Alle inzendingen van Sacrajewa

Mama, je haren worden grijs ze krullen golvend in een dans bekronen met hun zilv’ren krans je lief gezicht als een ereprijs Je ogen kijken door beslagen ijs doch het staren krijgt geen kans het vuur te doven in hun glans dus schitteren ze zichtbaar wijs je vele rimpels worden oud ze plooien zich in diepe rust moe van wat je hebt aanschouwd…

Ik dans over strak gespannen draden gesponnen uit een zilv’ren pijn die welig bloemt in ijzig koud waar geen zonlicht staande houdt en gevoelens eenzaam zijn Mijn voeten treden ritmisch neer bang te struikelen over hopen van verward gedachte knopen naar wat komt…, is.. en niet meer…

Wij mensen kennen vreemde begrippen de bekendste daarvan is geheid de tijd we staan erop maar zijn ‘m steeds kwijt jagen hem na om te laten ontglippen Bij afspraken wijst hij op zijn strepen wij draaien verlegen bij vroeg of te laat hij bepaalt onze vrijheden vrij accuraat weet gehaast ons steeds op te zwepen Hij tikt zijn seconde, minuut…

Bladeren stil gevouwen als hoeders rond het hart dat schuchter is in opengaan want alles wat mooi bloeide dreef weg uit haar bestaan Zij zag de bloemen driften met sterke stromen mee waar ze in ondergingen gekneusd,verwelkt.., passé Nu vreest zij het ontluiken hoewel ze naar ’t zonlicht snakt en heeft de angst voor ‘t vergaan haar eenzaam…

De rijen marcheren gedisciplineerd commando’s volgend als tinnen soldaten lege omhulsels, stramme ledematen presenteer geweer en rechts omkeert! Het menslievend denken gereduceerd gericht op mijnen, mortieren, granaten slechts nog moorddadig beluste fanaten door ‘t doden van de vijand geobsedeerd zo denkt de sergeant - majoor bezeten…

Ik vertrek zonder een kus geen hand slechts tot ziens als afscheidsgroet Maar rust dan even later mijn oog op Neer’lands kust ben ik me van de kolkende zee in mijn ziel bewust golft de branding woest haar slagen ritmisch door het hart waarin de pijn verstart als ik … mijn landje zie vervagen en toch … wend ik de steven vertrek…

De bronzen klok dreigt een duister uur als zij de twaalf slagen galmend slaat en waarschuwt tegen ‘t duivelskwaad verpakt in het helse hemelsvuur dat zich laaiend in het maanlicht baadt en bloederig langs de wolken schuurt voor het zijn gele gif naar aarde stuurt met de zwarte bezieling van zijn haat in het blazen nevelt salpeterzuur zijn…

Ik kijk over mijn schouder en zie haar afwachtend staan wat spelendraaiend met d’r rokken mond op mokken, grote ogen die ze weigert neer te slaan ik staar en voel mezelf even later moeizaam slikken want in haar wezen staat te lezen hoe volwassenen het vertrouwen schonden en ‘t pure ruw verwondden voor ze haar in eenzaamheid en schaamte…

En toen hij haar ontgleed verscheen de nacht zacht omhuld door ‘n fluweelzwart nevelkleed Door de duisternis verblind zocht zij naar wegen tegen de razende adem van ‘n trieste tegenwind Maar het loze wervelen bleef zo heftig stoken dat ze d’r broze vleugels heeft gebroken Ondanks dat ze zwoegde voor haar zonsopgang klonk d’r gezang waarmee…

Zij werd gehandicapt geboren in het verre land Afghanistan haar armen reiken veel te klein en beide krom vervormde benen bleken geheel verlamd te zijn Haar ogen staren meestal dof naar lege schellen in de ruiten maar als ze vogels zingen hoort trekt zij zich op d’r handjes voort worstelt langzaam aan naar buiten en zoekt een weg door drekkig…

