Alle inzendingen van Rikus Kiers

het hart is de magneet die hersens samenbindt en zenuwstelsel staaft beenderen van staal harde kern van het lijf in het betonnen omhulsel de harde huls schraagt gevoelens flitsen heen en weer gedachten ordenen niet meer slechts langzaam komt de spirit van de wil vrij uit hardend beton vormt stevige ideeen over de zin van lijf…

verleden is niet voorbij het ligt in het heden je vindt het in jou en mij instinct uit de hersenstam dat van de reptielen kwam behoed de schreden vleit zich tegen emotie kust gevoelens in devotie verwarmt de stam begrijpen is zwaar en verklaring onwaar beter woorden vermeden gevoelig ondergaan betoverend aftasten mensenkern blijft…

liefde op een middellijn van amper maar een meter innig en woest verkennen knorren grommen pijn met wilde hartstochten alsof varkens vochten met refrein fortissimo al knorrend ging dat zo op achtergrond gekrijs van meeuwen op het ven voor de verliefden was het prijs maar wel een beetje eng stekeltjes prikken vol venijn nee nee mijn…

moeder geworden kort geknipt en kaal geschoren geniet lucht in groene wei teken steken in donzig kale vacht mekkerend schurken verjaagd jeuk ontspant zo kaal en zuigend herkent het lam zijn kale moe maar net zo kaal geschoren had ik mijn moeder nooit herkend dus is een lam intelligent…

een sneeuwbui in de zomer draait mijn wereld om nauwelijks van de schrik bekomen voel ik het bevriezen van mijn verbrande huid bekogel ik strandgasten die vluchten van het strand met verse ballen van sneeuw het ijs smelt op de blaren en koeling helpt niet meer mijn zomer is bevroren het strand slechts binnenbrand laat nu de voorjaarsregen…

drie berkenboompjes geven mij licht ze kijken mij aan vanuit het duister een lief stilzwijgend bericht brengen ze in licht gefluister het ligt er duimendik bovenop dat die boompjes daar staan als stille getuigen van mijn pech ze kijken me welhaast in droefheid weg maar de boompjes horen mij ook aan en knikken me vriendelijk toe kijk ons…

Wie heeft er nu nog even tijd Voor begrip van de eeuwigheid Wie heeft er vandaag nog even Voor het begrijpen van het leven Lees ik het werk van Beets Dan denk ik immer steeds Waar is bezinning gebleven Nu duurt die steeds maar even Carpe Diem gebiedt dwingend de toon Serieus gedrag ontvangt veel hoon Memento Mori is even gevloden Net…

hoe mooi ben jij zo opgewonden hoe sterk ben ik zo boos welk een mooi koppel zijn wij als we hoe boeiend alle tijd nemen om in rust te stoeien waar liefde hoe ook gevreesd nooit weg is geweest…

de felheid van de geest belicht de pinksterbloem de bijen neuriën gezoem de geest is langs geweest de geest kleurde de kern gezoem fleurde ook mij de pinksterbloemen in een rij paars in een groene berm met Pasen vertraagde de groei altijd waren ze dan in bloei nu hebben ze hun naam terecht bewezen de bloei met Pinksteren langs ’s Heren…

Kun je pas als echte dichter boeien Als gevoelens uit heideknoppen bloeien Als emoties pas oplaaien bij paarse kleur Wat moet je als je doof bent voor geur Behoren gevoelens tot gebrandschilderde ramen Of aan klokken van een zonnige witte kerktoren Ontstaan gevoelens en emoties slechts in relaties Of kunnen ze ook alleen in mij zich laten horen…

aangedaan voel ik je pijn daarom omarm ik fijn mijn blik over je schouder kijkt hulpeloos en kouder dan ik voor jou wil zijn emoties mee willen voelen doet mijn hersens krampend woelen toch blijft niet jou zijn mij beperken voor mijn gevoel met grove vlerken omarm ik je vol goed bedoelen maar blijf je bergen in mijn armen laat me jou…

Net gedicht Beentje gelicht Is af Uit…

de berk beziet ons leven is met ons samenzijn verweven het achterland met Schotse koeien maakt zachte beelden broeien tussen kikkers padden en insecten spiegelt de zon zijn vaste baan zolang de wolken hem maar laten gaan zijn warmte is het die natuur verwekte dit speelse plaatje toont het leven echt en heeft mij doen bewonderen en danken…

het hele jonge kind zo onbevangen dan huilend dan weer met een blijde lach weet ieders tederheid heel warm te vangen grootouders trots maar ook ach ach hun kleinkind heeft met lach en traan uiterste emoties helder vorm gegeven maar groei en leven zullen verder gaan ervaren van verdere emoties ach nog even eten drinken schone luier slapen…

zuiver zoek ik de zalige snaar dwaal met mijn hand door je haar haal mijn strelende hand over je huid dwaal tussen verbruid en bruid je nee is zielig eeuwig zonde als we dit niet afmaken konden zouden we zwaar en zinnelijk genoegen toch werkelijk nog even moeten proeven je keuze is reuze je bent mijn wonder…

