eenden
zeer verwarrend valt te zeggen
dat het wezen dat daar zondig loopt
zichzelf verwijt om mee te spelen
het sleept zichzelf ten overvloede
uitbundig mee
over uitgeraasde, haast verdwenen wegen
en god mag weten wat een ander
zich op dat moment bedacht
het kon het wezen niets meer schelen
alles kan een niets staat vast
is wat het wezen zachtjes schreeuwde
hopend op een medeling
en uitgestorven eenden
gaven het wezen wederom
vertrouwen in het leven
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid