Alle inzendingen van Mia

Against all odds Plooit de tijd weer naar voorjaar Is het park een canvas Van groen en geel en roze Vindt de wind weer het zuiden Heb ik Me losgewrikt Uit de wurggreep van donkere dagen Ga onder In het vroege licht Me vastklampend Aan het drijfhout van herinneringen Hoe wij ooit Op jonge benen Door vele zomers gingen…

Hoe ze nog wisten ook toen plooide de tijd naar voorjaar maar hij ging zij was gebleven en ook nu weer die verre geur van seringen en van een vroege mei toen hij zei je grijze ogen ze staan nog precies zoals in mijn aprilse herinnering en even tochtte het van verleden.…

Het stadspark een canvas van groen en wit en veel blauw daarboven mezelf weer verliezen in een bloesemballet al weet ik zelfs daar zal ik jou niet meer vinden niet eens de echo van je stem nu de wind weer het zuiden vindt maar er is dat licht er zijn weer uren die blijven duren alsof dit nooit meer over gaat. Mia Bemong…

Tijd draagt de uren naar december en verder naar waar de laatste verlangens worden geblust contouren vervagen tot amorfe schaduwen in diffuse schemering en alles lost weer op tot herinnering straks vertakken wij weer in dromen van gevleugelde momenten en demonen we leggen ze te rusten op het kussen van de nacht.…

Nee de zomer was niet groots zoals in het gedicht van Rilke nu schaduwen langer worden en dagen kort ik moet geen huis meer bouwen ben alleen wanneer ik het wil zal lezen en - waarom niet- misschien oldschool Briefe schreiben en wandelen in lanen en parken zien hoe daar die Blatter treiben en alles weer voor najaar zwicht mijmerend over…

Verstrikt In dat web van letters Zoekend naar woorden Naar beelden Die ene zin En jezelf dan tegen komen In de zalvende stilte Van je eigenste Binnen-in.…

Dat ze nog wil weten voor straks voor later weer weten hoe het was hoe elke ochtend de bergen verschijnen vanachter sluiers van mist hoe zon duizenden spiegels tovert over het vlakke water onder een cielo van vijftig tinten blauw de geuren van oleander en jasmijn de smaken van gelato dat ze niet wil vergeten hoe avond hier geruisloos…

verloren gelopen in de waan van de dag wil ik verdwijnen in de plooien van de tijd wolken zien drijven tot aan het zwart van de nacht en als een kind schuilen onder een bladerdak voor plotse regen even wil ik zo verdwijnen tot aan de dageraad waar ik mezelf weer vind.…

Ik wil de winter voorbij slapen in de plooien van het donker tot tijd mij weer wekt met vlagen voorjaarslicht wil dromen herbeleven ze ophalen uit het schrijn van herinnering hoe ik ooit in een ver verleden op jonge benen door vele zomers ging.…

Tijd sombert verder Onder najaarsluchten De stad verbergt haar gelaat Contouren vervagen Amorfe schaduwen Klimmen gestaag In dit uur tussen hond en wolf En ik Wil nog een keer dansen Op de sintels Van een zomervuur Sluit Ramen en deuren Ben alleen nog duur In de koestering Van mijn winterhuis.…

Dit zijn dagen Van blijven duren Dit hier en nu Van zomer die zich niet gewonnen geeft Van sloomheid waarmee de uren Schuiven naar vroege schemering Dagen Waarin een zwijgen besloten ligt Om wat daarna Maar nu nog niet Dit zijn avonden Van late stemmen En ergens de echo van een lach Avonden Als een tableau vivant De droesem in een een…

Er is een boom gevallen, zomaar zonder storm. Een schok ging door ons allen, want zijn takken waren nog enorm. Elk jaar gaf hij zijn bladeren, met veel plezier en vlijt. Toch zag je ‘t einde naderen, hij stond er al, een hele lange tijd. De takken kraakten van de pijn, zijn bladeren dof en vaal. Waaien in de wind was echt niet fijn, z…

En als dan straks In het uur tussen hond en wolf De stad Haar aangezicht verbergt Weer dat je ne sais quoi gevoel Dat me verder drijft Doorheen het labyrint van tijd Tastend n het ongewisse Verlangend naar het licht Dat na de nacht Verzacht Als een pleister Op een slepende wonde.…

En nu de stad Haar gelaat weer verbergt Onder avondnevel In het labyrint van een tijd Die ons verder drijft In dat ongewisse En veel zonder Verlang ik Naar het licht Dat verzacht Na de nacht Als een pleister Op een wonde.…

En in het strijklicht van de avond waait vreemde stilte aan over de graven tijd heeft hen ooit gedragen verdriet het slijt maar leegte is een ding dat voor altijd achter blijft.…

