Alle inzendingen van Pama

Vergeefs heb ik je naam gevraagd om in jouw erbarmen te graveren, verdrink me in het eenzaam zijn, zaaigoed uit de morgengloed doet mij bezweet ontwaken, een vurig nachtveulen heb ik aan de blindste en tevens de laatste bieder verkocht kloppend in het uurwerk van het lot, zal het masker van het hart kleur bekennen voor het bloedt…

We bedachten onbetreden wegen we trotseerden alle stappen uitgesleten treden of het onze laatste moest zijn die niet konden worden afgewogen in gevoel wij sloegen nieuwe bruggen die de oevers van de wereld verbonden soms opgehaald waarover alleen de liefde kon overschrijden een verstilde huifkar met herinneringen die de toekomst heeft…

In een dorstig land tasten reizigers in het duister, ze wassen de handen van de zorgeloze zon en dekken hun vermoeide sporen toe, papieren grenzen rotten in het raamwerk van tevredenheid in het transparante venster van overvloed tastbare stromen worden een taboe ontneemt de vrijheid van gedachten en het recht op mobiliteit…

Een aarzelende glimlach plooit de lippen, een lichtend spoortje van het denken. de tijdgeest verdampt de treden de ruimte vult zich met gebroken stemmen vermomt in watten een blik die oplicht onvoltooide herkenning er kleven beelden aan haar handen, album van de geest, bladeren verwaaien in winden die haar zijn ontvallen…

Ragfijne werelden elke druppel huilt in zeeën van beloften alles is beschreven uit liefde van de stof gedachten anders gevormd gebundelde ziele rust om in te schuilen watervleugels uit nevels onvoltooide verhalen soms hoopvol soms ontluisterend fantasie onwrikbaar, alleen verleid door zwaartekracht, transparante mantels om…

Het niets maakt alles kwetsbaar of volheid het niets creëert integerheid en leefbaarheid Het niets maakt de ruimten sereen alles beslaat of ontstaat uit niets, gemaakt uit de creatieve ziel van deelbaarheid.…

Zwijgen legt het hart van het leven bloot onder de purperen zon die werd aangeboord emoties van rivieren stromen door ons heen het kneedt en polijst de kiezels van gedachten daarin te krimpen of te worden uitvergroot weerspiegeld in de schaduw van de vragen een woord in teksten waarvoor we tol betalen in de bladzijden waarin de poëzie beschrijft…

Bloed klopt in het uurwerk van de mij aangemeten tijd en visioen, het recht rein bronwater te tappen uit een ongeboren geheim, waarin de waarheid drinkbaar wordt uit de hiel en de ziel van de fles en taal, die toegang soms ontzegd zodat ik stilaan verder droom, misschien fataal uiteindelijk wel levensecht als een verse…

Zoals ik een goede morgen schiep, deemoedig en bekwaam, het land dat ik grenzeloos verliet uit het oog van grote zieners in alles een magische schoonheid zien na de getalsmatigheid van dove oren in hun gevreesde of bekoorlijke omgeving om alles te bekijken om niets te horen waarachter het menszijn moet rijpen in de vorm van de onuitgesproken…

Wachtend op de morgenraad, dankzij haar penselen met wat verse streken verwaterde verf, ontsluit zich de intimiteit van het duister, rusteloos draaiend wiel op de velden van het canvas. verlicht door de vleugels van de tijd koestert het de contouren van het lichaam, gouden randen aan een moegestreden horizon, de diepste…

Hoe straffeloos gebrekkig gesloten wolkenharten zijn de Schengengrenzen in hun tolerante status als die wordt bereikt? ook woestijnzand loopt niet over water, en stokt niet aan de groene oevers van het beloofde land het sluipt en stoft in de verste uithoeken van onze kijkdoos, het matte populisme gloeit door onder de wimpers van…

Verliefde woorden ontdooien zichzelf eenmaal uitgesproken als al het andere wordt verzwegen bezitten ze de schijn van gerijpt geluk, of in iets anders wordt beschreven, de hemel is vol Brusselslof van onafgemaakte woorden van letters verzameld uit stof waaruit die zijn gemaakt elke katje aan de tak herbergt een eigen verhaal het…

Nadat de laatste tram is vertrokken, vonkt zijn schaduw na op de bovenleiding en in het neon in een gebroken zitting van de nacht, overweeg de kansen in een rimpeling van overmacht omfloerst door de lipstick op het bevingerde glas, soms te vol om leeg te raken en na de goot volgt een nog diepere plas, waarin het genot door bijsmaak…

Er loopt een vuurtje over mijn hand hij zit er warmpjes bij, voelt zich gezond vertrouwd de mediterraan in een eeltige palm plooien beken eigenheid, put helder water van genegenheid, voedt genot uit gezond verstand, Er loopt een vuurtje over mijn hand het verzamelt het zout der aarde diepste oase van het kloppend hart dringt door…

Al zijn we sneller dan de tijd en wind en komen we morgen dichterbij mars gedreven tegen de stroming in van licht heeft een mens meerdere harten? het maakt niet hoeveel we schreien, met de data en vernuft, een laagje vernis tranen verzachten niet de dorstige tijd grootste gilde uit een levende geschiedenis geverfd door en uit de welling…

