Alle inzendingen van Roland

Buite' in de heldre wereld vol bewegen weefden de mannen hun glanzende taak, zij vulden saam de uren tot de zege, de ogen ware' op hen als op een baak. Zij stonden in 't sterk licht, om hen het rennen van vijande' en der vrienden krijgsgezang; Hoop wiekte rond op glanzend-groene pennen, zij voelden haar suizen tegen hun wang…

Leer stil zijn en leer niets doen en leer wachten: 't geheim der sterken school altijd daarin, dat zij zich instelden op lange drachte' en intoomden d' ongestuime dadenzin. Niet 't wachten der praatgragen zij het onze, die, sprekend aldoor over wat zal zijn, intussen inslurpen als grage sponzen, met lijf en ziel de hete levenswijn…

Er is een vrede die uit leed geboren In 't oog van vreugde als traan van teerheid beeft, Of als een zachte glimlach glanzend zweeft Over 't gelaat dat vreugden heeft verloren. Maar nimmer zal die vrede 't leven schoren Dat schuw voor 't eigen hart in luidheid leeft, Slechts wie de moed van eigen lijden heeft Wordt tot de zaligheid…

Hoe zijn wij hier geland, waartoe... vanwaar...? ligt ergens aan het strand dat vreemde schip nog klaar? en als het anker is gelicht, naar waar... naar waar...? -------------------------------- uit: 'Voorbij de wegen', 1920.…

Leer stil zijn en leer niets doen en leer wachten: 't geheim der sterken school altijd daarin, dat zij zich instelden op lange drachte' en intoomden d' ongestuime dadenzin. Niet 't wachten der praatgragen zij het onze, die, sprekend aldoor over wat zal zijn, intussen inslurpen als grage sponzen, met lijf en ziel de hete levenswijn…

Door onze zachte, licht-ontroerde lijven o Zusters, woedt die grote strijd nu fel: wij hunk'ren naar de toekomst, 't heerlijk spel aller krachten, die nu in ons verstijven. Wij horen Vrijheids zoete lokken wel, en reppen ons... Niemand wil achterblijven: wij werpen van ons het lange en stijve vrouwen-gewaad, om licht te gaan en snel…

Begeerlijkheid,'t willen proeve' alle dingen, dat is nu een van de erge gevaren: de machtigste onder de belemmeringen, die versperren den weg naar 't leven, 't ware. Een gulp van de kostbare levenswijn zwelgen we haastig en verstrooid naar binnen en weer een, en weer een: 't hart en de zinnen blijve' even dorstig, als waar 't drinken…

‘k Geef nu aan jou mijn vreugd, mijn leed en mijn schemergouden dromenschat, opdat je later nog zal weten hoe ik je eens heb liefgehad. Later, als al dit schoon voorbij is, want tijd neemt liefde, vreugde, smart – als elk van ons weer droef en blij is dicht aan een nieuw gevonden hart, dan zal ineens alles vervagen bij ‘t zien van dit vergeten…

O schone kracht Geestdrift die doet vergeten alle aardse ellende, elke lichaamsnood, en het sidderend lijf voedt met de beten van uw zonne-gerijpte goden-brood, die uw stroom door de lam-gewerkte leden en door de moe-gedachte hersens stuwt, en ze op-richt tot de gespannenheden waarvoor het laag en klein bewustzijn gruwt; – gij heerlijke,…

Mij toegeworpen redt een verdriet zich uit golven van loshangend waaien in een lawaai van vers gewassen wit buiten adem maak ik een sprong in de uitgeputte diepte van een opluchting -------------------------------- uit: 'Het liegend Konijn' 2012.…

De wind en het grauwe weer gaan over mijn hart, en ergens over een dak waar ik heb bemind; de winter wordt koud, en de struiken zijn al zwart - over een plek waar mijn graf zal zijn gaat de wind. Ik zou vuur maken als zij hier weer bij mij kwam als eens in dat oud verhaal van haar en van mij; maar nu sta ik, stil en denkende, bij het raam -…

Is leven de dood Als duwende kracht van een tevreden leven De brandstof voor echt zinvol Drijfveer naar leergierigheid Naar weten waar liefde leeft Waarom je geen vleugels bezit Niet kunt vliegen Hoog visualiseren waar het aanvaardbare schuilt Vliegen naar terug Uit angst voor morgen Omdat morgen daar niet huist…

't Is nu de kentertijd dat de vrouw naar nieuw levenswater glijdt; diep water, waarin bare' als Bergen klimmen; wijd water, en ver aan de verre kimmen verwaast vredes zacht-bloeiende kust. 0 Maatschappij, gij zee, die kent geen rust, uit de luwe kreken van het verleden zwemt de vrouw naar uw ruwe machtigheden. Het is nu ook de tijd…

Als een duif opvliegt neemt geen geluid haar plaats nog in; Eensklaps en wit laat zij slechts verte in mij na. --------------------------- uit: 'Gedichten 1958-1978'.…

Vroeger mijn kind Klein was je toen Voel je ergens nog mijn hart Jouw huil klonk als hemelvuur En mijn hersenen schroeiden Nu een leven lang blussen Want jij was mijn kind Jouw lach bracht lach Deed droefgeestig leven vergeten Nooit iets verweten Je was en bent onvergetelijk Jij gaf.…

