Netgedichten

netgedicht (nr. 11.267):

ongeleide gedachten

zocht iets van stilte om aan je te denken
misschien een gehavende vleugel te strelen
ontelbare malen gezet om te schrijven (aan jou
over jou, voor jou) maar alles blijft blanco
terwijl mijn vingers zweven boven de toetsen

zou de mooiste stukken kunnen componeren
als de muziek mij alleen maar vinden wilde
even zo vaak stelen zinnen mijn akkoorden
verschijnen zwarte blokletters op wit papier
zonder melodie – niet eens genoeg als poëzie

er zou een klok kunnen tikken, als die er was
maar er is niets dan de mompelende radio-
stem die ik niet versta, eigenlijk niet horen wil
onverschillig bij de toon van middernacht
gaan de lampen automatisch uit – zo laat al?