Alle inzendingen van Paul

Als we Nederland verlaten is er de pijn van het afscheid, misschien nooit meer terug te zien. Benieuwd naar het nieuwe land, een nieuw begin, aanpassen. Een nieuwe taal leren. Heel vaag in de verte is toch nog Nederland, het blijft smeulen van binnen. Maar als we ouder worden laait het vuur weer op. We spreken weer de Nederlandse taal en…

Het blijft maar neerdalen zonder oponthoud langzaam, als parachutisten en vestigen zich op onze spullen, overal ze zijn ontelbaar Wij kunnen er weinig aan doen, bijna elke dag proberen wij het, stof afnemen, stofzuigen We doen het al jaren Wij zijn gemaakt van stof en aan het einde van ons leven gaan we terug naar stof Stof is alles…

Laten we niet te veeleisend zijn. Het grote geluk is niet iedereen beschoren. Misschien zijn we niet bot genoeg of moeten we behoren tot de klasse met veel geld om met alle geweld dat soort geluk te willen najagen. Laten we niet het onmogelijke vragen. We zouden tevreden moeten zijn. Het is al heel fijn dat we tegen elkaar aan liggen en…

als ik de liederen hoor van verdwaalde zielen komen de emoties tot hogere machten die mij aanhoren in mijn liefde tot de wereld die in puinhoop leeft zien is begrijpen voelen is de snaar van de instrument het bespelen en het voelen is het koor wat erachter schuilt warmte die ik van de stem hoor is de verdwaalde liefde in mijn hart.…

Er moeten witte hoeven achter de zoom staan van de blauwe velden langs de maan 's avends hoort gij aan de verre steenwegen paardenhoeven dan hoort gij alles stille waan van verre maanfonteinen zijpelt plots water - gij hoort plots het zijpelen van avondlik water - de paarden drinken haastig en hinniken dan hoort men weer hun draven stalwaarts…

Mijn hart is zo Als 'n piano, Die luid klinkt en toch zacht Haar klanken strooit over de mensen, Die langs de vensters van het salet Voorbij gaan, in trage tred. De piano, zij klinkt alleen Voor de mens die haar bespeelt, Voor die over haar zijn vingers heen En weer laat lopen, haar bestreelt. Zij wil enkel inniger doen worden Het salet…

zie je die berg daar? ik ben daar op geklommen met wat hulp van de anderen heb ik mezelf gevonden zie je die rivier daar? daar heb ik gehuild ze stromen nu bergafwaarts naar een mooi vallei zie je die rots daar? ik was hard voor mijn hart liet niet toe wat eigenlijk voor mij was de rots is weg en mij hart is mee gegaan naar een plek…

Als ik al wat ik verwachtte van het vers vergleden jaar vergelijk met het gebrachte dat ik dag op dag ervaar, vormt ook het meest wèlbedachte maar een kleurloos commentaar. In het grijze niet bij machte te schilderen hoe wonderbaar, als volmaakt het meest vertrouwde, ons ensemble zich ontvouwde. De volkomen symbiose is de eeuwigheidsprognose…

gloeiend en warm zo zie ik jou je maakt mij blij in jou zie ik vrijheid jij maakt de wereld mooi in plaats van een zooi in jou zie ik liefde maar ook verdriet van pijn en soms woede maar ik zie in jou een vrolijk lied de hemel is mooi bij jou ik geef mijn hoop en lach aan jou wat wil je nog meer al stormt het en is onze vriendschap…

(opgedragen aan Eckhart Tolle) Ga zitten en wees stil nu. Voel je wezen – je ademen, het stromen uit je hart. Je bent niet wat je denkt – en niet apart van al wat is. De breuklijn is genezen en al wat ongekend is, niet te leren - : de wijsheid die je vinden wilt - zit in je. Ervaar de stilte in jezelf, bezin je en luister naar de Harmonie…

Een splitsing van wegen zodat de auto's niet door het gebouw heen hoeven; slapstick, staan blijven, vieren want hier komen dingen samen. In een verkeer aan vogelgeluiden en te midden van vrije-wereldhandel-zeepliedjes staat, in kruidigst sepia, puntig, ongerijmd en sur place; een wandelaar - ---------------------------------------- uit…

flirt nou eens met je anonieme hoofd en je leuke lach, dan zie ik je fluister nou eens je naam en je woonplaats en wat voor mooie toekomst wij hebben, dan hoor ik je schreeuw nou eens! en zeg dat ik alles voor je ben en dat je altijd bij me blijft! dan geloof ik je! mis mij nou eens en zeg ik mis je.…

Futiele naald, fragiele vliegmachine wiens stiekem drenzen op mijn zenuw kauwt; minieme nachtmerrie met cellofanen wiekjes uit chips en microdraad gebouwd. O dracula, aërodynamisch vormgegeven, je plat slaan is een zonde tegen 't leven: dus kruip ik weg in laken, rook en net. Heer, door vlerk voor gek gezet. --------------------------- uit…

de ziel vast de sleutel kwijt overal en nergens geen tijd handeling voor handeling automatisch maar ziet niks stenen praten muren bewegen waar is het vuur van mijn hart gebleven? Burn-out....…

Als alle bladeren zijn gevallen en de boom weer leeg is dan vult mijn brein zich met wortels vanuit de grond van mijn hart het verleden verlaten alle gedachtes in het hier en nu maar herinneringen blijven van de bomen die tegen over mij stonden die ik zag, toen ik het licht zag de wortels van de bomen zijn spiegels van mijzelf al zijn…

