen de warmte nog verder weg dan eerst och, en wist jij het toen al, mijn lief dat wij twee voor altijd samen zouden, voorbestemd in oude…

achter de wolken het paradijs maar ik zoek niet meer traag hap en kauw ik de dagen weg tot avond en drink daarna de nacht met wijdopen ogen het is het moment waarop eenzaamheid een optie lijkt voor dan niet langer dan heel even rol me als een baby op de koelte van het laken achter de wolken de sterren en de zon ik weet ze te…

Hoe jij bent vind ik heel bijzonder dat stukje herkenning voelt als een wonder In jouw sterke armen voel ik mij zo gelukkig en fijn het past allemaal zo goed misschien moest het wel zo zijn Alles lijkt mooier Ik voel me verwend door jouw liefde doordat jij in mijn leven bent!…

Ik ben dankbaar voor alles wat jullie me hebben gegeven Liefde en vertrouwen de belangrijkste dingen in het leven Nog altijd kan ik bij jullie terecht een thuishaven voor deze meid jullie deur staat altijd open iets dat mij heel erg verblijd Jullie leerden me blij te zijn met de kleine dingen eerlijk te zijn en tactisch met ruzies om…

Met het stijgen van de jaren krijgt een mens wat ongemakken. Alles gaat wat hangen, zakken. Er verdwijnen steeds meer haren. Lettertjes op straatnaamborden baren je ook steeds meer zorgen. Willem dacht laatst op een morgen: Help, ik ben half-doof geworden. Maar zijn arts begon te sussen: 'Nee, dat kan ik niet geloven. Je hebt horenden…

Misschien ben ik verwend En is het zo kil Omdat ik ooit liefde heb gekend Ik baal daar van Voel me zo verloren Alsof ik er niet meer zonder kan Ik mis een streling van mijn hand Dat mij met zoveel geluk omgeeft Iemand die onvoorwaardelijk naast me staat alsof het nooit anders is geweest Achterin mijn hoofd Die angst dat ik het nooit meer…

Eén keer in de maand Weet ik me geen raad Huilen doe ik zomaar tranen staan al klaar Bij liedjes of bij films op tv dingen die men zegt voel me niet okay Ook boosheid uit zich dan te snel emoties springen uit mijn vel Elke keer rond deze tijd ben ik mezelf behoorlijk kwijt Ben ik echt niet in m'n sas een keer in de maand wenste ik…

Elkaar begrijpen zonder woorden alsof je voor elkaar bent geboren Geen spel meer hoeven spelen alles met elkaar kunnen delen Dat je van elkaar kunt leren gelukkiger bent dan al die keren Dat je elkaar aan kunt vullen je diepste geheimen kunt onthullen Het beste in elkaar boven haalt onbewust elkaars dromen vertaalt Voelt wat de ander nodig…

Schaamte en pijn in mijn hart Omdat ik weet dat wat ik doe niet goed is Kwaad ben ik en verdrietig omdat ik me zo laat gaan Heb ik geen zelfbeheersing? Ben ik zo weinig assertief? Hoe kan ik zo over me heen laten lopen? Geschiedenis herhaalt zich ook binnen een mensenleven En, net als daarbuiten wanneer leren we ervan?…

Ik proef de tranen, de boosheid, machteloosheid, vanwaar dit verdriet. Ik voel de pijn, eenzaam, alleen op de wereld, waarom kan ik het niet vinden... Ik heb gegraven in hoofd en hart gezocht wat het zou zijn... Ik weet het niet..…

Ik durf niet meer zo goed ben bang voor wat de liefde met me doet Ik stelde me weer open even heel fijn Het duurde heel kort het mocht niet zo zijn Mijn muurtje staat er weer ik durf niet meer Niemand komt er meer doorheen wel zo veilig zo alleen…

Trots ben ik op waar ik sta in het leven Alles voor elkaar zoveel om te geven Ik kom niks te kort en mag echt niet klagen maar toch zijn er dagen Dan ben ik in gevecht en misschien is dit slecht want ik heb toch alles? Maar ook ik ben een mens en heb dus ook die ene wens Van jou liefdevol aan mijn hand van die hele speciale band In…