Alle inzendingen van Rob

Warmte kent meerdere gezichten dan enkel zonnestralen op de huid, gelijkenissen werpen niet alleen licht bevatten ook een warme boodschap die met eigenheid en opwekkingen tastbare verschillen doen verzachten ook al is daar afstand in gekomen.. daar wendingen een eigen afslag nemen een vader van nature beschermer verliest de thuisweg niet…

Onbedoeld zoekend naar antwoorden vergeet prangende vragen, zij waren net pas onderweg met sneller ademen de zon weigerde onder te gaan de jasmijn bloeide het hele jaar de tijd van wijn zonder glazen achteraf waren er genoeg vragen om bedachtzaam bij stil te staan zij hadden het niet in de gaten beiden het glas half gevuld zij zien…

Omsloten door waterrijke natuur leidt het oude pad naar een hoeve, een lofzang dreigt verloren te gaan veranderingen ongewild meedogenloos kaatsen weerbarstige wolken in ‘t water, evenwel omfloersen ze de lucht mede tot bedaren al eeuwen met penseel gevangen staat de tijd onwerkelijk lang stil, toch zowel sierlijk als onbewogen schilderen…

Badend in zachte ochtendmist ontwaken geliefden, stevig omarmd zeemeerminnen zingen een heimelijk lied ‘t zeegeluid kabbelt daar doorheen de baai in vuurgouden gloed gestoken toont haar schoonheid en verleiding daarmee, het weerzien een onhoudbaar verlangen naar.. door Tony Bennett en anderen vaak bejubelde en bezongen.. koningin van de…

Door diepe beeken stroomt verlangen
 vervuld is mijn hart dat haar bron verkoos
 te monden in de glooiing van het Limburgse..

 zacht en verfrissend kersenrood dat druppelt 
door de kerven, maken een warme gloed
 dubbele voldoening schenkt ze boven 
tussen bron en monding gebogen 

 kom mijn schoone.. 
dan strengelen wij samen 
naar smachtende…

In een stroomversnelling gaan de dagen en de rivier voorbij een enkele zwaan in ‘t spaarzame licht op het kompas voor de doorstromers en dromers wijst een rivierbedding naar mogelijk meer geborgenheid haar gedreven bewegingen die doorgaans nopen tot enige bijsturing, zijn onstuimig, evenwel sierlijker kan het niet zijn.. een enkele…

Op het oog een aandoenlijk tafereel twee ranken die samenkomen hun onderlinge oorsprong één geheel, te vroeg nog om al te delen gelukkig zijn heeft meerdere kanten jonge loten groeien verbazend snel met snoeien even een pijnlijk moment om bij stil te moeten staan, terwijl hun wortels aansporen verder te gaan veel jaarwisselingen…

Met alle macht ben ik niks om ze te verzetten de lichtloze dagen, voor de tijd vooruit valt ‘t te bezien hoe ‘t daglicht kan bijdragen met uitgestoken hand de juiste weg terug te vinden naar het moment dat we heerlijk dwaalden elkaar voor het eerst in ‘t echt zagen hoe mijn ogen ook blijven knipperen jouw lach schemert daar doorheen bij…

Jij bent mijn vrouw, jouw hand omgekeerd in mijn hand luister hoe de nachtegaal zingt licht bevlogen.. kan zwaar bekoren geliefden vervreemden van stiltes samen zwijgen maakt stilte verdacht wat geeft het? zij horen bij de nacht mijn hand omgekeerd in jouw hand ook nu de nachtegaal overwintert en ‘t lentegevoel aan ons overlaat.…

In het holst van de nacht maanlicht drapeert gezag door de bomen mijter en mantel veroveren het land een oud gebruik met voetsporen het verlangen heeft altijd bestaan naar een wereld gevuld met beloftes het kleed schittert om de brengers van de welkom geheten dageraad de fraaie vermommingen spiegelen hoe wij de werkelijkheid omdraaien…

In de dagen van zijn jeugd vult de wereld zich met kleurige ballonnen zijn verwachtingen verbleekten nog niet de reis was nog maar net begonnen gedacht dat deze jaren zouden meetellen met de precisie van getallen die hij vergat en dagen alsmaar verder deden opdelen in nieuwe ervaringen waarbij het aardse veel zwaarder weegt dan jeugddromen…

Mijn vrienden zijn op afstand dezelfden gebleven, voor mij brengt terugblikken geen maren vanzelfsprekend ‘doodgewoon’ ontsluiten ogen werkelijkheden zonder ze te hoeven afvragen en waar onze gedachten aan blijvende vriendschappen onaangedaan zijn gebleven vind ook jij mijn vriend een gestreeld hart.…

Een wonderlijk stilleven ademt kunst met zacht tegenlicht, Denkbeeldig door passie gedreven dragen stapelwolken hun bijzonder gewicht Zowel bij dag als bij nacht sprenkelen zij met hemelwater zilver en goud over de golven In al wat liefde schenken kan is weerschijn haar kracht geworden.…

Er is zo veel muziek die mij nog niet verzadigd heeft. Zo veel liefde om nog van te proeven. Zo veel verhalen die nog verteld moeten worden. Zo veel vergezichten die ik nog niet gezien heb. Zo veel wegen die ik niet bewandeld heb. Zo veel zonsondergangen die ik nog niet bewonderd heb. Zo veel ademtochten, zo veel kansen. Zo veel om te…

Over grenzeloos verlangen valt meer te zeggen.. Het opkomend tij is meeslepend, verder weg van de woelige baren vond de aan wal geraakte zeeman zijn ‘rust’ zonder schip en albatros dobberen geeft geen enkele zekerheid bij een anker dat lijdzaam meebeweegt het verlangen naar de wijde zee bracht tevens zijn laatste tijding mee het opkomend…

