Alle inzendingen van Roel

Je bent alles. Van watermaker tot houtsnipper. Kinderen op straat met hun hand op het hart, smelten in de zon en zingen UB40 mee dat klinkt, stuitert, op klinkers. Drie kleine vogels vallen uit de boom, die Anne Frank ooit nog bekeek. Tranen in de hemel; een akoustische gitaar die galmt. Op het grote scherm, vanavond, de zonden van…

Punaises op de stoel gelegd Zo voelde ik Voelde ik te leven. Meisjes die geen kusjes geven. Mannen vragen om een zoen. Mijn hoofd in de wolken gestoken: Zo sompig, donker, nat. Met wijn als grote vriend genomen Had ik altijd zat. Was ik altijd zat. Nee dan de liefde Die zich aan het oog ontrok. Met kaarsen die de weg verlichte.…

De hoed afgezet En dan ineens kale plekken Tussen het behang en resten verf op de muur Van pakjes Marlboro die verdwenen, Rituele slachtingen op de tegelvloer. Het echoot scheldwoorden Met wortels in de stamppot gesmolten. Dan rest de achterstallige huur. Gekken Onder melancholie geplet. Kaartjes, briefjes, foto’s: De herinnering aan…

Weer tot water geworden En de druppels aan de neus gehangen Heb ik haar gezien, zien staan, zien lopen. Mijn mond viel open. Stromen regen aan mijn voeten. Natte sokken in schoenen nat. Haar gympen klikte niet Klakte niet. Liep ze daar. De teksten van liedjes In mijn hoofd gefloten. Als lava van een vulkaan Aan haar gegeven. Heel…

Heren van de foute dagen Kijken Niet meer op of om, Maar neer. Lucht van lijken Komt in vlagen. Oh ontzie, Ontzie mij, heer.…

Peterselie Fijn geknipt En daarna in de soep verdronken Is Mooier nog dan jonge sla, Mooier nog dan jonge sla.…

De ogen Gericht op de verte Terwijl de botten rammelen En het vlees scheurt De geur van brandend vlees Die op de ogen slaat En tranen maakt Zo zwaar als lijken in kasten, Lijken in kisten. Mochten wij Jou begraven, Liefste vriend van mij, Wat voor broodjes smeerden wij? Wat voor liedjes, Wat voor bloemen? En meer nog dan dat alles…

Rug aan rug gezeten. Verbonden door kabels Van goot naar goot gespannen. Spanning Op het scherm te lezen. De vreemdeling door bevreemding aangerand. Een droge boterham Met zand. Zij schuurt de maag Met knopen.…

In het ritme van de trein ben ik vertrokken Volle zalen, powerpoint en koffie koud Zo koud, uit de automaat gekomen Ik die hier zit dag te dromen Groei zo langzaam oud Grijze sokken…

Beheerst doch vol emotie, de kwast op het doek neergesmeten. Strepen rood met geel en blauw. Primair, zoals de lucht. Zoals ook de liefde van een vrouw. Zullen we samen eten? Dan geef ik je mijn ogen lief. Dan zie jij dat wat ik zie: Strepen rood met geel en blauw, tot regenboog geslepen. Primair, precies zo jij en ik.…

Blauwe zee Blauwe lucht En de haren, zo de manen. Rimpels op het strand gelegen, Water vegend langs de rand. Zij draaft voorbij. Met haar de wind, Die al tijden, uit noordoostelijke richting, aan het naderen was. Daar een schep gelegen, In een kuil die voor haar gegraven is. Nu slechts nog een plas, Door hoeven uitgeslepen.…

Ik had het al zo vaak gezegd, maar luisterde maar matig. De eindstreep loopt niet over, loop je ook niet langs, mijn ik. Mijn ogen op de lippen, niet de woorden, niet de spiegeling van een of andere ziel. Oh ik, waarom wilde ik niet luisteren? Het gat waarin ik liep, niet viel maar liep, was donder, dender, duister. En de stank van vleermuis…

Als ik nu begin met typen, weet ik al dat dit bedenken mij maar een paar minuten kost. Maar als ik na denk over welke dingen ik bedenk, vraag ik me af waar het vandaan komt, en als ik uit het niets antwoord dan geef ik al geen goed antwoord. Want het niets bestaat niet, omdat alles iets is, dus als ik iets bedenk, komt het ergens vandaan waar…

Tussen Dante en Cobbenhagen, Van Esplanade naar Koopmans en terug. Als ik je maar zie vandaag. De campus vol met werk en vlijt maar ik zie nergens jouw ogen En ik hoor nergens je stem. Is het dat ik eenzaam ben? Ik zal blijven pogen zoeken naar je lieflijkheid. En zo loop ik traag, Want liep ik hier vandaag te vlug Dan zou je nog vervagen…

Kende ik je enigzins dan had ik nog begrepen hoe je me bezig hield vandaag en hoe ik naar je verlangde. Ik ken je niet en toch was je naam op mijn lippen. Brandend. En ik wilde om je roepen, schreeuwen dat 1000 gedichten dit gevoel nog niet vangen kunnen. Kende ik je enigzins dan had ik dat begrepen. Maar ik ken je niet. Wat…

