Alle inzendingen van Peter Toll

jupiter hoog aan de hemel in het westen op een meidoornhaag vliegt een wit nachtvlindertje ineens middenin een overweldigende zoete kruidnagel- achtige geur wandelen onder een berk staat een egel wat op te eten hij laat zich rustig bekijken en neemt dan de benen door hoog gras en duikt dichte struiken in…

in het allerlaat- ste licht van de dag draait een man z’n achterdeur op slot, prevelt een merel z’n avondgebed…

even iets meer wind en het sneeuwt bloemblaadjes van de Japanse kers…

in de schemering enkel nog het iele knip- knip van een snoeimes en van verre de zachte zang van een merel…

je ging met de zon en een stralend gezicht - je kwam nooit meer weerom ik nip aan jouw kom nu en ik schrijf met je pen nu ik je fluister ik … niet slapen ik … niet eten en al- le licht is duister het park wacht op het ochtendlicht en jou…

in de ochtendzon fladdert in geel lentekleed een citroenvlinder…

elf februari de toverhazelaar toont het prille begin van helgele bloemetjes de lente aarzelt…

vervolgens vouw ik vlijtig duizend geduldige kraanvogels groet de groene ende rode beuk en de boerenlandvogels zoek ik zwartje de poes die zo graag zingt op haar tokkel blaas een zachte houten bastoon in de sluierwolken rondom de afgelegen kleine koperen sokkel leg ik waterlelies in de wielen en de kolken maak een lange avond-…

ik bouw dan in mijn huis een kleiner, houten huis met een huid van nikkelstaal en fluwelen binnenwanden daar bereid ik volgens vaste regel de spijs en waan ik me voor even buitengewoon wijs ik zet er mijn stoel en wik mijn mijmeringen om mijn dierbare demonen te bedwingen dan leer ik ze een andere, schrandere taal om hun zo vaak…

de laatste dagen ben ik ben vlagen wat wankel van voet wankel van gemoed is het pad wat smal en vaak ook bar lang dan ben ik bang, bang dat ik vallen zal vallen zal voorgoed…

vroeg in de avond kraakhelder het hemelrijk de maan op een schuit en boven de boot Venus hemeldiamant…

Mijn vader was van prikkeldraad Zijn grafsteen is van hard graniet Hoe moet ik door het leven gaan Geklonken in versteend verdriet…

al deze aardedonkere dagen ploeterploegde ik door de dikke, te vette klei voor de vierkante vragen in mijn volle voorhoofd bereid had ik nu niet de tijd in een nevelige laagte loerde de materiaalmoeheid na maanden werden de dagen weer wat lichter werd de bodem weer wat beter te bewerken was wat vaker het heldere zicht er…

oorlog en geweld ‘k zie ellenlange rijen op het hemelpad schenk hén de eeuwige rust en óns de zachtheid…

Ik verlangde te vertoeven bij oude en verweerde muren aan geduld geworden water Daar in de prilte van de lente plantte ik een winterharde hazelaar Voor later …..…

in dit grijze weer komt de hazelaar tot bloei met minuscule bordeauxrode bloemetjes…

Ik ben een boom Ik sta in een glooiend landschap Ik sta alleen, in een licht glooiend landschap Uiterlijk lijk in nog het meest op een bloemkoolroosje Het licht glooiend landschap is wit van de sneeuw Ook mijn rondingen zijn bedekt met sneeuw Zo sta ik hier Er wordt gefluisterd dat men mij mooi vindt Zwaar gefluisterd ……

ooy einde van de dag een buizerd maakt zijn laatste, lage vlucht het riet aan de waterkant de bomen op de dijken de bruine aarde op de akkers de graziggroene weiden alles houdt zijn adem in wacht, met ingehouden adem, op het nieuw begin…

avondwandeling een ijskoude noordooster giert door de straten en door de kale bomen schuurt mijn gezichtshuid kruipt in de vingertoppen ondanks een tweetal warmwollen winterwanten de sterk verlichte huizen verwijzen voor mij naar de carnavalsviering een omgewaaide huurfiets rust wat in het gras…

rouw is het rijpen van de appel aan de boom in weer, wind en zon genoegzaam gegroeid geraakt laat hij vanzelf los…

op mijn rug draag ik een gedicht het maakt mijn tred monter en licht het verlicht mijn aangezicht maakt mijn leven helder en licht…

eind van de middag het late, zachte herfstlicht maakt de wereld mild…

er is er was… er wast na zeis of zicht na kruis of keer op het tapijt van de tijd altijd weer nagras asgewas altijd weer wederlicht vergezicht wellicht vederlicht…

één regenbuitje en de tuin glanst en glinstert als ware het de allereerste lentedag…

het eerste gele, geelbruine en bruine blad aan een lage tak van de machtige eiken, Amerikaanse, u had het al begrepen…

binnen in me huist een onbestemd verdriet. wat het is weet ik niet…

in het middaglicht fonkelen regendruppels op het groot hoefblad als zuivere bergkristal…

in de morgenzon strijkt nu neer op een hoog blad van de teunisbloem de grootste zonaanbidder onder de vlinders en mijn lievelingskapel: het bont zandoogje…

boven de velden en rondom de cypressen hangt nu de innerlijke stilte van hen die weten dat zij weldra zullen sterven: binnengaan in een ander land, met minder gezichten, maar meer en ruimere vergezichten.…

wakker geworden zie ik al gauw in jouw nauwgegroeide ogen het doodskleed, wit gesteven onontkoombare ongenaakbaarheid links en rechts naast je de liefde, gestadig groeiend hand in hand met de machteloosheid, krachtig slorpend (haast) heilige twee-eenheid goudgevleugelde, voeg me in de dag!…