Ben ik slechts een samenstel van daden Of beweeg ik me als een machine voort ben ik uit een oerkiem voortgekomen en groei organisch naar een ideële poort of ben ik slechts een samenspel van krachten dat stoeit, met in en tussen, elk mijn hersensoort sta ik hoog verheven of lijd ik onder duistere machten en vat ik stuur of mis de zin van dit…

in vele zware dromen zag hij haar immer komen en weer stille stille gaan toch was het echt gedaan toch eeuwig kwam ze stil strijdend tegen zijn wil emoties volop brengen tranen ziltrijk plengen niet te grijpen zoet verleden verbrak fluisterend zijn heden hij liet zich stribbelend gaan maar was er fors mee aan en ver onder zijn denken…

op een hoekje liggen begraven de minvermogenden in lagen de bloemen lijken voor het hele graf omdat in de regen het kaartje het begaf zonder al te veel weelderige bloemen zetten zij behandeld als verdoemden hun leven in armoe na de dood voort hun enige hoop is nog de hemelpoort in groteske pompeuze familiegraven liggen de invloedrijken…

loeiende lavenis ik weet niet wat er is maar voel mij aangebrand tot aan mijn navelrand dit ranzig Nederland zet ik maar aan de kant ik eet niet langer pizza en heb straal genoeg van Rita geef me bloemenharten laat me geuren snuiven maak me haarscherp zien dat alles draait om mien en haar betonnen rozen vertolkt door holle dozen…

Onze oude eikenboom zit in de nesten Mochten in grijs verleden kinderen hem pesten Beklimmen en langs tere takken aan de buitenkant Pijlsnel afdalen uit de top en landen in het zand En aan de sterkste zijtak onderaan had men onbevangen een schommel voor hem pijnlijk opgehangen Als kind deed ik die oude eik ook menigmaal zo zeer Met mijn…

Vallende ster Het Katwijks strand met al zijn sterren Heeft boven en hier benee zijn licht Wellicht dat eens een ster zal vallen Wegdrijvend in de zee zo uit gezicht En als ik meedroom met wie is gevallen Dan valt het leven plots niet zo meer mee Heden zijn levensvlam gedoofd Morgen kan ook mij dat treffen En ik ben zelfs nog nooit…

ode aan de doden uit een ver verleden onder grijszwarte stenen kolossaal de gele brem verbergend naar God zoekend dwaalt hun ziel boven korrelig zand de hei kleurt paars hun aura verdwaasd hun geur kwijt zonder lichaam verdoold vechtend vol afkeer tegen verder verval leven is zolang geleden Hun eeuwige vraag waar…

een traan verlicht je bleke aangezicht voor jij je ogen eeuwig sluit ik kuste je mond en hield je hand nu uitgebrand jij rust weervond de dood is wreed maar wat hij deed deed mij berusten na al jouw leed je laatste feest dat is geweest in onze kring vertedering je schoon gelaat licht op met vlam de geest verlaat zoals hij…

krast ons kansloze bestaan groeven diep en laat ons beven is harmonie en rust beleven langdurig en slepend vergaan wordt op het pallet van bestaan berustende grauwheid verdreven door dodend vuur in gruwende kleuren is de geest angstig sluipend heengegaan dan veranderd weer onverwacht snel dit neerslachtig angstig beeld als een penseelstreek…

Ik voel nog steeds aan mijn billen Van vaders fiets de ronde stang Voorop de fiets keek ik vooruit Ik heb nooit achterop gewild Voorop keek ik naar voren en opzij Achterop opzij en achteruit Als kind vooruit te willen kijken Verbaasd kijk ik nu achteruit Ik deel het eerste met mijn dochter Nooit wilde ze achterop de fiets Altijd in het…

De vierendeler heeft de vijf verwekt Hij denkt wellicht te vroeg bof ik nu heus Wat is die ander toch een stomme kneus Maar och de ander heeft het wel ontdekt Zo gaat die stomme kerel door het lint Terwijl hij zich juist zo geweldig vindt…

Bevreemdend is voor mij dat als ik denk Die Cees belt ook nooit meer en in een wenk Gaat dan de telefoon met Cees hoe gaat ie Ik heb dat ook met Joop en Jan en Henkie En soms worden mijn gedachten geleid Naar Cees, Jan, Henk Vincent en Joop Ik grijp de telefoon en bel geheid Nooit heb ik ook maar enige ijdle hoop Want altijd is er dan communicatie…

nooit kwamen er soldaten maar toen we jou naar je graf leiden juist toen ons gevoel bij jou moeder en onszelf was waren ze daar jou ter ere veranderden hun pas in op de plaats saluut hand aan de pet nooit sprak je met ons over jouw soldatentijd al brak toen wel je been ontroerend hoe je heel even nog door jonge maten werd begroet…

Wie eikels kwistig om zich henen strooit Mag op de duur een regenwoud verwachten al kunnen partijen elkaar niet achten hebben zo toch hun discussie getooid normen en waarden door eikels vervaagd hebben burgers een nieuw bos ingejaagd ...de overheid wil normen en waarden verbeteren door jongeren als eikels aan te spreken. De SP valt verontwaardigd…

Mijn leven is vergankelijk Elke dag een beetje sterven Maar morgen leef ik nog Om de stand bij te houden Hoog jubelend beklim ik de zonnebloem Licht geworden door de barometer Bezin ik helemaal te loor Zak ik af naar de goudsbloem Passeer de metafoor Ik schat mijn kansen in Haal ik deze lente Of bak ik zo bruin Dat men mij begraaft Onder…