Alle inzendingen van Metha

Het pond suiker werd na schooltijd gehaald bij de kruidenier aan de overkant van de winkelstraat opa gaf gepast geld want stel je voor het zal toch niet negen was ik wist ik veel nu weet ik beter…

Als de donkere nacht het duister uittrekt valt lucht in het dons lichtjes naast hem achter dikke gordijnen schuilt een nieuwe morgen waar vensters haast gedwongen de ijzige winter begraven hij zwijgt…

Terwijl hij praat in zinnen die afscheid nemen maakt een grimlach ogen dood zwart wit spalkt zachte kleuren met een foto eens glanzend ingelijst barsten breken verleden tijd en splijten groeven en weer begroet één rode roos de eerste lentedag…

Krulstaartjes rollen in grauw land waar dauw ontwaakt ook de beer is los…

nooit genaaid als lijf zo log taalloos wonderlijk begraven schimpt het dicht ongeletterd bedrukte zinnen in geestloos laven…

Hoe kan stilte roepen als koud en kil het blanke vel tart vergeet die laatste regel waar afstand wordt bewaard en draag haar over water geen golf zal meer koppen en schuim zal vuisten laten aarden in thuis…

Vertwijfeld schrijft zij lange dagen zonder pauze sierlijke letters in dwars gebakken lucht wijsheid geeft geen steun en haar pen leunt op lege lijnen versturen lijmt geen grieven zelfs het zegel plakt niet de laatste lichting wordt gemist…

Haar jas met blauwe knopen sluit zelfs praten buiten breekbaar uit het zicht spelen ogen met honger en armzalige warmte wanneer hij met blote voeten op vochtig gras danst en nevel hem kleiner maakt ziet hij haar de hoek omgaan het verweer is zwak als hij mist…

Vogelpoep vergleed schaatsen gaven nog geen klap de laatste ronde…

Wanneer de zwarte merel zingt het roodborstje de dag uitzwaait de leeuwerik weer kronkel wormen vindt en de gaai weer op haar vlaams graait twee opgewonden spechten onder bomen dansen groepen kauwen het grauwe asfalt bezitten groenlingen massaal schreeuwen om herkansen en bosjes sneeuwklokjes niet meer witten als het zonnetje zich aarzelend…

Omdraaien kan al lang niet meer de strik is onnodig kort haar heeft ook wel iets maar als hij ingehouden vraagt waarom vandaag en niet morgen blijft het ijzingwekkend stil zelfs adem wordt niet gehoord blauwe ogen spreken allang geen stoere straattaal meer zij draait zich wanhopig om vergist zich in de hoogte van de donkergrijze stoeprand…

Het blauw is bijna inktzwart wanneer hij na iets meer dan een halve eeuw vaderloos schrijft over zee en land met een woelige krul legt aard waardevol neer naast een prent tijdloos waar ontstaan verdwijnt opgeborgen in een kast ontbreekt het laatste stukje vergeeld zoeken twee handen moedig verbonden door zijn de vergeten grens…

Verborgen onder lentegras ligt haar leven ademloos wanneer trompetklanken het licht voorzichtig begroeten ziet zij, terwijl nevel nog over verloren leven danst, twee gouden cirkels gisteren verbinden verborgen onder lentegras ligt zijn leven grenzeloos…

Haar hals draait zich zo dat zij soepel het water tussen diep en ondiep kan aanschouwen een plaats waar bevlogen uitrust en twijgjes het zwijgen verdiepen bijt hij zijn tanden bloot het klappen geeft lentegeluid maar eenzaam waakt zij naast de nekslag verloren, eer nieuw leven ontwaakte…

Zacht tikken op het raam halen gedachten even van hun plaats zwevend verplaatsen zij zich richting venster waar regen het ritme begeleidt het is een nacht als toen ze staat langzaam op en kijkt in de spiegel hij licht zwart…

haar voetstappen raken woeste golven gedachten vluchten volgen kan niet, niet meer, maar lief had zij ze, zo lief het zout schrijnt in wonden terwijl wapperende haren om storm lijken te schreeuwen…

Als de wereld morgen open gaat vouw ik grauwe wolkenluchten zachtjes samen en fluister vlug wat woordjes richting jou Als de wereld morgen open gaat breng ik kleine kiezelsteentjes naar het laatste kruisjespad waar armen wijd grenzen vervagen Als de wereld morgen open gaat verschuif ik het laatste restje zand en plant een rode roos in…