Ik heb een teddybeer gekocht en ik heb stiekem jouw naam gegeven. Nu kan ik je welterusten wensen voor het slapen gaan. Als ik dan daarna naar de hemel kijk door mijn raam dat openstaat, en zoveel herrie binnen laat, dan hoop ik dat jij in je bed terug fluistert. Zo zacht dat hij je niet horen kan.…

Ik wil niet huilen maar ik voel dat we uit elkaar vallen als bladeren uit een klaproos. Ik zag de tekenen niet op tijd en vraag nu, tegen beter weten in, of een nieuw horloge me zou helpen. Ik wil niet huilen maar de lucht is grijs waar hij blauw was ooit en de zon is niet op mijn balkon. Liefste, zouden we niet trouwen? Zouden we…

Gaf ik jou mijn hart niet? Een bloederig stuk vlees dat, als een Japanse visser in Russisch water, ten dode was opgeschreven. 'Help mij', was in mijn ogen te lezen. Maar dat leek niet te lukken. 'Neem mijn hart', hoorde je me smeken. Maar je brak het slechts in stukken.…

Oogkleppen op en langs je huis gelopen. Daar in dat hofje waar ik het zo koud had toen ik op je vader wachtte. Dat hofje is mijn doolhof nu, want ik verdwaalde op weg naar jou. Jij vond een ander hof. Zonder mij. En nu loop ik, Oogkleppen op, langs je huis. Waar ik het zo warm had toen ik in je armen lag. Dit hofje is mijn hel…

Langs de winkels en de aankomsthal, voorbij trefpunt en taxistandplaats, is een roltrap die je wegbrengt. Weg van mij. Zwart op geel staat daar te lezen: Departure of vertrek Jij vliegt weg, ik sta hier als aan de grond vastgespijkerd. Mijn hoofd te vol en dan te leeg; het tochtig schiphol maakt me gek. Koffers afgeladen, handbagage…

Moeders kinderen verdwalen niet. Zij kennen de weg precies. Het zijn de wezen die verdwalen, In het woud van stenen eiken. Waar de zielen, niet gespaard, dolen rond karkassen en dromen achterna gaan tot de eiken essen zijn.…

Mijn lippen aan het glas verpand Al sinds je bent verdwenen. Je nam wel snel de benen: Ik krijg mezelf maar niet vermand. Jouw weg was glad Mijn ogen nat Ik zag je amper gaan mijn schat. En nu ik naar mijn woorden zoek, Voel ik het vallen van het doek. Hoor me zachtjes wenen Om alles dat ik had. Mijn zaterdagen leeg Mijn zondagen nog…

Van Dam tot Heuvel Van Duin tot Afsluitdijk. En nog hoor ik je denken dat het niet kan zijn. "Het kan niet zijn." Vandaag peins ik over romantiek en weet dat ik je niet kan lijmen zonder dat je eerst gebroken bent; zonder dat je liefde kent en zo tracht ik wat slap te rijmen. Hoorde ik vannacht nog in mijn dromen je verklaren dat je…

Ik las je angsten in je ogen als een Zweeds liefdesgedicht dat ik zo graag wil begrijpen maar bij Donar niet kan. Jouw angsten zijn de mijne niet. Geen huis, geen werk, geen toekomst maar snap je niet Jag alskar dig. Ik wil zo graag dat jij dat ziet. Dan blijven wij hier allebei hulpeloos, hopeloos en eindeloos bedrogen.…

Zoveel lucht, tussen de golven en de golven zweven zacht over de zee als in schilderijen totdat zij, woest door de wind, de kusten open scheuren Op land en huis neerdalen Namen zij de harten mee? Hebben zij mijn lief bedolven?…

Zacht hoor ik de adem van de vrouw die ik liefheb. Zo ze hier naast me ligt En haar borstkast op en neer beweegt. Daar alle pijn uit mijn wereld veegt, Als ze haar ogen op de mijne richt. Eb wordt vloed en vloed wordt eb bij het horen van haar stem.…

Wat u met uw ogen ziet is mijn presteren. Want ik spreek met tongen lang vergeten en doorgrond moeiteloos ieder mysterie. Nu ben ik slaaf van de hysterie. Want ik kan mij daar niet meten: Wilde ik de liefde leren, maar de liefde wilde mij niet.…

Ik heb nooit snel gedacht En impulsen zijn ook niet aan mij besteed. Mijn handen zijn al snel bezweet. Mijn ogen glazig en mijn hoofd zo leeg. Neem je het me kwalijk dat ik zweeg? Want alle woorden konden niet beschrijven Wat ik voelde die middag op dat terras in de zon. Toen jij zei dat je niet zou blijven En ik ineens niet meer fladderen…

Heb je me gezien vannacht toen ik heel gedreven Voor je huis stond? Ik rook je parfum van kromhout tot elmare, maar raakte de weg kwijt tussen kiezel en herinnering. Krankzinnig lachen om die praktische bezwaren. Een goddelijke komedie, maar was dat juist niet helemaal ons ding? Cupido schoot en liet me hier gewond. Want ik wilde met je…

Heftige emoties breng je niet in zinnen; Zomerzon en zachte wind voeren ze dan mee. Korte woorden kun je niet beminnen; Geesteskracht scheidde de rode zee. Ik liep door duizend kamers heen, allen hun eigen schat bewaard, Met muren hout tot hard als steen uiteindelijk toch wit gestaard. En ik wilde ze forceren; lopen door de straten van…