Alle inzendingen van Nadine

de zon schijnt helder in een blauwe lucht hoopvol huppelen de eerste zeilplanken over de stevige golven ze vriezen echter snel het water uit de koude heeft immers nog steeds geen schipbreuk geleden er zijn ook optimistische wandelaars met roodblauwe handen en snelle tred om niet te hoeven klappertanden op zoek naar wat warmte stranden…

de kinderen in het park kijken met eendenogen naar de uitgestrekte vijver terwijl ik vruchteloos delf in de akkers van mijn geest naar onwillige woorden de waanzinnige bomen ruizen vogelgesprekken tot in het moerasachtige gras een blauwzwarte man een rosse vrouw in roze gekleed (zelfs ik kan dit niet bedenken) een wandelende grasmus…

ik schuif de gordijnen open kijk in een ijsblauwe hemel het nuchtere glasheldere licht valt koud de kamer binnen bovenop een hoop wezenloze woorden ik schuif de gordijnen weer dicht kruip terug in ons warme bed roep je me als de koffie klaar is?…

als een onwetende natte hond druipt het zeewater rond mijn golfbrekersziel met blauwe droefheid in mijn groene zeedijkogen mijn lippen voelen aan als de oevers van een uitgedroogde rivier maar in mijn irissen blijft zoals steeds de flikkering van zon op water als verborgen woorden in schelpen en onderwater zeewier een frisse wind waait…

de woordenvergadering verliest zich in een zoektocht naar rijm het onnadenkend samenvoegen leidt tot wartaal de ogen van medelingen zijn geleend van anderen of zwemmen in teveel sentiment wat alleen staat klinkt zo hopeloos verloren nee, de waarheid ligt ergens anders meer in het vrije vers en in het samenzijn van letters in liefde dus…

de bomen knoppen razendsnel straks barsten de bladeren eruit zo groen als maar wezen kan…

ik ben een drijvende wolk zonder vorm zonder rust ik ga altijd mee met de wind waarheen hij wil soms druppel ik schreiend uit andere keren vlok ik wit over de huizen over de weiden over de zeeën overal ga ik heen nergens kom ik aan haastig of rustig ik ben steeds onderweg…

als zij na lange tijd weer een jurk aantrekt en haar benen toont daarna de dagen als bloemen draagt dan weet je dat het weldra lente wordt…

die winden van verwarring waait die wolken in je water verdrinkt die oude wonden open spoelt verborgen littekens blootlegt die ankers laat roesten maden laat vreten in scheepshout de stille kwetsbaarheid als zee van werkelijkheid van de verloren dromen is zelfs geen spoor in het zand te vinden de oude wrakken blijven hinderpalen…

het is even rustig nu zand stuift niet op onder mijn voeten de zee geurt sterk en zuiver de wind ruikt naar regen hier en daar ligt aangespoelde rommel ik raad naar de geheimen van het grijze water de wolken rollen open tot zilveren gedachten waar ze zich al die tijd schuilhielden een koestering van verbeelding een verwijzing naar…

terwijl de sneeuw verliefd voor 't venster danst spreekt hij met tere kleuren de tinten sterven uit op het einde van zijn zinnen lichte lettergrepen als zangerige toverspreuken de rustgevende klanken voelen aan als een zachte warme knuffeldeken ze voeden mijn honger naar tederheid woorden zo dun zo breekbaar zo vluchtig als meeuwensporen…

schrale woorden vallen geruis en hulpeloos tussen kust en strand wachten op het ochtendlicht als korrels zand dan gebeurt het wonder aangeraakt door dageraad en tederheid zingen vroege vogels verdelen uren in gedachten en dromen van breekbare mensenogen en lotsverbonden kwetsbaarheid dromen neigen plots tot werkelijkheid je plukt het…

meeuwen lokken je mee de verre horizon het eindeloze zand de diepte van de zee maar die oneindigheid ruikt soms naar eenzaamheid en een mens van zout zou er wel eens kunnen oplossen het voelt echter goed om hier de prikkelende pekel van onder je huid te halen en achter te laten aan de havenrand vol van vluchtige bootjes…

de ganse dag al klagen de winden bij tij en bij ontij stuifsneeuw tolt rond met een onbeschrijflijke snelheid buien hagel striemen met geweld vanuit een kudde razende wolken de weinige meeuwen ineengedoken hun neus in de wind altijd maar de wind die huilt tot oren tuiten die golven doet wentelen en uiteenspatten die sneeuw in 't zand…

ze staan me glashelder voor ogen de fluwelen nachten vorst, hagel, sneeuw of storm ze kunnen ons niet deren we vinden bij elkaar meer bescherming dan in ons huis van beton onze jeugd ligt al achter ons maar ons bloed verhit nog steeds 's nachts komen dromen op raspaarden binnen laten schatten achter op ons bed die we innig minnekozen…

