Alle inzendingen van Sander

Een lichtbaken in de mist Een flits in de duisternis Een flikkerende zaklamp in de tunnel De verlichte maan in de nacht Donker en licht De maan en de zon aan de hemel Een conflict zonder ruzie Tegenpolen omarmd…

Alweer een schittering in mijn ogen afkomstig van haar stralende gezicht alweer de oncontroleerbare snelheid waarmee mijn blik zich op haar richt Alweer de drang om te blijven staren maar om snel weg te kijken tegelijkertijd alweer de verkeerde beslissing genomen en bij het volgende station was ik haar kwijt…

Als water en zee zijn wij onlosmakelijk verbonden. Als water en vuur zijn wij in staat elkaar te verwonden. Als weer en wind zijn wij afhankelijk van elkaar. Als zuurstof in de Iucht zijn wij altijd voor elkaar beschikbaar. Als Iucht en warmte zijn wij supplementair aan elkaar. Als jij en ik staan wij altijd voor elkaar klaar.…

Mijn denken is verscheurd mijn verstand ligt in snippers op de vloer van mijn leven Onuitspreekbaar helse gebeurtenissen torpederen mijn hersens. Ze laten slechts één gedachte leven, in woorden die nooit antwoord vinden: Wat is er met de wereld? Weet jij het? Lijm dan mijn logica en herstel de deuken in mijn geest bind mijn brein weer…

Als kaars breng je verlichting, maar niet in mijn hoofd Als kaars breng je warmte, maar niet in mijn hart Als kaars kom je niet vooruit net zoals ik Als kaars doof je langzaam uit net zoals...…

Toen ik gisteren op adem kwam aan dat houten tafeltje terwijl wij samen druk geanimeerd probeerden om te zeggen wat ons dat moment bezielde toen, wist ik het zeker: jij bezielde mij en volgens mij was dat wederzijds.…

Af en toe een ogenblik weet je het waarom en hoe van alles in het leven soms, en zelfs dan maar even. Je ziet hoe heel de wereld werkt en je beseft zo wie jij bent ten diepste in je hele zijn slechts dan in een moment zo klein. Je moet het van de flitsen hebben van een kort en sterk gevoel daarna kun je in warmte leven die je dan weer…

Eva riep haar man erbij de weëen kwamen regelmatig voorbode van wie komen zou het eerste leven uit een vrouw met zwoegen prijsgegeven. Onwennig pufte hij het ritme mee terwijl zij steunend perste twee zonen zagen 't levenslicht en hun vaders lachende gezicht omdat hij toekomst had gekregen…

Ik weet dat achter de zee waar de horizon geboren wordt en de aarde kopje ondergaat dat daar werkelijk geluk bestaat. Ik weet dat verder dan de lucht waar sterren zwarte gaten zijn en alle zuurstof weggewaaid een vuur van eeuwge liefde laait. Ik weet van heel ver weg van buiten mijn bereik maar zover hoef ik niet te gaan als ik maar in…

Waar ben je? Roept Hij me toe hij roept me uit mijn eigen euforie Hij spreekt me aan ik keer me af, probeer mezelf te sterken en Hij blijft bezig keer op keer Zijn kracht wil in mij werken. Waar ben je? Behoor je mij? De vragen rijzen om mij heen en ik mag antwoord geven. Ik zwijg een hele lange tijd Zit ik te wachten op een God die mij…

Voorzichtig met het licht in kleuren rood, blauw, geel en wit een snuifje paars, oranje voor wat pit zo schept de hemel langzaam mij karakter kleurt een leven lang de maker van Mijn leven verdient mijn grote dank. In kleuren leer je denken beginnend bij wit-zwart en langzaam via grijs en bruin ontstaat een hele regenboog in liefde kleurrijk…

Paars is het om mij heen intens gekleurd koestert de bloem zich in de zon. Kleuren spelen voor mijn ogen een spel van onbezorgd geluk in de dans van de natuur wiegen bijen langs de knoppen zingen zoemend van de zon. Bijen, bloemen, vogels een pracht van kleuren, geuren, energie beweging leeft in alle dingen dankbaar voor de lentezon…

De thee was nooit zo zoet geweest en zoveel smaak had brood nog nooit gehad. Het ontbijt waarmee ze deze nacht besloten opende een nieuwe wereld. Alles was anders. Hij sloot zijn hand om haar kopje. Haar hand geklemd onder zijn vingers genoot van de warmte van hem en van de thee. Alles was anders. Door haar, door hem. Alles samen…

Vierkante vlakken van huizen steken door rechtlijnige straten een patroon van vervreemding bouwt langzaam een stad natuur, verzwolgen, de kronkels opgegaan in een hoekig geheel. Maar daar… haast onzichtbaar onwerkelijk, onder een steen. Vecht zich een plantje groen met geel kleur breekt door de betonnen blokkendozen zijn niet het einde…

