Alle inzendingen van Pama

In dichters boomgaard is de nacht het vangnet voor fictieve woorden, in een morgenstroom van nog te vinden eigenwaarden, als de teksten geschreven zijn die al achterhaald of de inkt nog nat, lijkt de kern en daad te zijn vergeten, om waan en waarheid te scheiden, wat overblijft zijn alleen de korsten van het avondbrood, waarin…

Wanneer ze komen om mij aan de tand te voelen over de wandaden, al of niet door mij begaan, begeerte of de schaamte die me teistert, onrust me kwelt tot op de bot een kaal geraamte ontveld, tot aan mijn DNA code In die blauwdruk eindigt en begint het leven, het is een vicieuze cirkel waar ik geen vat op krijg, het zal eens…

Dankzij mijn penselen en wat losse streken waterverf, ontsluit een intimiteit met de grootste luister op het deinend doek van lust, opwelling bevestigd elke verbeelding wat het duister tart vanuit de perfecte composities die ik zoek, uit meerdere creaties van de muzen die mij bezochten het stuurt een onzekere hand…

In het hoofd, zo stil, zodat ik de nog niet gecomponeerde geluiden hoor, het zijn de natuurlijkste klanken, maar strelen het gevoeligste oor en mijn vlinders van gedachten geven oproep aan mijn gehoor het is de rust, het is de enige balans wat ik zoek en behoeft geen antwoord niet met een ongewenste mening die mij stoort…

Beklemming van de realiteit waarvan de kleur naar een vrije keus van denken zich langzaam sluit, worden ook de witste vleugels besmeurd, ongecontroleerd in de thermiek van twijfel, omhelst door pure paniek, tegenstelling van elke diagnostiek, terugblikkend door het matglas van verlaten schimmen, een ongeblust verlangen achterlaat…

Oh, die verliefdheid, tot de heetste lava is gestold op de flanken van de zon drijft als grijze wolk in het ochtendgloren weggerold door de blindheid van het wikken en het wegen, uit de illusies van dromen, moest bijna alles worden heroverwogen, gedachten leken voorbeeld van geluk mild en duurzaam, zichzelf moesten terugverdienen…

Door het denken aan een vroeger leven, kan ik de harde kern van zwaartekracht niet breken, een uitweg vinden in opgelegd geluk, mijn buik schiet vol, het gevoel verpopt zich in de blikken trommels van tegenstrijdigheid, de tong en woord zijn als bagage in een mijn open mond in elke seconde kom ik dichter bij het geheim van gewichtloosheid…

Alles om mij heen beweegt in de onbewerkte grond, onevenwichtig verhaal in een verzwegen landschap, broosheid tekent halo’s rond kinds zonneogen, die net als ik aan het felste licht steeds weer moeten wennen, alleen de aanhouder bouwt op een twijfelachtige zekerheid, het blijft een zware strijd, door ethiek geslecht kern van niet…

Getijdenstroom loopt niet parallel met schone schijn, de waarheid lijkt stil te staan, kost kracht om tegen stroom en mening in te roeien, als drenkeling op door God verlaten kusten, te vondeling gelegd. Als wrakhout van de onmacht drijft mee naar open zee, de ervaring leert dat het doel en weg van wijsheid zich niet…

Als alle kinderen werden bekeken als wachters met verwachting om paden kiezen volgens een klare norm, ongeduldige spelers in vlees en bloed, spel en beweging gevoed naar eigen vorm, ontspannen in de fantasie van natuurlijke circulatie van libellen de lichtste vleugels drogen gelijk de engelen, in alle betrekkelijkheid, het licht gestolen…

Beide eiken staan nader tot elkaar in onnadenkendheid, vloeibare taal ruist door de basten in dezelfde strijd, geworteld in verleden, de kruin tot in het kale zwerk, gezamenlijk torsen ze het beknotte hemelwerk. vogels bouwen luchtkasten met de twijgen aan hun weg, angsten werden stilten, werden houterig zonder overleg , waar stammen, als vertakking…

Berusting zucht uit de geur van bemeste grond, het houdt het groenste hart omhoog, onophoudelijk stroomt ververst bloed door de navelstreng van genegenheid, nooit vergeten het verdriet dat in mij een kinderbrand ontstak, vonken blijven springen in wind, as en regen, z’n broedplaats vindt, veel te lang verzwegen aan ieder…

Wolken gekneusd licht bloed stroomt uit gedichten als het doek weer sluit. Dag en dauw laaft zich aan het schemer, duisternis absorbeert schaduwen. Groots en wreed de mens meeslepend grillig lot de grootste dwingeland. Slepend teloorgang volmaakte zinneloosheid van geleende tijd. Het aardse spasme ruist in zilte branding als swingend…

Woorden zijn als sporen in de sneeuw of vervliegen of in de rukwinden van de wind bedekt of verwaaien, raken verloren onder het laagje stof van geluk en verdriet, voortgedreven op goed en slecht van twijfels van alles wat krom is en uiteindelijk toch weer recht, te geloven dat elke smoorde voetstap wordt gehoord door de ziende en de…

De kettingwind rukt aan zijn muze waarin de Toonzetting werd veranderd, lief en leed zijn geankerd in een voortschrijdend inzicht van elk verhaal, soms in eenzaamheid geschreven tot aan de grenzen van de moraal of een ander woord gebruikt als het hemeldak zich sluit in een tijdloze melodie, een kameleon van geluid, zijn…

