Alle inzendingen van Rieg

zij staat daar in een hoekske glundert wolken bruisende bloesem verstuift liefde aan haar bezoekers warm en ongekreukt staat gij in mijn schaduw, o uw handen knijpen verlangend een moederke staat gebukt in haar hofke tussen de akonieten zij knikt minzaam als de zeewind, als de kustlijn van hier tot ginder, waar gij zwaait naar…

met een warm oor ga ik slapen je ruist als de zee zo vlakbij de woorden die ik je hoorde zeggen hebben daar even uitgerust geen duin verkruipt helm geselt de wolken je zwarte hoofddoek siert het contrast van niet weten stille verborgenheid en stappen vooruit…

als ge ’nen helen dag op trot zijt geweest het zonneke onze ruggen verwarmt en de dijken tegen ons uitrusten staan daar droevelingskes te bloeien, hun kopjes wiegen in de zilte wind composieten zonder blad zij ziet mij nog geren als we op een polleke gras de blommekes bewonderen zoeteke verbloemd nikske…

tergend langzaam gaat zij langs het graf handen strak geveld tranen kukelen met doffe plof in het grijze niet lang luchten reizen sneller overlopen heimwee verwelkte kussen nooit meer dansen ze samen onder de maan en margrieten…

bijna viel het pad naar beneden achter de lege schuur, alsof de gekte op het erf had toegeslagen dansende rieken, geile hooibergen kralenkettingen vol geloof die kromme zwaarden met baardenhaar sierden in het stokoude maanlicht dampend kwam het varken naar buiten ik zat op een hekje te kijken toen de porceleinen kopjes kapot werden geschoten…

vandaag lachte ik met jou fragiel mooi was je op dat kleine stukske strand we dansten rondom de zon zwaaiden naar de sterns je had je ipod in een oor met Bach als achtergrond in het andere kleefde ik aan een kleine cirkel rondom ons maakte het gans compleet we spraken niet van lente we spraken van nieuw licht…

ze zijn niet weggegaan dit jaar net als jij, de bronzen veren in je kraag, je handen op mijn borst, mijn lief viert lente in de winter, het vijfde seizoen schijnt op de verse klei, blonder dan nu kunnen je lokken niet onstuimig gul smaken je lippen seffens legt de malse zeewind haar verse zaad in de weilanden en baltsen de kemphanen vinnig…

er ligt een hoofd op het flinterdunne ijs midden op de kreek, even voorbij de brug sleepsporen met bloed komen uit het riet een roerdomp staat als een bundel te kijk het hoofd slaapt met open ogen en mond aan de oostkant ingesneeuwd, blond haar in de wilgen schateren roeken het land toe macaber beeld in een kalend landschap één nacht ijs…

mijn kuisvrouw was alweer gevlogen toen ik met mijn vinger over de piano ging en ge voelt hem al, nee de zachte aanslagen voor de polonaise in as dur opus 53 zorgden voor opluchting, vrij en uitbundig verlieten tonen de kamer toen werd ik nieuwsgierig, vaneigens wilde ik weten waar naartoe en weeral kwam ik op mijn strand, waar toeristen…

aan je lijf om te geven te pakken zwaaien en te knijpen handen, overal handen op de tafel in je zakken om mee te slaan te doden op te steken sigaret of groeteke op de piano handen die spelen met vuur met jou met de aarde vuil zijn groen vingeren en peuteren handen kijk doe ze open kijk nog ‘s uw handen eten en vrijheid…

welkom te horen klinkt als zuivere muziek zo blij eindelijk bij je te zijn terug in de warmte ik schrijf de dijken dichter tegen elkaar als lichamen krullend welkom te horen achterover leunend in hoog gras blikken van vreugde spiedend naar patrijzenslag…

in de hal hang je tegen mij aan voor de spiegel oog je mooier de zwarte hoed verbergt mijn omhelzing, het landschap lokt ons naar buiten, witte bruiden staan uitbundig te wuiven in de zon het is stil.. we luisteren naar de winter kijk, een roerdomp in paalhouding is zijn camouflage kwijt in het riet wat aangeslagen ligt onze polder te…

haar vingers kleven na jamsessie mondhoeken naar boven vers brood na de liefde wankele zoen schittert in overgave tussen enkele stralen het is kort wil ze zo…

ik beweeg mij nog in de ampele uren van dit oude jaar raak het nieuwe aan schrik van de draad waar nog een spanning wijst op verlichting die wij zo nodig hebben liefde en omarming woorden die bemoedigen mensen in hun doen en laten bestaan zoals zij zijn, ik kus de lucht het voelt al frisgroen staar stuntelig naar jou…

ik denk alleen maar aan de olijfboom terug die ik gisteren zag staan bij het station in Certaldo dit gedicht komt niet af en zal snel worden vergeten onmacht maakt zich meester van mijn denken en schrijven het jaar is weer bloedig ten einde, waar schuilen wij om het moois rondom ons nog even te aanschouwen zoek naar vergezichten tussen…

