Alle inzendingen van Sander Kunst

Ik zie het nu, ik zag het niet. Hoe de hoop mijn gedichten verliet. Want woorden toveren niet. Zei ze vol relativisme en verdriet. Dus val ik terug op rijm en stijl. Of een passage uit het eerste lied. Ik zie het nu, ik zag het niet.…

was je vreemd en verloren dat je jouw eigen huis niet zag liggen? had je gezocht? of was je gedachteloos via het fietspad dat je altijd fietste naar die nu verlaten woning getrapt? om daar dan te herkennen, te voelen dat het niet meer rijmt met wie je bent maar met wie je was…

... en we sliepen zacht en stil want macht klinkt kil en vreselijk zwaar maar met deze man gekozen is het vooralsnog waar dat jij verandering wil ... we dronken erop en leden er niet onder vooralsnog…

is er een dichter in de zaal die mij met een wijze blik kan wijzen op de puntjes op de i de waanzin van een woord is er een dichter in de zaal die mijn gedicht kan reanimeren ik heb alleen maar toegekeken hoe ik vol wanhoop en ernst gedichten open snij en dood laat bloeden laat deze overleven, laat dit de vanzelfsprekend tijdloze tussen…

Soms is een dag niet een dag en ook geen uren, zelfs verre van. Het kan ook een gedicht zijn, dat coupletten lang opsomt en in herhaling bungeejumpt. Nu is er geen gedicht, alleen een gang die eindeloos lijkt te vertakken. Zodoende zijn er geen woorden, geen ogen, en is er de tijd die het imaginaire plaats en podium uitgumt. Ook de tijd…

ik eet de dag door met woorden en letters van drop, chocola en hele zinnen zoethout waar ik op kauw kauw kauw ik drink de tranen van mijn lief, de lege blikken na het afscheid het regenwater in de koude goot één theelepel dood 's avonds als ik misselijk voldaan mijn bureaustoel bezet kots ik poëzie…

wat is een stad vraag ik me hier af een aantal pleinen verbonden door oude wegen en droge paden mensen, rivieren, kaden gebouwen, fonteinen wat maakt een stad zoals deze en zijn neven tot wat het raakt om te wonen en opnieuw te blijven leven vraag deze stad om een antwoord dat telt en hij geeft als onontkoombaar feit zijn verhouding…

ik zag een landschap en schreef het zwart op wit nu heb ik een landschap maar het is er niet ik zag een doek vol eenvoud en oorsprong over de seizoenen een landschap vertellen over de onmacht van een dichter…

als ik echt een dichter zou zijn als ik schreef voor echte mensen mensen las men kwatrijn kwatrijn kon ik mij geen betere herdenking wensen als ik een echte dichter vond de lezer gedichten ergens tussen Vasalis en Bloem leunend tegen Kopland en Kouwenaar verscholen achter Komrij een werk van mij mij daar…

In de laatste fase - de wedstrijd was al gespeeld - kwamen de kaarten, de schoppen, de ballen naar voren. De punten konden niet meer worden gedeeld. De strijd was verloren. De wind strooide vlagen vandaag en gaf het vervloekte gras een sonnet; 'Ik relativeer hele dagen de nacht in Uit mijn gekrijs blijkt dat wat het is De waarheid krijgt…

Als het vuur ontstaat, de zinnen beginnen te vlammen en letters in volle vaart tikkertje spelen, dan dooft langzaam mijn gevoel voor ritme en het vuur waar ik zo haastig en te zoekend naar op zoek was. Dan is helder alleen nog glas en roept het gedicht gevaarlijk behulpzaam en vrolijk 'vind me'. Liever zinnen waar om is gestreden. Gedichten…

Het regent wederom Zijn weer is haar weer En andersom Over de wegen van het doorgaan Schildert hij en verandert zij En zodoende is er zijn bestaan Elke derde regel Uit een gevonden boek Schrijf hij over met vulpen Op een nieuw, schoon doek Daar overheen Kleuren van het leven Zoals het zijn kind Kind van haar kan wezen In zijn…

Gedeeltelijk uit verveling en gedeeltelijk uit angst om te vervallen in structuur en eindeloze herhaling besluit De Dichter te dichten op z’n langst en te schrijven zoals het schrijven nimmer ging. Allereerst is daar de diepe slaap met uiteindelijk een droom. Vervolgens mengt Hij beelden. Van vroeger, van nu en bovenal van zichzelf. Het gedicht…

Hoe onwaarschijnlijk lijkt de dood als je vingertoppen over elkaar hoort schrapen en ze als golven beweegt, koot voor koot? Is de werkelijkheid zo verlaten? Hoe onwaarschijnlijk blijkt de dood voor diegenen die in een roes van clichés gezamenlijk een rooskleurige boot drijvende houden? Men voor al het zwemmen vreest. Hoe onbegrijpelijk…

Een nieuwe dag voor de regen Wat is de blues en jazz? Zonder de zwarte woorden Verpakt in een zichzelf herhalend vers Een ochtend met jou belegen Wat lijkt zwart voorbij Als de lente mij voorleest Uit gezichten; uit gedichten Van kleurrijke woordenbrij…