De gekte waart hier rond in witte doeken, Geruisloos en gestadig slaat zij toe. Het is een lief soort kolder, je moet zoeken Welk kwaad zij doet - maar plotsklaps ben je moe. Je rede of verzet zijn niet toereikend, Geen aards begrip aan deze pest gewaagd. Geleidelijk als op een golf gelijkend Dringt ze naar binnen, zelden ongevraagd Maar…

Ik kreeg bij leven, na lang wachten een nieuwe long, een hart, een nier en jaren toegevoegd vertier is wat de artsen mij zo brachten. Uit dank voor dit verlengd plezier mag wetenschap mij terug verwachten zo plande ik in mijn gedachten al mijn vertrek uit nu en hier. Een wachtlijst wordt opnieuw mijn lot zo lees ik heden in de kranten:…

Het mag natuurlijk niet gebeuren dat door zo'n grote vliegmachien al is de kans daarop miniem een slachtoffer valt te betreuren. Laat de destructielijn dus werken, pak het probleem maar bij de kop maak er gehakt van, dat lucht op, geen reden om ons te beperken. Daarna laat ik mij blij verrassen door dit bericht van goede hoop: "Te koop…

Hoe vaak in zwart doorwaakte nachten de dood ook kalm zijn troost aanprees, steeds overwon (uit hoop of vrees?) het ongewetene dat wachtte. Wat alles nog voor mij beschoren zo in de schoot der goden lag, ik strekte naar de nieuwe dag opdat het mij zou toebehoren. En wat mij wacht aan gene zijde van dit bestaan aan zacht soelaas: als ik…

Gehuld in dampe sluier vaart veerman weer zijn wrange vracht door gele schijnsels van de nacht als `s levens laatste kruier. De zielen onder zijn gezag zij gaan van licht naar duister of wezenlijker juister zij reizen naar de nieuwste dag. De ongekende dageraad door Charon aangeboden hij lenigt alle noden en lost de laatste levensdraad…

Gehuld in strelend ochtendlicht komt mij jouw silhouet van korte afstand tegemoet uit ons gedeelde bed. Een zonnestraal beschijnt nu zacht de rand van je gelaat gewis dat hij de drang je te beroeren niet weerstaat. Heel even laat ik hem begaan dan kus ik je gezicht: ik wil je zelfs niet delen met een sprankje zonnelicht.…

Hij krijgt het doosje met daarin de ridderorde, “Het is de hoogste die we hebben” , prijst zij aan. Hij lacht beleefd – zo is de Sultan van Oman - en ziet zijn prijzenkast hiermee nog voller worden. Ik kijk ernaar en poog de afschuw nu te wegen van onderdanen die verdiend een lintje kregen.…

Vanavond zal ik proeven jouw huid op die van mij mijn zinnen langs jouw zij en stilaan meer behoeven. Ons stoffelijke wezen brengt dichter zo bijeen wat heel was, lang voorheen; geen tel is meer na deze. En langzaam cel na cel ga ik zo in op jou en jij dan op in mij met innig zielespel. Een eindeloos moment van goud en Godsbeminnen…

als nachten vergaan en dagen vervliegen blijft mijn liefde in een doosje met hartjes bestaan als engelen hen beschermen die waken over mijn geliefden kan mijn hart rustig kloppen zonder een klop over te slaan als duiveltjes komen dan zullen engeltjes vliegen en ze verwoesten en verslaan dan zou zijn leven in dit wereldje van haat en…

Wat als de tijd ons zo misleidt als toen en nu en straks wat als hij sluw en achterbaks zijn leugens toebereidt als jaar of uur noch tel verglijdt geen zandloper of lijn als nu en straks en toen niet zijn maar alles is altijd dan zijn wij straks en nu en toen in oneindig gebed en was en is en zal heeft met ons wezen niets van doen.…

Men schrikt van het gezicht dat aan haar hoofd kleeft haar wezen moet daaronder nog wel zijn geen tekens meer van sporen die de tijd geeft de lippen groot, de ogen net te klein. Verdwenen nu de frisse doodgewoonheid de basis voor het eens zo trots gelaat die kracht gaf aan haar schitterende schoonheid haar trekken plooien als een slecht gewaad…

Zacht fluister ik je naam op de grens van slaap en waak en breng mijn liefde over in woorden die ik maak. Je kunt ze niet echt horen maar toch treffen ze doel je ziel staat er voor open en weet hoe ik het voel. Mijn woorden en mijn kussen ik dek je er mee toe en word het lichte strelen in duizend jaar niet moe. Nog één keer zachtjes…

We waren eigenlijk al tijden geen stel meer maar nog wel tezaam en wie van ons nog monogaam was, was bepaald niet te benijden. De korte tijd van ons bestaan kon ik jou en jij mij wel lijden om zo de leegte te bestrijden; het was goddank ook snel gedaan. Ach, zo’n verzuurd retrospectief maakt wat ons pijn deed beter draagbaar, al blijft…

Geef mij schreeuwen, vechten, gooien om al dat wat jij mij deed en waarmee ik mij ontkende - dat wat nu nog aan mij vreet – uit mijn lijf en ziel te braken voor het alsnog mij verteert en de zegen van mijn woede in zijn tegendeel verkeert. Geef mij kracht en het vertrouwen dat het vuur dat in mij woedt in een schitterende uitbraak alles…

Van oude liefdes moet men zwijgen, wat eens zo brandde, is nu as. En of men toen gelukkig was of wat gewenst werd niet kon krijgen, blijf woorden niet tot zinnen rijgen het is banaal en geeft geen pas: van oude liefdes moet men zwijgen wat eens zo brandde, is nu as. Het heden weer met ooit bedreigen, niet zien wat is, maar steeds wat was…