Alle inzendingen van Raf Geusens

je mag wat tranen van me lenen een frons of zenuwtrekjes rond de mond en als je aandringt ook een portie weemoed die uitloopt op gepieker in de avondstond of heb je liever muizenissen met rare beelden in het hoofd een kloppend bloedvat aan de slapen en brand van binnen die niet dooft dat alles is bij mij te krijgen in goede staat en welbeproefd…

terwijl er grote vlokken vallen in eindeloze stilte beweegt het in mijn oor de stemmen van een broos gesprek met spatten glasgerinkel en kletterend servies in kleren wil ik ze wel hullen de vreemde schelpen aan mijn hoofd beschermend koesteren tegen de golven die ongevraagd en onverwacht soms zacht soms ongenadig mij willen overspoelen…

ik leef met haar en kom ze tegen op elke plek waar ik maar ben en 's avonds zit zij in mijn hoofd veel dichter kan ik niet ik wijs haar af en toe de deur zodat zij wijken moet maar blijven ook en 's avonds heb ik dan weer spijt veel beter ben ik niet ik geef een naam en troost mij dan omdat ze mij zo eigen is een stuk van mij…

demonen van de nacht hebben mijn hoofd verlaten en zijn nu stil verdwenen zonder met een deur te slaan de slierten van de morgen omringen ochtendlijk gevoel van nieuw en weer herhalen de aarzeling van sluipend licht een dag met vormeloze blik nog ongevuld en ongevreesd en schakel in een lange rij door wie mij opgedrongen?…

de oren uitgeschakeld geen rilling in de huid het oog naar binnen toe en wimpers neergeslagen de lippen dichtgeknepen geen tandenknarsen meer alleen nog streling van het zand zo ver van de wereld…

ik heb je woorden uitgeblazen en zacht je ogen dichtgeplooid nu kleed ik uit jouw tere huid terwijl mijn oog er licht op gooit mijn oor heeft zoet geruis gevoeld de vleugels van mijn neus zijn stil ik zie jouw handen geurig woelen en wat jij denkt is wat ik wil…

een avond na een dag gezoden door de zon de ribbetjes gekloven en gespoeld met kommen vol van ooft en sap en suiker ongegist het gras vertrapt de lach die verder draagt tot bij het spiegelfeest van buren achter groen en rooksignalen zonder doel in bundels boven bomen gemeenschap van de neus de vingers gretig vet rond glazen schuivend…

Een spin had uitgebreid haar web gebouwd. Op mijn terrein nog wel en ongevraagd! U zal mij zeggen: hebt U niet geklaagd? Och waarom zou ik, alles welbeschouwd. Het is gewone kost, dat www! Dus eentje meer, daar zit ik niet meer mee.…

ik schaduwde vandaag het was te warm mijn geest bleef koel en liep twee meter voor mij op ik liep nog goed gekleed teveel bedekt zie ik ze denken passanten die tesamen met wat kleren ook hun gêne hebben afgelegd je bent verplicht naar lelijkheid te kijken die beter was bedekt gebleven maar kom er is ook troost: het wisselt wel…

Hoe eenzaam is de mossel die gevangen zit, met soortgenoten in een zwarte pot? De zeelucht, dat is enkel nog herinnering, want ui en selder kruiden hier het lot. Het is zo stil, geen lichtjes klotsend water meer. Wel hoor je ergens in de buurt een zacht gesis. Een warm gevoel begint zich op te dringen: het wordt misschien gezellig in de duisternis…

Een woordenstroom verlaat mijn mond in rust, en vindt de plek die ik heb uitgezocht. Maar tussen al de golven op zijn tocht, verliest hij stilaan voeling met de kust. Misschien zou zwijgen beter voor mij zijn. Hoewel ik dan blijf zitten met die pijn.…

Heel onverwacht heb ik jou toen ontmoet, en na wat overleg heb ik gedrukt. Ik wou naar vier en dat is mij gelukt, maar jij ging voort, de vijfde tegemoet. Dat zwart je beeldig staat, blijft buiten kijf. Wie weet kom jij naar vier of ik naar vijf!…

daar zag ik je daarboven in een zwarte vork jouw silhouet in diepe lucht de avondster als metgezel jouw lied was grandioos geen aarzeling bespeurde ik in alles wat haast moeiteloos de nacht bezong herhalen deed je niet en bijval had je niet verwacht je zin was af dus waarom zou je niet verdwijnen…

vanavond heb ik mij gelaafd op plekken in de stad verspreid heel dankbaar voor het degusteren van wat geestrijk vocht een eeuwenoud recept dat doorgegeven werd in dienstbaarheid en dat tedju door weet ik wie in kwade trouw werd doorverkocht ik weet ook wel dat nuchter zijn vandaag mijn part niet is en dat mijn oordeel wat gekleurd is…

wat blijft er over van het beeld dat schilfert en zijn buitenlaag verpulveren laat door sporen heimelijk geweld het stiekeme gewoel dat achter ellebogen woekert en de tong met bitterheid bekleedt de schuld knaagt ook haar deel en de schaamte die mijn partner is steekt soms het hoofd naar binnen bewust en dwingend met grote en…

ineens nam ik de pannenkoek en niets of niemand ook stond rustig aan mijn zij ik speelde hem gehaast naar binnen vooruit dan maar en geen getalm van nu af word je mij troost zal je zeker vinden jouw deeltjes komen vrij en klimmen op in rang wie heeft uiteindelijk zo'n keuze ik zweeg omdat ik even bloosde maar ook weer niet te lang…