Je denkt te veel. Bent te veel binnen. In gebouwen, achter pc’s. Onderweg naar onderweg. Sta even stil. Ideeën zijn vrij en liggen te wachten. Wees open. Op straat, plein en zeg.…

Hé, daar is ie weer. De ochtend, een glimp erotiek. Verwijzend naar vannacht en meer. Jouw huid, mijn huid. Groots, mystiek. Want het is mysterieus en magisch. Magisch wanneer wij smelten, als twee vlokken in een sneeuwstorm midden december. Het begint als een vaag iets en verandert langzaam in samengestelde vorm. …en het mysterie.…

verwrongen door regels, wetten en boze ogen loop ik telkens het begaanbare pad dat ik alleen het gangbare wil is gelogen soms ben ik de vanzelfsprekendheid zat vanaf vandaag mijd ik de mode verlies ik mijn bewustzijn laat alles over aan de goden kijk mij alternatief zijn vanaf vandaag maak ik mijn eigen weg en morgen is een nieuwe droom…

dichten kan ik niet verwoorden, dat kan ik licht toch is wat u ziet een door mij gemaakt gedicht toveren dat kan niemand verbazen misschien toch blijkt magie relevant als wij elkaar zien…

Had je willen blijven in de stad van veel te veel? Had je willen dromen? Over mij of een verwarrende nacht? Dacht je echt dat stilte en eenvoud zo verveelt? Dat de wind of een vriendin mensen naar een nieuwe minnaar bracht? Als je stil bent hoor je een piano zachtjes spelen Alsof vingers de donkere wolken aaien, vangen, bestormen, strelen…

De wind dwingt de takken tot een sonnet En roept alle bomen op te gehoorzamen Samen te bewegen, als een brave kleuterklas Alsof het al tijden ingestudeerd was Ik loop het ritme van de regen tegen de ramen En luister naar stemmen, een dierlijk gebed Daar volgt de trom en de bas Een geroffel van een Renault De vrachtwagen geeft, rijdend…

adem in en uit en ga zo verder loop heen en weer tot ik slaap luister muziek tot de muziek naar mij luistert en zwijgt zaten we eerst nog vol akoestiek nu is het stil het is het werken voor loon de zekerheid en cijfers dat maakt het dat ik van gevoel naar logica schoof waren we eerst nog vol ongeloof nu is saai gewoon…

De stad huilt om mijn afscheid de kreukels in het laken zullen nog één keer van mij zijn voor zij opgaan in duizenden anderen mijn liefde is niet te veranderen ook niet in deze stad deze kille, vreemde stad mijn honger is des te groter ik verlang naar dagen dat ik jou langzaam opat…

Het regent Alsof de wolken het ook zat zijn Ik mis je Maar voor dit gevoel zijn woorden te klein Daarom maak ik er voor jou een einde aan Ik stop met dit gedicht om in het 'echte missen' over te gaan…

Uit het donkere moeras van de nacht ontwaakt een man hij laat zijn hond uit en probeert weer te slapen Een dag duurt het voordat de hond zijn baasje wakker likt Te laat voor werk stomme hond…

Berlijn Je bent soms net ik Berlijn Half in de steigers Lopend door mij zie je wegen die snijden en straten die omarmen Kille gebouwen, onbegrepen architectuur en pleinen die verwarmen De geschiedenis Daar zal het niet meer aan ontkomen Het hart blijft kloppen De rivier zal altijd blijven stromen…

liefde vormt zich langzaam tot een open riool waarbij de ergernissen en eigenaardigheden vrij spel hebben en over het opgebloeide landschap stromen het landschap dient zich aan te passen, te beschermen en te begrijpen anders sterft al het levende in de liefde en rest een leeg oppervlak: donker, winters, een ervaring rijker…

Wat ik zal worden en waarom we hier zijn Het zijn nog steeds de ingrediënten van mijn dagelijks refrein Hoe ik mijn dagen zal vullen, waarom niet nu Telkens lopen de vage antwoorden voor mij uit. Continu Hoelang zal het duren en doet het nog pijn 't Waren vragen Maar zonder vraagteken kunnen ze dat niet zijn…

Kom bij me en vertel me hoe het vroeger was Hoe je naar woorden keek maar ze nog niet las Wanneer je door de stad vloog zonder rede, zonder doel Hoe vaak je moeder bedroog Elke dag een speeltuin leek Droom nog een keer dat gevoel Waar we nu zo vaak naar smachten Gevormd zijn we, door de saaie mens die datgene hevig ontweek Laat de…

Mijn leven is gebaseerd op een waargebeurd verhaal Een verhaal dat ergens ligt te wachten, ver weg en haast onvindbaar Het wacht tot het wordt gelezen Mijn weg is gebaseerd op een zelfgemaakt pad Een pad in het nergens Langs weilanden, door zijstraten en haast niet zichtbaar Het wacht tot het wordt belopen…