pijnbomen omringen het ovale plein van Lucca, een samenzijn met jou hier is als een aanslag op mijn piano nocturne no.5, Op.15 nr 1, F.Chopin en verhaalt over onze geliefde streek gelataria’s serveren de heerlijkste koffie en dolces, we nemen de trein naar Siena, kijken onze ogen uit naar elkaar en het landschap, terwijl ik in een tunnel…

in een gezellig en rustiek kader laten wij u genieten van de laatste uren die dit jaar nog telt.. neem uw lief mee en uw vrinden door onze beperkte capaciteit zal er geen mogelijkheid tot dans zijn maar reden te meer om te blijven plakken wij stellen voor het voorgerecht met de kort geschroeide tonijn in een symfonie van smaken het specifieke…

haar betoog was zo vurig tegenover mij kaarsen dansten in haar ogen ik luisterde niet keek alleen naar die ogen haar lippen langs haar heen ze vroeg iets nikske zei ik zag de week voorbij verlangde naar haar stille huid…

hoe staat gij, schaars gekleed te wapperen op d'n krinkeldijk leunend op de straffe wind uw dijen omhelsd met flarden er keren groepen zwanen terug van de grote kreek nabij zij buigen in hun verenpak gracieus valt wit op grijs mijn achterland verpietert sterft in lagen blad en loof ik wuif u toe mee mijn klak gij blijft in mijn winterkloof…

mijn polderland waar duinen wassen, patatten bloeien en bieten rijpen dorpen verbannen stilte met vlas vrijt zonder buiging later gekwetst, geslagen in vezels wordt gevlochten ik speel mijn handen vrij proef jouw hand in dit zoute land waar wind verhuist tussen de dijken, klokken luiden over riet het is dit schone land dit vlakke…

de kruisingen staan in mijn streek aan kreken, waaibomen, zo krom gebogen vanaf den dijk hier te zien bastaarden zijn het, hybriden, wolven speels zijn de kronen, ze kuisen de zuidwestenwinden, voorover vallend met grillige stam en natte voeten bij oostkerke op de krinkeldijk staan mijn mannen weer paraat, ze zien het gat van de zee, ze…

hier en daar iemand die beweert dat het vandaag allerzielen is alles gaat verder zo zijn gangske de krielen zijn van slag omdat reinaert de vos ronddoolde en het miezert ikzelf ben meer uit mijn doen omdat het gat tussen jou en mij nog steeds niet gedicht is na dit gedicht..…

tussen de prei en een bedje ajuin staan ze al jaren, sprietekes noemt men ze hier, ik heb ze lief, omdat ze zo knap zijn, nooit opgemaakt een paar vingers in de grond zijn al genoeg voor een kort gesprek over de patatten en mijn moeder haar zachte handen kliefden klei nu zit ik hier en kijk naar vogels wijds, zuiver klinkt een slag, die…

nu staat de tafel nog tegen de muur handen en ellebogen dragen haar hoofd, zij staart zich blind op zijn rug, de schotwond spreekt niet terug langzaam valt er licht op de vloer een spelonkje opent bundels stofzaad daarmee staat de tafel ineens in bloei ontbreekt chlorofyl en spat het bloed uiteen in een palet van oorlogsgeweld haar gezicht…

populieren al kalend in top staan dominant in de polders wuiven naar de aardappelen en bietenvelden, krommen zich regen striemt het oude blad ratelen en roestig worden gaat steeds moeizamer, er zijn al stroken waar het land geel kleurt en de merel nog zingt in de licht parfumerende bomen strofes klinken korter en zijn zachter, de gesel…

mijne velo is vannacht gestolen in Damme aan de kreek ik was just een gebakken palingske wezen eten met mijn lief bij de Siphon d'n ketting kapot en nikske meer het was donker aan het water, maar allez, we hadden nog een andere velo zonder buis en met een grote bel wie steelt er nou zo'n velo langs deez mooie kreek, waar de populieren…

uit onverwachte hoek stapt zij in mijn leven ik wandel met haar in mijn gedachten rond kijk naar de laatste bloeiaren van leverkruid en watermunt laat de wind inzoemen op haar en mijn huid koester het verlangen morgen in haar handen wakker te worden zonder blad…

aan een uitvoering op het strand tussen sabelheften en garnaaltjes die zich in de plasjes ophielden, had ze niet gedacht, liever stond ze in de coulissen, met haar script op de borst, net even buiten het beeld te fluisteren naar het opkomend tij dat overvloedig haar blote voeten kuste, haar teksten in verwardheid ten prooi liet vallen aan…

het was op een zondagnamiddag deuren spraken niet, ramen lieten de zeewind met wapperend gelaat binnen, het zout aan de kozijnen zij las tegen het licht in, haar ogen weerkaatsten in de bladwijzer en haar rechterarm stak in het haar, ik omhelsde ze onder haar borsten fluisterde achter haar oor,- heerlijk om even aan het lelleke te proeven…

ik zou verder willen kijken naar texel, effekes.. naar een ander wad met wolken ruisend met een dode langs de zeereep, langs de kustlijn strepen trekkend als een rob naakt en geil in het licht van vuur, glasscherven werpen awel, dit weekend lees ik nog eens terug naar oegstgeest, om het af te leren, wolken krabben…