Alle inzendingen van Meeske

Vol onsamenhangendheid gaf ze toe ook wel eens de weg kwijt te zijn. Haar gedachten waren spinnetjes die langzaam haar hersenspinsels tolden tot zij suikerspinnen waren. Het is lastig om rationeel te denken met een hoofd vol suikerspin, moet ze gedacht hebben toen zij besloot niks meer te willen. "Want willen is een poging tot mislukking"…

Ik ben weg geweest Heb mijn schoenen stuk gedanst Heb gesprongen en gelachen En mijn tranen weggeveegd Mezelf gedwongen om te leven Te genieten van de nacht Teveel nachten liggen malen En mezelf grootgebracht Ik ben geweest en iets geworden Maar het zijn vergeet ik soms Ik vergeet te ademen En al leef ik zo gezond Ik ben kapot en wil…

Ik voelde me bedacht en stond in slaap naar mij te kijken. Weliswaar was ik tevreden maar ik voelde me alleen Het doet me goed om niets te moeten al genoot ik liever wel De tijd zal weten of het werkt De druk is uit. Mijn moet is op het blijven oude vissen.…

Ik draag het heden Onder mijn armen Met mij mee Continu Verandert het heden Naar verleden Dat mij ongewild steeds volgt Verandert toekomst In het heden Draag het even met me mee Probeer het dan weer te vergeten En te leven Zoals ik in het verleden had gewild…

Ik krioelde tenenkrommend Verstomd over de leegte Ik kon niezen, rollen, hijgen Knijpen, grommen, tot ik brak Ik was een vaas, mijn bloem was dood Mijn water bruin Mijn vel gebarsten Ik stond bovenop een iets -niemand kon het plaatsen- En ik danste, speelde, zong Werd haast woest om al mijn vreugde Niemand zal mijn zijn ontnemen Ik…

Ik geloof dat ik maar niet geloof Dacht ze stralend Haar tenen wiebelden bij het idee Dat zij morgen op zou staan Als niet gelovend mens. Ik geloof niet in de dingen Die mij laten lachen, zei ze stralend. Ik geloof in dat ik lach. Vol ongelovig starend Trachtte de menigte te vatten Hoe dit ongeloof kon zijn. Want hoe kan iemand niet geloven…

Ik ben een geest in mijn gedachten Ben gevangen in mijn doen Ik wil niemand meer tot last zijn Laat me waaien in de wind Ik wil niet mee met mijn gedachten Laat me los zijn, maak me vrij Tijd en geld is overbodig Ik wil leven wie ik ben Ik wil weten wie ik ben Ik wil weten wat ik wil En wat ik kan En wie ik ben Geef mij mijn evenwicht…

Strompelende kevers banen Zich een weg door de Starende leegte. Verpletterende pootjes Vinden ieder hun weg en Verpulveren de leegte. Eensgezind zijn zij over De gedrevenheid achter hun Doelloosheid. Het begon met "laten we Gaan lopen." "Ja, laten we dat doen". Nu trippelen zij over de Leegte tot een "Laten we hiermee Stoppen…

Soms, lachte zij, kan ik deze wereld wel achter het behang plakken Je doet maar, werd er dan gezegd, terwijl de dingen die haar moeder haar ooit leerde werden grootgebracht tot duizend-en-een leugens Ze was een tegenval, een vaderskind, ze was alles wat haar benen konden dragen, tot dat zij haar adem liet beweren dat de wereld ieder tussending…

Jamaar afzien is voor mensen die de wereld in hun handen willen dragen, tot de wereld in den ruste wordt verteerd tot wat wij waren Waren wij een hoop van zegen, onze hoofden draaiden door tot iets dat adem kon benemen en de oorlog tussen geesten in bloedstollend onrust smoorde En onverwoekerd raast men door tot ooit het afzien wordt…

Zachtjes speelde zij met het vuur de vlammende warmte steeg steeds iets hoger op het danste in de volle lucht. De wind gaf voedzaam weer, dat zij toch weer, opnieuw haar hand zou branden aan de verandering van vormen van het lichtende geheel. "Zie je wel", sprak zij vol vreugd, "mijn handen zijn nog steeds".…

Spelend loopt zij aan de hand van dat wat op een vader of zo lijkt Ze vergaat in ondergaande zonnestralen, wetend dat zij vallen zal Het zal haar keer op keer verbazen dat het vaderding vergeet haar mee te brengen in een wereld vol vertrouwen En ze leeft van dag tot dag en denkt dat alles ooit wel, op een dag genezen zal van pijnen die…

Wanneer de zon vertrekt Naar delen die wij niet Bezien Verschilt het tijdsbestek Dat wij hanteren Van vorm met wat men altijd dacht Hoe het zou zijn En voelt de aarde zich vertrokken Naar een zonnig, helder zijn Zonder wijze tranen rond de Horizon vol maan; Zij Is slechts bekeken…

Verschoten in een wereld waarin viervoeters doorgronden en onze diepe zuchten falen tot wij wensen te bestaan en onverlangend ijlen naar een nieuw begin van zijn Wordt achterdochtig en oprecht gezocht naar al wat men ze gaf, die viervoeters Oprecht wordt overvloed verkracht, in alle zin van zijn verdwijnt ons "stilte-voor-de-storm-moment…

