Alle inzendingen van Peterdw.

Bizarre vorm van zelfkastijding wanhopige, late inspanning om alsnog tot vereffening te komen. Vrucht van het alsmaar niet kunnen kiezen tussen geloof en bijgeloof, tussen liefde en wantrouwen. Gevat in kleinburgerlijke mededelingen, angstig en stiekem tussen regels ingeklemd. Rancuneuze woorden, slechts voor één persoon…

Als eenmaal het smetteloze wit in mijn tuin vervangen zal zijn door jouw adembenemend groen Als eenmaal jouw lichtvoetig dansen mijn gazon zacht ruisend zal doen zweven Als eenmaal jouw klanken door mijn huis lachen, fluisterpratend vensters zullen openen Als eenmaal jouw zaligmaken weer terug zal zijn in mijn verlangende hersenhelften…

Daar zit je nou te zitten daar zit je, ouwe man geen mens die naar je omkijkt en de dagen duren lang Straks weer je eten koken, steeds weer een helse baan en drie keer in het laatste uur ben je nou al opgestaan om even te gaan kijken of je het gas hebt uitgedaan. Geen kinderen, geen visite, je snapt niks van de post een werkster komt…

Vanuit een heerlijk verwarmd huis, beker senseo erbij, kijkend uit mijn raam naar een prachtige dag, zie ik de laatste nevel uit de bomen verdrongen worden, een dun laagje rode gloed achterlatend. Direct daarboven begint een blauwe lucht met hier en daar wat witte wolkenstreepjes, als uit een onzichtbare losse pols lukraak uitgestrooid.…

Op de nieuwste dag vroeg ik je, -ietwat lichtzinnig misschien- zie nog één keer om Je kent me niet eens, -weet ook niet wie ik ben- maar toch, vol vertrouwen leg je openhartig je ziel bloot Je oprechtheid verwondert mij, -verbaast mij- en maakt mij stil in volkomen bewondering .…

Als ik mijn ogen sluit zie ik weer je gezicht en ik denk aan de dingen die we zeiden. Als je weer hier bij me bent neem ik zacht je hand en zal ik je door onze droomwereld leiden.…

Van hoe ik in een woordenstroom niet kan zeggen wat ik wil van hoe ik in een stortvloed van tranen mijn verdriet niet kwijt kan van hoe ik in een mensenmassa eenzaam kan zijn van hoe ik van de liefde spreek in mijn dromen van hoe ik verlang dat je weer bij me terug zult komen…

Ik zou je graag iets willen zeggen maar ik weet niet wat ik weet niks meer uit te leggen weet je dat? Van hoe graag ik je mag en hoe ik opleefde toen ik je eindelijk weer zag Ik zou het je zo graag willen zeggen weet je dat?…

Met jou is niemand te vergelijken Niemand kan aan jou tippen of ook maar in je schaduw staan Daarom ga ik honderd procent voor jou Daarom.…

Heb jij soms nog aan mij gedacht misschien maar een klein beetje Ik wel aan jou mijn lieve schat heel erg veel dat weet je…

Heb ik je al gezegd hoeveel ik van je hou Heb ik je al gezegd hoe moeilijk het soms is zonder jou Hoe kan ik je overtuigen, ik zal als je wilt heel diep voor je buigen... mijn lieve Koningin Ik hou van jou en van jou alleen.…

Reikhalzend kijk ik naar wat komen gaat vragend, vol verlangen, dromend ben ik nu al stil je schoonheid weer bewonderen doet me zweven Zal ik straks sterven, badend in het zweet of zal ik morgen verder leven Als ik het verschil dan nog maar weet.…

Bouwden ons kaartenhuis met voorbestemde liefdeshanden blikken, liefdevol, alles omvattend, begrijpend en voor elkaar bedoeld zachte strelingen maakten plaats voor koude tocht Zag ons bouwwerk neerstorten door mijn tranen heen zag ik in je ogen water branden Mijn God, wie zal mij geloven?…

Ik weet het niet mijn lief, ik weet het écht even niet. Ik bedoel, ik, die me altijd opstelt als een positivo, ik ben nu even helemaal uitgeteld. Ik vraag me af, hoe zwaar wegen sommige woorden, en hoe zwaar weegt een geste, hoe zwaar weegt soms een gebaar? Als helpend bedoeld, maar als bemoeienis ervaren, heeft dát de echte…

Ik moet je laten gaan, ik weet het jouw tijd komt er nu aan maar weet je wat het probleem is het lukt me gewoon niet, zonder traan.…