Mijn kloppend hart mist een opgaande lijn voelt niet meer zo warm en vertrouwd als de opwindende dagen van vroeger zij bonkt als een sloophamer almaar dansend op het ritme van de Marathon waar ooit klanken galmden en het leven begon haar echo’s klinken door in het Paard van Troje die de zestiger jaren laten voortleven, een reünie is een…

In mij borrelt het.. overstijg jij mijn verzet aan verlangen dat aansluit aan bedauwde ogen waarachter geen plaats is voor het onbekende dat zo kort en amechtig aan mijn horizon grenst.. alleen de onstuitbaren passen in jouw andere wereld en mogen buiten de wankele treden naar werkelijkheid rekenen op onverdeeld geluk. In mij zetelt het ongewone…

Eigenheid leek monddood alle klankkleur verdwenen deed stilte eerst zwaar wegen zelfs een bronzen geluksbrenger warm en karaktervol in beeld had veelzeggend gezwegen, maar eenmaal “je eigen” voelen en “met elkaar verbonden zijn” is een geruststellend weten.…

Het grote woord houdt hier niet van, schudt zenuwachtig, zwijgt pijnlijk, staart wat voor zich uit, Say Cheese, vogeltje! Mis. Te bewogen. Nog maar eens. Een ander licht. Verstandhouding, samen veel praten. Beter zo? Over jeugd en wat het is, alles ook wel eens op een bed? Stil blijven staan! Een bedrand dan. Misschien het holst van een theater…

Met de hand over zijn hart werden de dagen glad gestreken een lang gekoesterde wens rimpelt mee met zijn oude lijf zijn vuist milder geworden ondersteunt in mindere tijden de levendige beelden in het hoofd alle droombeloftes ten spijt doen zijn verstilde hart tot levenslust aanwakkeren als wapen tegen eenzaamheid.…

Ik was het middelpunt en kwam uitstekend over. Vrienden roemden mijn geslaagde hoofd-hart combinatie, vrouwen begrepen aan de onhandige wijze waarop ik hun bloemen in een vaas deed dat ik hun man was, er was meeslepende muziek en gespreksstof. Toen slopen onverwachts mijn ouders langzaam binnen. Onwennig zagen zij die onbekende mensen van tegenwoordig…

Over afstand gedragen geen geluid, geen grenspalen langs wegen met snelle schreden het beter horen achtergebleven een gewillig oor laat zich graag aanhoren hoewel het vaak anders betaamd niet zozeer de harde woorden daar ‘t hoorbare te wensen laat stilte gelijk kleurloze bloesem is aandacht dat vroeg ontwaakt eenmaal een rijpe kers…

Witte vlinders incognito dansen graag in de wind ook vermomd op een oude fiets wij rijden in gedachten terug naar een moeiteloos voortbewegen op meer dan luchtledige banden in ons nog onbevreesd bestaan naar huis was samen verder terwijl de krekels tjirpten, gelukkig zijn kostte geen moeite bij een maagdelijk witte maan de eerste…

De Maas blijft doorstromen, het water gaat haar eigen gang keert een laag zelfbeeld om naar herwonnen kracht.. Ik zie trotse schippers en hun historische boten In de oude haven liggen, masten vol scheepstouw dragen een collectief lichtsnoer doen het erfgoed belichten, verenigd Rotterdam.. de torens aan de havenkant wedijveren om…

Zo zondag dat de wind hier niet over de pier blaast noch in 't park de hond dolt is het mij te moede en zulke taal ook drukt mij uit als tube's laatste, allerlaatste... Op straat stappen of ze mij halen: geen jeugd, geen jacht, komt u maar mee! maar nee, is het roerloze extase: een stille gang, tikken zeg niks! Hier rust lawaai van woede…

Als bomen hun takken versieren zangvogels zich laten horen de eerste slakken aansporen raak ik in gedachten verzonken als bermen bedekt met klaprozen verstilde harten doen opbloeien samen met elkaar verzoenen raak ik in gedachten verzonken als weelderig uitgestoken halmen hun warmte de dag laat gloren op oogsten vertrouwen morgen…

Over mijn autenticiteit gesproken, belangstelling was er vandaag niet voor en zelf lag ik half grieperig in bed. Slechts één keer werd ik naar de deur geroepen om aan auto-da-fe's mede te werken, Getuigen van Jehova aan te steken. Nietig gestemd bleef ik in kamerjas urbi et orbi maar het raam uit staren zonder veel wijzer van mezelf te worden…

Dichtbij het onwerkelijke.. vaart een majestueus schip, volkomen uit koers geraakt bij het omzeilen van de Kaap in ‘t allerijl verlaten nest gaat het gekraai verloren, serene rust aan de overkant omgeven met zacht groen soms zo wonderlijk levensecht bevalt het water voorbeeldig gedragen haar mooi evenbeeld met zeilen hoog gehesen…

Het vervallen schuurtje ademt een sfeer van geborgenheid door de jaren heen nog vaak rusten de huismussen overgebleven uit mijn jeugd op haar scheefgezakte dak passend bij een ‘rijk’ verleden lang uit het straatbeeld verdwenen de rijtuigen en paardenhoeven hoe vertrouwd ze klonken ook de mensen in het zweet met hun ijverige handen…

Ik loop over de wolken, kijk over de horizonten heen. Er is zoveel verte. Zoveel te zien wat niet te zien is. Ik baad in het licht van de sterren. Ik loop niet meer, maar ik zweef. Hoger dan de hoogste hoogten. Oneindigheid niemand kan mij zeggen wat het is, maar ik weet dat het bestaat. Ik ga de eeuwigheid tegemoet...…