Stel dat ik me iets herinneren kon van de tijd voor ik werd geboren toen ‘k beschermd en aangenaam volgroeide in het moederlichaam en niets m’n drijven kon verstoren Maar al wat ik had raakte ik kwijt ik werd door de natuur verdreven mijn angst werd allereerst gebaard en nadat m’n wegen waren geklaard ademde ik schreeuwende het leven…

Mijn opa had een wandelstok waar hij op leunde als hij liep en ik moest lachen als hij riep verhip, ‘ik lijk net ‘n ouwe sok! De luie stoel waarin opa zat die kon je helemaal verstellen en hij wist altijd te vertellen dat hij hem niet echt nodig had Mijn opa had in zijn levensjas de kreukels van vergane jaren maar zei zelf in verwonderd…

Kijk, speciaal voor mij gemaakt zeg je en ‘n lachje huilt onzeker in je gezicht dat een tintje bleker mijn hart vol medelijden raakt Ik vind ‘m mooi, hij lijkt net echt vervolg je …op onvaste toon die druipend van gefaalde hoon zorgt dat ik tegen m’n tranen vecht Terwijl je hand zich radeloos strekt om te voelen aan het donkere haar prevel…

Waar de kilte huist in zinder wacht ‘n tere Zwarte Vlinder tot hij, uit zijn cocon bevrijd, kan gaan zweven naar de stilte die vervloeit in d’ eeuwigheid en het Koolwitje buigt trillend haar vleugels in verslagen als door de wind gedragen zijn schaduw haar ontstijgt…

Je zit wat onderuitgezakt op een bankje in de duinen waar je uitkijkt over zee de vergane glorie straalt van het matte in je haren waar het goud van ooit nu grijze strengen strooit je hand streelt oud fluweel dat plooit rondom je dijen hun schoonheid lang passé je blikken staren wrang over het ebbende getij en in het doffe van je ogen…

Ik denk wel eens zoals vandaag hoe het zou zijn als je zou leven waren wij dan de beste maatjes kreeg ik ‘n doos vol chocolaatjes of zou je mij ‘n bloemetje geven? Het gaat me echt niet om ‘t krijgen maar omdat jij dan zou bestaan en ik trots naar m’n kind kon kijken je zorgzaam over je haren strijken bemoederen voor je weer zou gaan…

Onze kat die heeft een mens en vindt dat helemaal niet raar hij heeft het prima voor elkaar ze bedient ‘m echt op elke wens Als hij miauwt komt ze naar buiten haar vleien sust zijn luid gegil en als meneer nog aaitjes wil hoeft hij z’n ogen maar te sluiten Zelfs zijn buik wordt gemasseerd wanneer hij zich behaaglijk rolt en schattig met…

Er danste ‘n klein donzen veertje door een vleugje wind geblazen `t landde zachtjes, lief en teer op mijn geopende handen neer en liet me staren in stil verbazen zorgzaam omvatte ik het wonder drukte het innig tegen me aan om er voor immer van te houden maar toen m’n vingers zich ontvouwden zuchtte `t pluisje bij me vandaan Je…

Jouw aanblik doet al watertanden je geur verleidt me onbegrensd jij bent wat ik vurig heb gewenst met liefde draag ik jou op handen Jij vult de leegte die mij kwelt laat ‘t hunk’rend lichaam gloeien ik voel je krachten overvloeien tot ik verzadigd ben.. uitgeteld ik wil je….vol…..en telkens weer leid ik je liefdevol naar m’n mond waar…

Mijn hand strekt zich in smeken uit voor hij vertwijfeld naast me zinkt mijn blik wordt troebel en verdrinkt moedeloos als ik mijn ogen sluit Het is te laat, je drijft de nevel in nog eenmaal kijk je treurig om woorden steken en ik staar stom vanaf mijn einde naar jouw begin dan slaat de duisternis me blind en zoek ik spartelend…