Morgen is misschien de beste tijd gisteren en vandaag te vroeg met dromen vergroeid te raken op zachte kussens in de geurigste contouren weg te duiken, gedachtenvleugels , achter gespiegelde horizonnen van twijfels zichzelf te moeten onderscheiden, pijn in de wiekslag van hoop te verdwijnen, groen in een malse ademteug laten ontluiken…

We kunnen er niet omheen. de wereld verdient de nieuwste uitgave, ook voor gekroonde narren in hun camouflage ondergoed die zich moeiteloos lijken te herklonen, raven die zichzelf strikken in een monotoon zelfbejag niet voor mens en dier van zuurstofrijk bloed de allerlaatste tonen in een verworven woordenschat gestoken door de schoonheid…

Kinds wereld geprojecteerd in het prisma van een druppel dauw, nu ijzig balancerend aan een onwillige tak, die trouw bleef aan een voorspelde in het Hooglied van de zon tot aan de horizon. kleine vlinder die zij wilde vangen in een gesponnen vleugels van woorden, verlangens die ze begreep maar bewust ontweek, voordat ik sprak. rustend…

De schaamteloosheid van onrecht en onmacht, verminking in de willekeur van plaats en tijd, verbannen door een ruis geplukt uit het heelal het bestaan verveelt zich in mij onwillige weerwil van de zondenval een mensbeeld waarover ik struikel, herhaald in de scheidslijn van de horizon, wordt schrikdraad van het verleden versnipperd…

Uit de wimpers van de strijd gevallen woorden duizenden stemmen van een andere oever wachten op hun uitbotten als gespannen veren, kenmerken van roestige schakels van deze tijd, afkomst en toekomst zijn niet voorbereid, verwachtingen glijden onder het boegbeeld door, contouren van een megalomane symboliek, schuurt de kiel van menig scheepje…

Zijn het de voetprints die ik achterliet in het onbeschreven zand, waren slechts een kort leven beschoren gedraaide realiteit op een morgen als ik ergens anders ben ik rijk of berooid door de eigentijdse wind of de regen etst in de vervlogen teksten van mijn afwezigheid of er iemand voor mij was geweest maar wie ik werkelijk was en wat…

Als ik ooit uit een overvolle beker drink uit een glas het vloeibaarste deel beleef van kop tot aan de verdraaide voet druppels de lippen doen verbleken in het prisma van kristal zijn opsmuk kiest weerloos in elk detail zonder inhoud weggesneden waarin ik naast schijnbare schoonheid een dreiging vermoed vervalt de levenszin tot splinters…

Dagen met dekens grijs geschilderd, het pallet met bakkebaarden in gebroken wit gestemd de zon hangtin de touwen van het balkon, te vroeg uitgerold te reiken tot over de horizon een wolkje adem verwoordt een levende aanwezigheid maakt het vormloze zichtbaar in een eigen tint, stil verbonden raakt in de compleetheid van een kind wat oogcontact…

Winden in de beken zingen mee het zijn de wateren die wegen het murmelen van rietkragen, het broeit in alle vragen, waarin de bronnen heimelijk zijn verzwegen met luide stem de rust vertragen, in het stroomgebied waarin we dreven, hun oorsprong we niet kennen uit een onbekende bron te drinken, ook bij nacht of ontij, elke minneteug…

Als in de avond de zonnen ondergaan verbleken schaduwen op de voorbestemde weg in mijn tijd en ervaring zijn ze langer rekken zich uit in het voortbestaan het lichaam verliest aan kracht, de lichten wordt milder, transparant in de rimpeling van water door de warmte van de huid ingebed , de tijd houdt me in z’n greep en wijst mij…

Het schoonste woord wat ik mij wens dat me licht maakt en tevens zwaar een vluchtige mens tussen de planeten je bent de schepper van een wereld ik ben slechts de buit, vertrouw me toe aan de toegevoegde aarde, beleef de tijdloze zin in dat ene woord, het neemt bezit van alles met een ziel, de vaste kern van eigenwaarde op een vroege…

Liefde heeft geen schrifttekens maar leeft in zoveel smaken heerst op de meest begeerde plekken het zalft het traagste mechaniek door nooit verstopt te raken, het heeft zijn eigen waarheidszin geslagen tot de dood ons de handen raakt in schoonheid door de vingers glijdt, geef het zelf maar een bijzondere naam het loopt uit het kristal…

Geschreven stilte op de huid leidt tot het lot van ongebondenheid zonder dat de ganzenveren breken geslepen in hun vrije vlucht van toegankelijkheid op de grens van de werkelijkheid en het lijdzaam schrijven genas verbonden in gehechte levensplooien sluimerde een onechtheid van het denken met de gesluierde waarheid voor ogen die…

Voor toegang tot het tijdelijke paradijs is wat het heden ons steeds zal leren overhandig een geldig plaatsbewijs opmaat tussen de ziel en lichaam onderzoek de klankkleur, geef het een naam dan blijft het niet bij mooie woorden maar geschreven door de volprezen pennen van het hart stilte wordt niet veranderlijker dan het besproken weer hoe…

Wie de beloofde glans van z'n toekomst doorstaat, draagt een bloeiende woestijn in de ogen, vermomd in de schaduwen tot aan de dageraad in waar hij tot bedaren komt en hij de jaarringen van z'n leven kent die echo's gevormd in de medeklinkers en geschreven in de stemmen van de wind tot aan de ouderdom door de jeugd verstomd de…