Een lange nacht doorstaan, ze liepen door mijn hoofd die woorden van jou en onophoudelijk Dan maar jou bij me gedroomd, heel stil, fijn dicht tegen mij aan Ik beken, dat was heel ondeugend van me, eigenlijk best wel stout van mij Om me zo te laten gaan, met jou en dat ook nog eens zonder enige vorm van berouw…

Benader jou op kousenvoeten, kom jij mij maar tegemoet op witte vlakken brengt het ontmoetingspunt ons misschien wel beiden van de kook Ik geef je mijn woord je verblijft niet langer in het ongewisse ik doorbreek je nevel wel en kus het op je mond, zodra ik alles van je weet.…

Als je straks terug bent weer hier, bij mij, zo binnen handbereik dan gaan we weer praten en lachen, maar ook zwijgen als het moet Dan zie ik je ogen weer en je mond en je haren, je heldere stem doet me goed maar van je aanwezigheid geniet ik nog het meest Daar zal ik me dan nog het meest over verbazen en knijp ik mezelf en weet…

Je hebt mij doodleuk uit ons verhaal geschreven Ik mag het dus met terugwerkende kracht niet mee beleven alsof je een foto in tweeën scheurt en mijn helft gewoon even wegpleurt Het is maar goed dat ik niet jouw fijne gevoel heb gelukkig maar, anders had het me misschien wel pijn gedaan.…

Zoals jij genoten hebt, zo zonder mij het is gewoon geweldig je geeft hoog op van je plezier je hebt je zó vermaakt maar dat ik je vergezelde je haalde en je bracht, dat ik alles, maar dan ook alles voor je deed ben je totaal vergeten je hebt me niet gemist niet eens opgemerkt je hebt uiteindelijk niet eens aan mij gedacht…

Soms denk ik wel eens was het nou gisteren of was het nou vandaag dat we hand in hand liepen Dat speelt dan in mijn hoofd, dat is nou mijn vraag.…

Als ik iets van jouw hand lees wat het ook is elke reactie of opmerking die je maakt hoor ik je stem Dan is het net of ik je aanwezigheid kan voelen.…

Vrijer. Jij zit hier en ik zit daar, de kalender stevig tussen ons ingeklemd Jij spreekt zo lief, ik wat brutaler en vrijer, zeg maar: ongeremd Jouw maatje komt er aan mijn lief! Vanaf hier moet ik je laten gaan.…

Je had me warm vlees beloofd- ik heb er naar uitgezien, maar de verpakking blijkt slechts gevuld met bevroren brood Ga weg, roep ik naar je gezicht- jij kijkt altijd blij, laat me toch met rust! Geloven doe ik je morgen niet meer Waarom blijf je bij me- ik heb me gewoon in ons vergist, waarom zit je achter mij aan: er was toch geen…

Als allen hard schreeuwen wil dat nog niet zeggen dat IK hardhorend ben…

Ga maar mijn kind ga maar buiten spelen pluk de dag en vang de wind ga maar mijn kind het doet er niet toe wat ik er van vind Kijk niet naar mij, ik ben een oude egoïst ik heb vroeger al zo veel buiten gespeeld met mijn vlieger en mijn voetbal en in mijn boomhut daar had ik mijn eigen geheime kist waar zou die zijn gebleven…

Geen hand die ik bereiken kon geen stem om op terug te vallen, geen oor, geen hart dat luisteren kon of wilde stappen meer terug dan vorderingen makend en alles enkel maar in zwart niemand zag het, geen lachen, die druk, die pijn van het alleen zijn, dat verwoestend alleen zijn mijn geest, vele malen gestorven in de koude zwarte…

Ik heb je stem gehoord ik heb je gezicht gezien, voelde het verdriet achter je lach jij was de wind, die mijn tranen deed drogen toonde jij me plots je regenbogen Liefde onuitsprekelijk, maar toch, onvoorzichtig brekelijk de tijd, die komen gaat, niet te bedaren dan hou ik je hand vast, ga ik terug in jaren ga ik terug naar het…

Ik heb het hier weer gezien, vandaag, elke dag hetzelfde liedje De vieren onder de mooiste gedichten, het is gewoon een schande bleef het er nou bij één, dan zou ik zeggen, Mwah! Dit maakt mij eerst depri- en dan agressief; maar ik pik het nu niet meer, ik kocht zojuist een jachtgeweer! Ik word dan maar veroordeeld tot twaalf…

Mijn lucht wordt weer wat blauwer, langzaam maar zeker steeds ietsje blauwer, elke keer Maar zo blauw als vroeger, toen nog met jouw helder er in zo word ie toch nooit meer Nee, dát nooit meer...…