De zon speelt haar spel Samen met de wind en schittering van het water Zintuigen worden aangesproken Verwend en gestreeld Je lichaam reageert autonoom Pigment beschermt je huid Parelend zweet koelt Alles vanzelfsprekend maar uiteindelijk een wonderlijk mooi Zoals mensen kunnen zijn Wonderlijk en mooi Als ze het maar beseffen.…

Nooit vroeg ik jou Nooit kwam het juiste woord Je was immers nog Het leven kent geen geduld Nooit zullen wij weten wat het ongesproken woord ons had gezegd.…

Onrustig aanwezig In het benauwde klam De gevlogen mus wist Een verbrande vlinderpop Een kromgetrokken rups Krijgt geen vleugels Geen kleur geen leven Pijn geweld angst Marcheren meedogenloos door Onrustig voelbaar Scherpe ongemakkelijke vibraties Een mens kent zijn machtslust niet.…

Poëzie is wording die blijft steken in de rauwe, gebarsten onhandige gaafheid van het ongenoemde haar voltooiing is toeval, het stokkend ongerepte uit haar krom getrokken pen poëzie polijst niet wat ze zegt, ze schuurt zich uit in haar ontluistering ---------------------------------- uit: 'Als het dichtklapt', 2005.…

Alleen zijn is niet erg Hoogst vervelend Maar verder niets Wachten op wat niet komt Vergeten Dom erg dom Dobberen in eigen levensbrij Soms eens varen Zomaar ergens heen En dan zingen Een veel gezongen kinderlied Moeder zingt het iedere avond Alleen Maar ze zingt.…

ik zou die avondlijke merel in mijn tuin op een tak in een gedicht willen zetten, maar waarom zou ik, hij zit per slot van rekening daar waar hij zitten moet: in een gedicht daarbuiten. --------------------------------- uit: Gedichten 1958-1978, 1978. Yardbird - o.a. erfvogel…

Nu is het nestje warm bereid het blanke lichte zachte nestje, 'n stuk van buurvrouw en van 't bestje van tante en die overmeid. Strikjes, lintjes, zachte wolletjes liggen knus en dottig dolletjes in het witte zijden mandje, 't mandje met het witte kantje. Wat al hemdkens, wat al broeken al die zachte luierdoeken, wat al lichts…

„Wie in zich kan bewaren zoete vrucht van een rein uur, dat het hart open stond, en door zijn velden ging geluks-gerucht op vleugels van lied of van avondstond, toen geluk uit een half-verstikt gebaar optrilde; uit woord niet, maar de toon ervan, wie hoe die zonk in 't hart, tot waar 't is klaar en stil, altijd in zich oproepen kan, — en voelt…

Schemering is het doodgaan en vertrekkend begeven van dingen die zijn gegleden mee met de dag, en steunden als vertrouwdheden, en waren als scheidingen, wegen behekkend. Plekkend beschenen witte heerlijkheden van dag de morgen, en onbevreesd zich trekkend was daaraan op, 't hart dat nu is zich rekkend uit wanhopig naar de vreemde leegheden…

Het gewicht van evenwicht drukt zwaar op schouders Een wankel begrip Onbalans danst mee Laat het zijn Vecht niet Stuur langzaam bij Evalueer in harmonie -Want weet... Emotie en ratio dansen samen.…

Deze stilte klinkt oorverdovend Machteloos vullen mijn woorden de stilte Bijna roekeloos Jouw zwijgen sloopt me Ontlok geen fouten Mijn machteloosheid vormt geen smetteloos nieuw -En dat weet je! Het wapen werkt…

De lichte dag is niet welwillend Hij zou `t willen Kunnen dromen als de nacht Liefde vrede En meer cliché Donkere clichés zijn licht geboren Tijdens de geveinsde droom Daglicht toont werkelijkheid Een chaotisch moeten De start van weer Het aangezicht van enge prestige Ikzucht toont zich schaamteloos Laat rijkdom tot zich komen Via…

Wij kennen geen conflictloos leven Noch het eigen gelijk Tien wijzende vingers zijn vals Maar niet waardeloos Niet beter af zonder jou Eén vinger kan kloppen Soms met pijn Ontken geen behoeften En Als angst je overvalt Tien vingers wijzen Toon ze De bijzondere zal herkennen Eén vinger kan kloppen…

Hoe vredig is het sterve in de natuur. Het blad valt af, roest op de stille aarde, vergaat en krijgt in 't vergaan nieuwe waarde: elk wezen weet zijn tijd en beidt zijn uur. En altoos is, tussen de tijd van sterven en het opkomen van een nieuw geslacht, een verbeiding, iets als een stille wacht op de anders zo drukke en volle werven. Dit…

Moeder belt iedere dag -Goedemorgen schat Hoe gaat het met de kinderen Mijn achterkleinkind Ook vraagt ze naar de honden Vertelt over haar kat Mijn zus, zwager en nicht Gewoon het dagelijks oppervlakkige Maar voor haar Het belangrijkste weten Iedere dag Soms reageer ik bijna onverschillig Maar De vragen worden korter En Ons kleinkind…