Netgedichten

netgedicht (nr. 4.346):

Uitgespeeld

De wind speelt met een lichtblauw lint
streelt glooiende plooien in zijige glans
dat lieflijk deint als ‘t getij in haar dans
waarmee ze golvend de zeeën bemint

Zo lijkt het de jonge moeder althans
die amper bewust waar zij zich bevindt
haar starende blik aan ‘t beeld verbindt
als houvast voor haar wank’le balans

Schijnbaar stoïcijns loopt ze over ’t grint
haar hart klopt fel in een razend cadans
bij d’r knielen; nog in dromen verzonken

Als de aarde haar tranen heeft gedronken
schikt zij het bedrukte lint aan de krans
die het graf siert van haar jongste kind