Een vlucht metalen meeuwen komt vanaf de zee naar land zwevend boven kilometers strand bewaken zij de mensen daar beneden. Want vol haat en wraakzucht bulderen de megaleeuwen de kamelen van hun stuk dictatuur geeft laatste stuipen wanneer komt toch dat geluk? Een vlucht metalen meeuwen de vrienden ver van overzee Europeanen en Amerikanen…

Gij zult, u moet, jij zal verdwijnen zullen deze woorden. Want je doet wat in je ligt besloten Geen gebod en geen bevel is dan meer nodig of gewenst. Want goed doen ligt in je besloten De sleutel tot jezelf ken jezelf. Dat kun je niet gebieden.…

De nacht is zwart ik wandel over de verharde paden en de grond doet veilig aan lantaarns die ontbreken elke stap is leren staan. Donker alles voor mijn voeten is het tasten waar te gaan verderop daar zijn de huizen nu verlicht mij slechts de maan. Sneller loop ik fier naar daar binnen enk'le ogenblikken word ik een medemens gewaar…

De aarde stort in zee de zee bespoelt de aarde zekerheden storten in onrust, chaos, alles weg westers Japan verschrikt bang. Plaatsloze emotie gevoel geruïneerd hoe te redden wat te redden verstoorde wereld opgeschrikt. Watervloed na watervloed Tsunami ongekend. Niemand weet wat deze stroom nog later doet. Aarde wakker watervloed…

Van Vlinders, Met mijn ogen gesloten Je hand op mijn buik. Zie ik de witte vleugels van het gevoel. Niets dan woorden hoor ik je zeggen. Maar gezegd heb jij alles wat ik zie. Het zijn niet je ranke vingers die prikken in mijn vlees. Maar de zoete spanning van de zinnen. Spelend met het verleden en gevoelens van tijd.…

ach meisje van de foto, lachend voor de lens, ooit gedacht eens niet te lachen want zelfs in pijn verzonken, strijk je teder, je hartenzeer van je af spreek je zoete woorden, tot het avondduister, of prille bundels van de dag vaag je weg, met één veeg, je ranke handen, boze gedachten in de lucht en zal je eens in lompen gestoken…

Met tranen van geluk en jouw mooie oogjes op ons gericht, fluisteren we je naam zachtjes naar boven met een lach op ons gezicht. Een ster begint liefdevol te stralen hier niet zo ver vandaan. We geven je nog een kusje en je kruipt dicht tegen ons aan.…

De pijn van het jou moeten missen Is pijn die zich in de tijd Dat jij nog niet kunt beslissen Steeds verder door mijn ziel verspreidt De pijn van het jou moeten missen Is pijn die zich van mij meester maakt Omdat je hebt kunnen beslissen Dat je je deelname in het leven staakt De pijn van het beseffen Dat het allemaal zo over is En dat…

Ik zag de mooiste vrouw vannacht Zo mooi als een vallende ster De warmte van het licht zo dichtbij, bijna hier maar ó zo ver Het was jij die voor mij stond Dansend tussen nacht en dag Bewegend met zoveel ritme en sierlijkheid Wie kan zij zijn? Samen dansend naar een beminnende plek Vol tederheid en smacht Hier in deze vermoeide wereld…

bruine bladeren fluisteren tegen mijn oude schoenen het verhaal van verval vermengt met regen terwijl ik langzaamaan verdwaal in mijn gedachten snijdt met vlagen de grijze herfstwind, streng en guur de twijfel los, stil valt het jagen op het geluk van korte duur de omhelzing van mijn wanen zo verstikkend en doorvoed wist jij tot kalmte…

ik voel een druk het is heel zwaar het voelt heel naar maar het is het waard…

als jij nog bij mij was wat zou ik dan dingen anders doen ik heb veel fout gedaan en dat draai ik niet meer terug jij was mijn eerste echte liefde die er altijd voor mij was wat ben ik toch een eikel dat ik dat toen niet zag jij gaf me alles wat ik nodig had toch ging het niet perfect lag het aan jou, lag het aan mij over is het toch…

Toen ik vanmorgen uit mijn raam keek, speelde zich voor mijn ogen een horrorscenario af. De BMW van mijn buurman reed met volle vaart over een roodborstje dat net zat te eten. Bloed en veren lagen verspreid over het wegdek. Nu begrijp ik wat oma bedoelde met dat verhaal over oorlog.…

mezelf verborgen zomaar ergens in de morgen dus geen zorgen ik ben nergens goedemorgen…

Ik zie het nu, ik zag het niet. Hoe de hoop mijn gedichten verliet. Want woorden toveren niet. Zei ze vol relativisme en verdriet. Dus val ik terug op rijm en stijl. Of een passage uit het eerste lied. Ik zie het nu, ik zag het niet.…

was je vreemd en verloren dat je jouw eigen huis niet zag liggen? had je gezocht? of was je gedachteloos via het fietspad dat je altijd fietste naar die nu verlaten woning getrapt? om daar dan te herkennen, te voelen dat het niet meer rijmt met wie je bent maar met wie je was…