Netgedichten

netgedicht (nr. 19.241):

bij Rouffignac

bijna viel het pad naar beneden
achter de lege schuur, alsof
de gekte op het erf had toegeslagen
dansende rieken, geile hooibergen

kralenkettingen vol geloof die
kromme zwaarden met baardenhaar
sierden in het stokoude maanlicht
dampend kwam het varken naar buiten

ik zat op een hekje te kijken toen
de porceleinen kopjes kapot werden
geschoten, God zat achter de tractor
en lachte, beter kon ik niet worden

en schreef door met spijkers in mijn
handen, terwijl de lucht leeg liep
wijven spartelden in spagaat onder
een jonge heer, overal droop sperma

van de zolders, spekglad was het pad
maar de koele morgenzon kraaide in
een houten ton de eerste karnemelk
wat ranzig nog, goed voor de vaarzen