luchtige vlokken roze lentesneeuw hartenaas en rozenziel vonkenregen van verlangen condens op vensterglas grijpgrage vingers vol van wildheid zijn de eerste voorjaarsvlagen hij zou wel willen dat zijn handen steeds rijmden op mijn billen…

wanneer de avond valt het laatste licht van de dag ons wordt aangereikt wanneer we in elkaars ogen verzinken dan gaan we wereldreizen samen in volmaakte dromen als twee druppels water in een oceaan in luchtbellen die beeldig bloeien met een passie waarvan men niet meer geneest die steeds opnieuw verblindt een ongerijmde strandafzetting…

het is als een droom van water die vanuit je handen door je vingers sijpelt het druppelend vallen in een glimmende plas ik schenk mijn dorst aan dit dromende water verbeeld me dat ik goudgevend leef drink van je omhelzing spoel kletsnat in een echo aan…

in een sprankelende waas halverwege de horizon lijken shepen slechts speelgoedbootjes nachtstilte zeilt onder een gouden maan sterren slapen glanzend in een holte boven zee mijn hart van koraal echo't de golven hartstochtelijk als een kleurboek van dromen…

enkele meters van de kant aan de rand van zand en water drijft een schaduw over zee de geesten van het hoge woord ze blijven golven in mijn hoofd met spottende baren ik wil ze niet horen of zien die gezichten van water zout lost immers de kou niet op die zich nestelt rond mijn hart mijn gevecht tegen de onzee strandt in enkele tranende…

de aarde dampt en doomt weer heeft vorst het gras met rijm en wit getooid de nevelkou blijft hangen de lucht miezert grauw de zon valt niet te zien de hard gevuiste winterman liet zich deze maand al vaker zien met koude lucht die bijt en straalt maar ik sta vandaag onkwetsbaar achter glas en denk dat ik maar binnen blijf…

als wind de nevels van ideeën open jaagt lijken die plots op herinneringen die sterven in de kou van een vroege morgen het onzichtbare heeft geen naam meer dwaalt verder op zoek naar zijn eigen echo het snoerloze denken gaat over in fladderende intenties die weer verdwijnen tot wrakhout onder een zandlaken zand onder zand onder zand…

laat de zeewind zachtjes waaien want ik zou wel eens willen horen wat zij allemaal te vertellen heeft als ik straks slapen ga laat dan de manestralen zachtjes op mijn ramen tikken want ook haar verhalen wil ik horen zodat ik straks in alle stilte hun woorden beschrijven kan mooi als blauwe lucht en vol van maneshijn…

stromingen van de zeeën mengen zich met de winden van alle dromen alles vloeit samen een bootje zonder koers om te ontvoeren naar het niets in het niets kan weinig nog gebeuren de deur van mijn gedachten kan er naar alle kanten opengaan bovendien heb ik er steeds gezelschap van zon of van maan de winden zingen, ook de zeeën zingen want…

het zandgeel drijft tegenwoordig overal doorheen maar ik kon nog steeds geen vlinders uit de schelpen rapen en ook zeesterren worden zeldzaam maar af en toe mag ik samenlopen met het tijdelijke tij of in het stofgoud lopen van een te verre zon de eenvoud van het alledaagse zien beleef ik hier zelfbewust of dromend ... van een onderwater…

de regen van verveling spoelt de witte schoonheid weg die mij zo boeiend kon verblinden de grauwe werkelijkheid komt weer natuurlijk bloot te liggen onder deze zwakheid kom ik niet vandaan daarom staan er nu wat doodgezwegen woorden op de bleke wind van mijn gelaat…

de winter huivert in haar eigen woonst ijskoud laat zij de winden huilen het zout bijt in mijn gekloofde lippen de last wordt zwaarder dan mijn arm dragen kan mijn talent weegt veel te licht maar ik wil nog lang niet zwichten ik blijf mijn woorden schikken want zij zijn wat steeds blijft in voor en tegenspoed ze golven steeds weer naar…

het ruikt hier nog steeds naar zeewier, zout en zand ook al zijn er oceanen aan jaren voorbij gegaan toch is geen waarheid hier ooit hetzelfde vandaag schrijft de hemel in een nieuwsoortig ijzig licht waaruit sneeuw in welwillendheid neervalt vanuit rondbuikige wolken de meeuwen zweven in grote bewondering of kijken toe van op de golfbrekers…

ik breek de windstoten met harde kloppen in de schuimkoppen maar niets vlucht sneller dan de wind ik breek het spiegelende watervlak dat slechts wat rimpelt aan de oppervlakte terwijl het in de diepte verder stroomt ik breek de stilte met een schreeuw maar de echo antwoordt niet er rest nu slechts een hunkering en een speels geweten…

op de bodem van een zee van wijn roert het wier zich door het water na eerst wat onderwaterstil als een soort van camouflage omdat het beestje bang is van water komt de kater later…