Vrezen om het leven is als kersen zonder pit Nooit genezen Verbaasd En opgegeten. Zo.…

voldoende druppels druipen af, terwijl men acht gewoon te leven verwachten wij teveel van wat men is, en van het leven aldoende dat wat men ons gaf, namelijk zielsblindheid en een ogenblik bindt men de woorden aan elkaar verondersteld dat het zo is weet men steeds de sleur te breken, tot een gat dat langzaam smelt en smeedt men langzaam…

’s Nachts lag zij wakker van denkprocessen die haar levensenergie verwrongen tot uitgemergelde slingers slijm ’s Morgens riep zij naar de vogels dat zij zachtjes en voldaan zich achterlings opzij moesten werpen haar lach deed menig falen ’s Middags liep zij door het park en had geen oor voor de verhalen die de kikker deed ontwaken tot…

Op weg naar wat ik Altijd als een Nieuw begin wil zien Loop ik mijn benen haast vooruit En weiger achterom te kijken Om mijn passen te doorzien Want alle fouten die ik maakte Zijn geweest en achterwege Door de troebelheid verdwenen Zogeheten afgebrand Daar waar ik echt naartoe wil leven Is voldaanheid en geluk Ultiem vertrouwen om het…

Als ik u wat vragen mag Wat zou u willen zijn? Wat wilt u gaan bereiken en Houdt u nog steeds van mij? Schrijft u weleens boeken Of heeft u wel eens spijt? Ik voel een koud en klein verlangen Om juist nu bij u te zijn En te knuffelen en haten Onze hoofden zonder doel Waarom heeft u mij verlaten? Ik ben een bijster gitzwart doek Gevonden…

zeer verwarrend valt te zeggen dat het wezen dat daar zondig loopt zichzelf verwijt om mee te spelen het sleept zichzelf ten overvloede uitbundig mee over uitgeraasde, haast verdwenen wegen en god mag weten wat een ander zich op dat moment bedacht het kon het wezen niets meer schelen alles kan een niets staat vast is wat het wezen zachtjes…

Er speelt Een melodietje op de Voorgrond Van mijn hersengang Een spinnetje ontrafelt mijn geheugen En vervlogen tijden Willen zeggen Dat ze mij hebben gemist Dat er een wereld opengaat Zodra ik mij ontrafel van onzekerheden En ik bemin Dat dat wat ik ooit Heb gegeven Zich geweldig voelt omdat het mij Gegund geweest is Om vrij te…

Inderdaad, die zon zei zij en zachtjes wapperend verliet zij het plein Die zon, die op dagen als deze haar stralen dempte Als eerbetoon aan – Een ver verlaten vader die ook zonder woorden zijn kind kon kwetsen Men trekt zich heel wat aan zonder die zonnestralen…

geen geroer en zacht ontrafel wil ik in mijn hersenpan geen geharde ijslollies en een vent die alles kan en gelukken met een vleugje van een beetje wat van dat geen geweetje en getreuzel lieve help, je bent een schat…

Zienderogen wreekt hij zich een stuk tot ginder heen. Er valt een spin op het tapijt. En ooit wil hij weer zien dat hij wat gaf om hoe hij leefde. Want ook wij willen graag de sleur doorbreken. En wachten op een teken dat het goed is om te huilen, om soms even zwak te zijn. Wie wil mij daarvan overtuigen?…

In gedachten maak ik touwen vast aan kades, waar de mensen staan te wachten om mij in te burgeren. Om mij heen wordt soms geschreeuwd, er zijn soms blikken die mij raken. Zo nu en dan voel ik me thuis in dit enorm kabaal van huizen. Maar ook ik geef soms gehoor aan eigen roepen van vertrouwen. Zelfs naar mij wordt nog gekeken alsof ik…

Een stapje door de wervelwind Een zinderlings gebonden Behoefte aan een mens en meer De blikken brengen zonden En wanneer het duister streelt En het licht het moois verbrandt Staan wij stil bij wat wij zagen Zagen wij een wervelwind Stenen met zich dragen Voelen wij ons ook weer kind Zo weerzinwekkend weer vergeten Zonder slingers, mutsjes…

Er zijn vogels die kruipen, zachtjes fluitend. Niet wetend gehoord te worden. Rare wezens, die vogels.…

Afvragend waarom ik Leef Loop ik Elke dag te Streven Kom ik zelden meer tot rust Om mezelf af te koelen Morgen wordt mij vast opnieuw Teveel om weer te geven Genieten is voor mij een kunst Onderkoeld zit ik te beven En het leven neemt zich voor Dat het mij is meegegeven het komt vast nooit meer goed…

ik vond een schaaltje gebarsten leeg en onverzadigd was het droog vooral droog het keek me aan zo van: jij gaat mij niet gebruiken dat was ik immers ook niet van plan er lagen woorden op de grond die ik er eerdaags, per ongeluk had laten vallen kapot vooral droog en tegen eigen zeggen in gebarsten…

morgen gaat voorbij als met een diep geslagen kloof tussen niets en anders in, word ik niet meer dan geloofd in wie ik ben. en wreekt de tijd zich in minuten, geen idee waarom men altijd lacht wanneer mijn voeten kraken. de dagen zijn te vaag om zich voldaan van de lange nachten te onderscheiden, het leven is…