Vaak denk ik aan die dagen dat ik jou trots bij me droeg en mezelf mijmerend vroeg of ik als moedertje zou slagen Ik stelde me ons leven voor waarin jij centraal zou staan ik zag je al over rozen gaan gebed in een gelukkig spoor Al dit moois mocht niet zo zijn mijn armen wiegen enkel lucht elke ademteug slaakt ’n zucht en de leegte trekt…

Ik houd mijn armen wijd geopend zodat je er in schuilen kunt het leven maakte je zo moe sluit je zware ogen.. toe.. het rusten is je zo gegund Laat de aarde rondjes draaien slaap het tollen uit je hoofd morgen is te vroeg voor zorgen het zonlicht lijkt voor jou gedoofd maar zal opnieuw zijn stralen zaaien Ik weet het wel, het is nu…

Ik wroette diep in moeder aarde vond verse vruchten in m’n hand de blanke kernen van het leven die gekiemde groeikracht geven en zich ontworstelen aan ’t zand Het liet mijn werken even rusten diep verzinken in mijn eigen zijn vragend of ik wel weet wie ik ben het diepste van mezelf echt ken de draad volg van m’n levenslijn Ik hoor het…

Haar blote voeten vlijen zich zoekend een houvast op natte keien die het steile pad bedekken dat leidt naar onderaardse vertrekken waar zwarte kelken welig gedijen Glimlachend plukt zij de bloeiende dood en legt ze in haar schoot terwijl haar ogen in vergane dromen woeste haatrivieren stromen in golvende vlagen donkerrood Zijn afwijzing liet…

Haar schoentjes zijn in stof gesluierd het eens blauwe rokje vaal verkleurd d’r versleten witte bloesje smoezelig en haar vermoeid gezichtje groezelig als ze schaduwstil komt aan gekuierd haar kinderogen verdrinken in pijn maar dapper trekt ze ‘m aan z'n jas vraagt de stoere soldaat met klem en wanhopig gebroken fluisterstem: weet u waar…

Van het bloedend hout gesneden martelde hij langzaam naar de dood de doornen vielen stuk voor stuk en krachtig in zijn laatst geluk kleurde hij het hart in vurig rood Hij staakte uitgedroogd de strijd z’n laatste druppel was gedronken gebroken gleed hij ‘over de rand’ door toedoen van ’n mensenhand die hij z’n leven had geschonken Zijn…

De hommels worden wakker omdat het lente is rupsen beginnen aan het jonge pril te knagen kikvorsmannen laten zich naar het water dragen woeste woerden achtervolgen menig eendenmiss De rijen kaal gekopte wilgen staan te twijgen graaien naar wat wolkjes die van de zon af hangen terwijl katjes stuivend voortplanting verlangen komen velen…

De wind speelt met een lichtblauw lint streelt glooiende plooien in zijige glans dat lieflijk deint als ‘t getij in haar dans waarmee ze golvend de zeeën bemint Zo lijkt het de jonge moeder althans die amper bewust waar zij zich bevindt haar starende blik aan ‘t beeld verbindt als houvast voor haar wank’le balans Schijnbaar stoïcijns…

De keren die ik op je leunde lijken mijn oog voorbij te snellen terwijl ik kalm tracht vast te stellen hoe dikwijls je me ondersteunde Ik voel de groeven; ingesleten de jaren zijn je aan te zien bekruipt me ’t gevoel.., misschien heb ik dat wel op mijn geweten ik kijk naar je en zie ’n rafel van de schoonheid die je vroeger was wat me…

Het ranke riet ruist ‘n lieflijk lied vol tonen die zichzelf verwoorden sereen, waardoor de stilte zwijgt en de hemelboog eerbiedig nijgt diep getroffen door de akkoorden de melodie lokt zwaar van eufonie het sluim’ren dat in kern ontstaat wachtend tot ‘t ritme zacht beroert en pulserend naar bezieling voert waardoor de kiem ontluikt uit…