Geluk is een meervoudig equivalent, enerzijds een gewogen prijs in frêle draden gesponnen door de gevoelsspin verleid, raak ik de samenvatting van een droom langzaam kwijt, een ingekorte zaligheid, waar ik de behoefte van wederkerigheid in herken, anderzijds als het handvat alsnog breekt, het genot in werkelijkheid verbleekt,…

Je bewoont het waar je het beschrijft, een gekuiste hemel kon niet zwaarder zijn, statief van een mentaal proces wat je voortdrijft legt je het met een breder diafragma vast de naakte lens raakt haarscherp het werkelijke…

In de krochten van de geest, heb ik het vermoeden dat ik op mijn tochten hier al eerder ben geweest en de diepste wonde hier het best geneest, telde ik in woord en liefdesdaad nooit ongeschonden waarin ik telkens schipbreuk leed, de smaad en lot zichzelf voorspelde, als roerganger verkleed gebonden aan de stoutste dromen vallen oceanen…

Ontboezeming van mijn twijfels als stoffelijk wezen leg ons in een glazen kist, waarin we samen waker werden geaardheid getoetst aan die van mij vervoering waarover je moest waken daardoor wordt herboren, ook met stilste dood aan ons zij die wordt opgeschort, laat me spelevaren in de duistere uren als vlinder van de nacht die de…

Beschouw je nieuwe gedachten, misschien wel te vroeg geboren onder kunstmatig licht om niet zelfstandig te kunnen ademen in de couveuse met een ander uitzicht. ik moest buiten blijven, de keuze alleen maar toe te kijken naar alle ideeën achter kunststof ruiten, het lijkt er al op dat ze een bijzondere weg zullen gaan ieder met een…

Rivier vergeten, meandert tussen borsten, haar melk wordt honing. Mijn godin werd uit de golven gedolven, in aarde geworteld. Onder zand en as geslapen, wel duizend jaar, hij stond op, was klaar. Waait stof langs de kust van zielen langs de sterren, licht kust de verten. Maan in ruige zee, voorbestemd voor mens en dier rode…

Nadat de laatste tram is vertrokken, vonkt jouw schaduw na op de bovenleiding in het neon als een gebroken stoelzitting van de nacht, overweeg de kansen in een rimpeling van overmacht omfloerst door de lipstick op het bevingerde glas, soms te vol om leeg te raken en na de goot volgde een nog diepere plas, waarin het genot door bijsmaak…

Om de natuur te mogen proeven, moet je jezelf ermee kunnen harmoniseren. Om de zonnestralen te begrijpen, laat dan de masserende stralen je vibreren Om de nachten te begrijpen, moeten we de sensatie van onmetelijke ruimtes voelen in de vaagheid van afstandelijkheid Om je door het maanlicht te laten masseren is het noodzakelijk…

Regen kennen we, het wast de ogen en het brein, hecht zich aan de huid en hals van eigenwaarde waarop rimpels zijn verschenen het maakt groter dan het origineel het steek de vingers uit de handen het vervult de dorst tot lust en heelt holten van gebed voordat die voorgoed zijn verdwenen het laaft de ziel der zotheid, draagt de lemen…

Als in de late avonden mijn zonnen ondergaan herrijzen schaduwen op de mij voorbestemde weg tijd en ervaring lijken langer rekken zich uit in hun voortbestaan hun lichaam verliest aan kracht, lichten wordt milder, transparant in dat blazoen word ik gerangschikt, vrees voor de tempowisselingen van het hart, verwachting op de…

Wanneer verliefde woorden ontdooien in de mond waarin ze worden uitgesproken wordt al het andere verzwegen hebberigheid van geluk, of wordt op een andere manier beschreven, uit het brein van de hemel van Brusselslof composities uit een evoluerende letterbak verzameling van stof waaruit we zijn gemaakt elke korrel zand herbergt een…

Open en onvoltooid Wie nog tranen over heeft zal zich daar tegen moet weren, of opgaan in een bodemloze wereldzee, waarop zwarte zwanen leren zich spiegelen met de sterren mee. Als beleven kijken is, te wijken voor alles in het nietig menselijk stof, geen pakkende gelijkenis en worden ideeën snel geschiedenis, verleer mezelf niet te…

De tijd en maan staan bol de seizoenen slijpen vol, ik verzin een onvoltooide symfonie, een universele ouverture, een humaan bolwerk, een “pas de deux” in natura die maar langzaam wil rijpen mijn composities zijn van een ouder repertoire, vaak op hol geslagen door melancholie, ontsproten uit het labyrint van een herkenbare gravure…

Beken tintelen bronstige poriën op de huid, dorstig naar de wortels. Lente opent zich, droomgebied ligt stroomopwaarts, maakt naakt en verlegen. Uiterste balans, onbetaalbaar wat je kiest, taal vervangt het evenwicht Door gemorst bloed, rivieren uit hun bedding treden bloeit op in een woestijn. Gedachten zijn van klei, zich vormen…

Alleen liefde kan de wereld tot bedaren brengen ruwe beelden en schetsen die hem vergezellen geëtst in vergeten echo’s vervagen maar klinken in de kruistocht van weer en tegenwind, om een plaats te vinden in de stroom van zinnen uit de verlaten jeugd van onschuld, bittere smaak aller dromen verregend op het bord met krijt verhult de geur…