Alle inzendingen van Sally Winterflow

Wolken laten de zon zwijgen het graf ligt stil onder de regen het grafschrift nauwelijks leesbaar durf ik te lezen in mijn eenzaamheid het rouwproces voltooit zich in aanvaarden dat je er niet meer bent maar jouw stem altijd hoorbaar in het diepst van mijn gedachten waarschijnlijk duidelijker dan ooit vertelt me dat de stilte heilzaam…

We zitten niet meer op dezelfde golflengte jij altijd ijverig bezig in een lucide wereld vol belangrijke veranderingen ik geworteld in het nu van eenzaamheid en overleven, je probeert een vergelijking te maken tussen een gedicht en een straat die wankelt onder natte regensluiers woorden, die vochtig zijn door tranendrop…

In het verleden van jouw menselijkheid bij een gecalculeerde rationaliteit op een eiland, tijdens een feestje hielp je mij bij de verwerkelijking van een waarheid, die ons samenbracht en stevig vasthield in de nacht die zich manifesteerde om ons heen met een geroezemoes van stemmen in herhaling van dromerigheid als een oneindige menselijke…

In het vissersdorp aan de zeekust beeld met toekomst alleen intens verlangen naar gezonde dromen ‘t uitzicht van jouw ogen alleen, ontroostbaar alleen in eenzame gloriepijn ’t heldere spoor gevonden oude voetstappen uitgewist als jij een winterdag schildert zonder pijnlijke herinneringen.…

Jouw sterven is nog heel dicht bij me en lijkt langer te duren dan de dood waarmee je inmiddels vertrouwd bent ik heb de regen van het behang verwijderd bloemen op het balkon gezet om daar verder te sterven achter het regenbehang van de hongerwinter die jij voor me achterliet.…

Ervaar jouw gevoelens in het lege huis met de kanker als een woeste vogel in een vogelkooi van ziek gevoelde dagen jouw uitgehongerde lijf lezend, in ziektebed, uit zelfbehoud muziek van doden, eerder gestorven dan de vrouw die je, geestgericht, liet blijven.…

Je nam het wolkenafscheid tot je een laatste kus, een warme wang voor het innemende dodenlied tranen die je in mijn denken achterliet op de ladder, samen ooit beklommen herkende je bloemen, niet de vaas op weg naar zoete dromen was je me zelfs stervend de baas.…

Het rouwproces voltooide zich in zwijgen en een onvoltooide brief, vond een weg in dromen die je niet kon beschrijven het graf was stil met de bloemen een kind van jouw liefde zong een lied zo blij was je in het liefdeshart gekomen dat je oude schoenen in de sneeuw konden lopen zonder zelfs het minste spoor van verdriet in een andere taal…

In het verleden van jouw menselijkheid bij een gecalculeerde rationaliteit op een eiland, tijdens een feestje hielp je mij bij de verwerkelijking van een waarheid, die ons samenbracht en stevig vasthield in de nacht die zich manifesteerde om ons heen met een geroezemoes van stemmen in herhaling van dromerigheid als een oneindige dialoog uit…

Die nacht, op bed met koorts dacht ik aan de reizen in jeugdigheid verzonnen zonder antwoord in jouw huis en de stilte in de nacht dwong mij te luisteren naar de vreemde signalen die mij in mijn droom vervreemdden en dit kleine huis omringden met een zwaar juk van intimiteit in mijn nachtboek volgeschreven.…

Je bent weer bij me, poedelnaakt lig je naast me in het aardse bed jouw geluk straalt zoveel vrede inniger dan weelde, om zachtjes aan te raken voel ik jouw innerlijk wezen door de momenten die je deelde jouw liefde brengt zoveel rust door te kiezen voor ’t leven jouw eigen vrede kun je een ander zoveel geven poedelnaakt, en altijd…

De nacht ademt de zware lucht van herfstbladeren ik bewoon de overkoepelende vorm van taalfilosofie met uitzicht over de binnenterreinen van de fantasie ik verdiep me in de wijsgerige bestudering van taalverschijnselen ik ben transcendentaal doe zowel aan vervreemding als aan jongleren ik ben mij bewust van het vitalisme van mijn angsten…