Alle inzendingen van Nicolien

Haar blonde haren laat zij doelbewust verdwijnen, streng voor streng overgaand in donkerdere stroomlijnen. Als een prinses die zich van haar troon ontdeed en, voor het eerst, de werkelijkheid betreedt. Krachtig worden haar nieuwe stappen richting, waar dan ook... ....ze weet de weg niet meer... haar zachte hart blijkt nog steeds,…

Pijn liet mijn bladeren, blad voor blad vallen. Ieder welwillend weerwoord, deed het enkel nog meer verknallen. Nu, leegte tot niets, al wat er over is. Vaarwel mijn schat, hoe ik je soms ook nog steeds, ontzettend, mis.....…

Handen smelten geleidelijk weer samen tot een. Opnieuw verbonden samen niet meer alleen. Krachtiger dan voorheen.…

Het doek valt toekomst verknald tranen drijven jou weg ver uit mijn leven wat je kon wou je me maar niet geven.... inmiddels vanuit een hoek trek ik nog enkel aan een doek ...tot het valt..... Mijn vuisten eens gebald hangen nu slap en terneergeslagen klaar voor nieuwe, zo gevreesde, eenzame, verlaten, dagen... Want een weg terug…

Donkere woeste wolken razen over haar heen ze voelt zich plots weer zo intens klein en alleen ze wil wegkruipen, zich verstoppen voor deze angstaanjagende razernij ze wil hier aan voorbij maar weet, ook dit hoort bij het leven dus blijft zij met al haar verworven kracht dapper en fier, rechtop staan zij laat deze waterval van woesternij…

Handen, eens zo krachtig, ineen verstrengeld, glijden nu machteloos... uit elkaar. Tranen lopen, in stilte, alvast hun eigen weg wanneer ik mijn hoofd nog een keer tegen jouw zo vertrouwde lichaam aan leg.…

Als een fontein kletteren vernietigende woorden in het kalme water. Golvend loopt het water woest over de rand, we hebben het niet meer in de hand. Samen verlangen naar dat eens zo kalme water maar dat is pas later kijkend naar de veroorzaakte krater diep in elkaars hart. Nu, voor elkaar gehard met nog enkel smart. Er druppelt slechts nog…

Ik ril, huil, heb het zo koud... zou zo graag bij je weg willen kruipen maar hoe kan ik bij jou schuilen wanneer juist jij mij dit gevoel geeft en er niets anders dan dit tussen ons leeft.…

Ze zou zo graag, willen huilen, veilig schuilen in zijn armen. Hij is er nog maar wat ze eens vond lijkt verdwenen. Zij roept hem met pijn in haar stem maar hij verstaat haar niet meer. Mooie foto's van vorig jaar, ze doen haar enkel zeer hij is niet meer wie hij was zijn stem niet meer zacht maar zo kras. Van binnen, een ander…

De hele wereld slaapt, beseft zij terwijl zij gaapt. Onder een stille, donkere deken waarbij halogeen haar kleur doet verbleken gaat zij door tot een bitter eind... waarbij al wat ze nog moest doen, tegen de ochtend, langzaam aan verdwijnt. Eindelijk van taken verlicht kijkend in het al weer verhelderende ochtendlicht sluit zij nog even…

Mijn hand is er voor jou Je leerde er aan lopen De deuren van mijn hart Staan altijd voor je open En als tranen komen Door zorgen groot of klein Dan zal mijn uitgestoken hand Er altijd voor je zijn…

Een koude wind waait door mijn hart Een zee van tranen door mijn ogen Waarom is de waarheid zo hard Al mijn hoop in een klap vervlogen Het gemis steekt in mij Door scherven van verdriet, ze doen zeer Ik wou dat ze die woorden nooit zei Maar ze waren er: Hij is er niet meer....…