Alle inzendingen van Rina van Dijk

Een blauwig-groen vlak stevig aangetrokken tot onder de plint van de horizon. Daarop als door een reuzenhand suikerzoete molens zacht in het gelid gezet: rose; blauw; geel; groen; rose; blauw; geel; groen... Van rechts spiegelt de wolkenloze hemel tot aan de vijf roerloze sfinxen die witglanzend het achterland bewaken. En tussen…

Eens lagen pen en papier verlangend naast mijn bed. Klanken op de rand van waken en slapen werden in één pennenstreek tot een vers geschapen. In één haal de toon gezet. Nu kadert mijn flatscreen een steeds veranderend schilderij van wisselende zinnen. Lang, kort weer afgebroken en opnieuw beginnen. Waar is het eind? Ik zoek…

I Een taart in zeventien stukken bijna eerlijk verdeeld. Gul bestrooid met rood/groene spikkels. En geel. En sterren minimaal drie. II Slingers van wielen Fluit van klaarover, waar huizen in de velden gaan staan. Merels nemen het fluitje over. Analoog lied. Op ritmisch gehei verstild lawaai vliegen…

Waar zwaluwen schier onvermoeibaar in en uit scheren en geen moment de grond raken rakelings langs de smalle ladder omhoog schieten en weer terug vallen door het vervallen raam Waar onkruid onder de pannen groeit nog authentiek nog niet bedorven Waar insecten oor verdoven duiven koeren op de cour Geraniums de potten kleuren…

"Met ons gaat het heel anders" Hij zapt het vreselijke weg. Laat ze over het scherm rollen: voetballers en auto's die hij nooit zal hebben vrouwen in een voor hem te strak vel te jong, te duur. "Wij zitten elkaar niet op de huid laten elkaar in waarde, als jij iets wilt, mag het van mij" De leeuw rekt zich uit in het dorre gras…

De lente krieuwelt in mijn hals zwoelt stilletjes de haartjes daar en riebelt van mijn kruin heel steelsig naar mijn tenen Subtieletjes daagt hij me uit: Vooruit trek eens wat kleren uit geef eens een stukje van je huid waarmee ik fijn kan spelen. Laat eens een pietsje dijbeen zien een vliesje van je buik misschien? Doe niet zo flauw één…

Wat is de zin van zoeken Naar de zin van het bestaan? Breng je neus naar de grond En zie hoe onzinnig zinnig het gekrioel Patronen trekt op en in de aarde Zie hoe rijp en groen Onzinnig lichtzinnig Haar hele wezen in overgave Richt naar de zon Zie omhoog naar het firmament Onzinnig oneindig draait het Zijn eeuwenoude figuren Wie…

ben ik op zoek naar wat losse gedachten, sprank'lende woorden en ritmische zinnen. Maar... In al mijn wandelgangen blijven de deuren gesloten. Ik kan niet naar binnen. Morrel aan bij de eerste, waarin weinig dagen geleden nog Koning Winter heerste kristallen stollend over al mijn leden en ijspegels smeltend aan de rand van mijn dak…

Bouwval. Wrokkige muren proberen de vermolmde vensters te dichten. Haatdragend roepen ze de straffe wind om hulp. Maar niet de wind, een ijle zonnestraal valt binnen en glanst een rechthoek van zilver om glas. Ik pak het lijstje op. Hartverscheurend zwart-wit, weerloos, onwetend het schriele jongenslijfje, kijkt ze van me weg.…

Hier aan het strand van de Côte d'Azur rankt haar lichaam een loom ballet op voeten die zweven. Ze weet het niet: denkt dat ze naar de branding loopt en ingetogen praat met haar mooie vriend. Ze wiegt haar slanke taille de hoog gedragen hals de golven van haar heupen. Manestralen slaan als de bliksem in! DE DANS Hier wiegt…

Een eindeloos schudden Aan kale takken de munten Nog steeds niet gevallen De kippen hebben Geen veren meer van de kat in de zak en de as van de hond wordt gebeten Een kwartje en dubbeltje niets Meer waard de duivel Schijt steeds op De hoop is hoog en reeds lang vervlogen Alleen de portemonnee werd groter!…

Haar forse lijf wiegt ruggelings het water. Ze is weer jong. Ze is herinnering. Ze is één ogenblik niet méér dan lucht en water. Niet minder ook. Ze IS Hij staat daar maar; de handdoek in zijn handen. "Oh God, ze weet toch wat ze doet?!" Dan voert een golf haar zacht weer terug naar aarde. Ze voelt de kiezels, hard van…

"Zijn die andere ook zo?" Hij steekt zijn vierjarige neusje in het stukje keukenrol. Langs de rand dansen jongetje; meisje; jongetje; meisje. "Ja, die zijn hetzelfde", zeg ik; terwijl zijn vierjarige vingertjes het stukje netjes vouwen. "Heb je er nog een voor mij? Er zit lijm op de tafel deze is voor mijn neus". Hij ziet dat…