Zij omhelst het houden van schiet gaten in laatste loodjes breekt breuk met veraste taal toch zwijgt zij en blijft zwijgen omdat verleden geen licht meer doorlaat…

leggen voetstappen een spoor van twijfel als leven iedere dag weer ademt om te laten geeft hartslag een nieuwe dag nooit meer zullen lijnen verbinden datgeen wat benen ooit hebben kunnen dragen zwanger, gevat in handen wijzen vingers naar die ene laatste pijnplek…

Hij vult beide handen met dieprode doornen rozen slaan taal stuk in glas in lood het kroontje speelt met de schaduw rond haar gezicht maar laat in ogen de lach verbloemen beneveld worden stelen verzopen in de laatste steken haar huid blijft lelieblank de striemen leven onderhuids…

De bunker staat daar maar midden in het Echo bos daar waar klanken draaiende wind keren en wanhopige kinderstemmen de bosrand verlaten de bunker staat daar maar tussen zo maar een boerderij en een kleine ondiepe sloot waar kroos stapjes lijkt te vangen tussen reeds bloeiende bermen en ontkiemend zacht wuivend riet de bunker staat daar…

Wanneer zij vals met woorden slaat de redelijkheid de taal verlaat zullen dolgedraaid zachte zinnen niet meer leiden tot bezinnen nooit zal het zwart meer kunnen schuilen achter vuige roddels of marmeren zuilen de val die met kleine letters wordt gezet bevuilt alleen het eigen twijfelbed is de laffe opdracht niettemin toch geslaagd als…

Zij ziet je plotseling zo zonder gezicht en zoekt naar donkere ogen boven de rimpel lijntjes om jouw mond met stoere stappen zonder om te kijken loop je uit het leven weg, nietsontziend voorbij broeiend vuur onverbloemd denk je dat vandaag nog een leven heeft nadat je de sleutel met strakke hand hebt omgedraaid cola dronk je toch…

Het is tijdens het laatste donker dat elke seconde telt en oudjaarskou gesloten vitrage laat dansen op een enkele vuurpijl na, die nacht en gezicht verlicht terwijl knieën stuk en blauw knielen in oneindig jou en slag twaalf de cirkel weergeeft in zeven witte rozen, blijft de lucht zwart in de grote glazen vaas kan zij sterke groene…

Zwarte krassen luid kermend getekend door genagelde klauwen welke de huid in het duister machteloos de volle laag geeft smeken sereen glimlachend doch inwendig woedend om waanzinnig tedere handen die gebroken lijnen verbinden eer zij haar waarheid vermoordt…

Krom en ongebruikt loopt de laatste letter over het gekreukte vel de lijntjes zijn er uit zelfs de punt pakt geen ezelsoor meer het hoofd gericht op een schone lei geeft kwetsbaar oud een kleine kans op ongeschonden nieuw taal laat niet na het juiste woord te plaatsen in herinnering en al leest men letters zonder hoofd oud…

Ik ken jou, klonk het naast haar terwijl voeten zich eindelijk weer thuis voelden keek ze verschrikt opzij donkere ogen glimlachten en in een flits zag zij een hel blauw zonnescherm en een ijsje met vier bolletjes en slagroom, ja slagroom ik meende jou ook te kennen sprak ze zacht, maar het ijsje smolt samen met de herinnering…

Jij draagt mijn huid in warme handen geeft mijn zicht een roze gloed laat ijzig koud in heet belanden flambeert de taal soms vurigzoet brengt al spelend vlammen voedsel blaast de rook in kringeltjes rond sprokkelt houden van langs lange nachten maakt ijzige dagen gevoerd, wintersbont jij maakt vlokken dagen simpel houdt de…

De rugzak gevuld met afscheid nemen vertraagd elke zekere pas bladeren, gevallen geven blote voeten tot bloedens toe nog niet haar laatste dans voor schemer valt wanneer morgenrijp het zicht aanraakt en wandelende mist de wereld weer laat verschijnen wordt het ooit zo grauwe verloren in verstild wit ochtendgloren…

Haar handen zwart gaven af gewend te geven klauwen vingers gekromd in taal haar eigen taal waar strak een omweg maakt en letters niet meer drukken op verloren ooit wordt sprakeloos het boek gesloten het hoofd denkt na en geeft grijs de laatste letter voor de punt wanhoop raakt zwijgt zij…