Zwarte mist

Geen hand die ik bereiken kon
geen stem om op terug te vallen,
geen oor, geen hart
dat luisteren kon of wilde

stappen meer terug
dan vorderingen makend
en alles enkel maar in zwart

niemand zag het, geen lachen,
die druk, die pijn van het alleen zijn,
dat verwoestend alleen zijn

mijn geest, vele malen
gestorven in de koude zwarte mist,
en in vreselijke staat:
toch was het mijn omhulsel slechts
dat rilde

nu kom ik uit mijn grote donker
naar hier om jou te zien, om eventjes
maar weer je lieve gezicht te strelen,
eventjes maar te voelen aan je haar

Nu besef ik het,
nu besef ik het pas goed.
ik ben gewoon te laat

Schrijver: Peterdw., 10 oktober 2008

peterdw-hotmail.com

spijt

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 15 stemmen 779