Een avond Om Verlaine te lezen Onder een schilderij van Monet In een kamer vol nostalgie Als jij Mijn herfsthuis Binnenwandelt Oktober En de schemering In je kielzog En de nacht droomt ons Voorbij vier seizoenen Tot de dag onder het venter schuift En jij weer gaat Mij achter laat In een kathedraal Van herinnering.…

In de zomer van de laatste rozen zonk jij weg in de tijd loste op in sterrenstof voorgoed als een onaf hoofdstuk in een nog onvoltooid boek.…

Wij hebben elkaar voorbij gezwegen transformeerden na al die jaren tot wie we zijn verloren veel van wie of wat we in het verleden waren hadden elk ons universum balancerend tussen gelukkige en verdrietige dagen ons pad liep niet synchroon misschien dat we elkaar nog wel raken ergens in de luwte van een droom.…

Jij daar toen in die kamer van het witste wit hoe jij nog vader blijven moest en ik het kind met nog vele morgens te gaan maar ik zag witte angst in grijze ogen staan hoe ze bloeiden daarbuiten uitdagend en rood, de rozen, trok augustus nog één keer alle registers open ik wist al van lege kamers en dat verdriet na jaren ook slijt…

Het juliet rondom mij tegen het blauw van Magritte drijven wollige plukken voorbij ik in een tuinstoel lig hier voornamelijk mezelf te zijn het patina van de tijd krijgt meedogenloos vat op mijn lijf en in de luwte grijnst de schaduw van verval maar zolang het juliet rondom mij er wollige plukken drijven tegen het blauwe zeil…

Het juliet rondom mij tegen het blauw van Magritte drijven wollige plukken voorbij ik in een tuinstoel lig hier voornamelijk mezelf te zijn het patina van de tijd krijgt vat op mijn lijf al zichtbaar worden de schaduwen van verval maar zolang het juliet rondom mij er wollige plukken drijven tegen dat blauwe zeil is elke zomer…

weer zo'n dag waarop de uren zich van schemering naar avond slepen en in het duister een vaag silhouet hij misantroop van de nacht bandeloze tijden perverse fantasieën vinden soelaas op het nog blanke blad het glas hoogbenig in handbereik Tot aan de dageraad waarin ze weer ontluiken als les fleurs du mal schoonheid vanuit het…

Zij had iets met rock hij iets met Bach een hij en een zij in de luwte van een lentedag En hoe zij lachte rij witte tanden bloot en hoe hij voelde dat dit anders was zoals de belle histoire uit dat liedje maar dat was lang lang voor hun tijd Nu hebben ze veel met elkaar en hij nog een beetje met Bach.…

Kijk sneeuw zeg ik tegen haar in een stoel die nooit meer tuinstoel zal zijn daar achter het grote venster ligt winters wit bevroren haar blik verdwaalt want het sneeuwt ook al weken in het landschap achter haar ogen nu is vandaag en gisteren en morgen waar taal nu ligt is het voor altijd winter en het sneeuwt in mij van onmacht…

Er ook aan de langste tunnel ooit een einde komt met licht dit de laatste dagen en de laatste uren zijn van een jaar dat voor het einde zwicht, er plots wat zon verschijnt op een winterse dag en de kou doormidden snijdt, dat er altijd iets overblijft van gisteren en van toen om te bewaren in een schrijn van herinnering wanneer we straks…

Zie hoe december veel avond heeft hoe onder een waas van nevel omfloerst licht wat schaduwen strooit over aangevroren glinstering van een wereld die nog nauwelijks zichtbaar is vertel me dan van witte winters met nog late zomerwarmte in je stem neem scherven mee van voorbije dingen en leg ze in een schrijn van herinneringen laat ons…

Mist omkranst novemberlicht strooit amorfe schaduwen over jouw en mijn gezicht stemmen doorprikken de stilte tot ook de laatste klanken doven in het verre uur waarin wij zwijgen en onze nachthuid plooit in de diepdruk van het donker naar een nacht die ons bevrijdt van de demonen van de tijd.…

Nu is weer een ander duren in de plooien van een tijd met vroege schemeruren en dakloze bomen in hun houterige pose ben ik weer gevangen in een vreemd verdriet om dat achterlaten van wie of wat ooit kwam of ging in vreemde traagheid sluit ik ramen en deuren de avond kijkt me aan met koolzwarte ogen ik moet met het donker de herfst weer…

Zomer geeft zich schoorvoetend gewonnen En in het monotone tikken Van de regen De snikken Van violen Zoals in Verlaines chanson d' automne. Als jij mijn herfsthuis binnenwandelt Oktober en de schemering In je kielzog. En de nacht brengt ons over vier seizoenen Tot de dag ovalen strooit over muren Wij nog slechts een duren zijn Tot…

Behoedzaam schuifelen wij elkaar voorbij met ogen die gedogen mogen ogen naar andere ogen achter gesnoerde monden liggen woorden gevangen blijft taal bekrompen ik zie jou,jij ziet mij in traagheid coronisch vanop afstand maar toch dichtbij blijft onze verhouding platonisch.…