Alle inzendingen van Sevichny

Laat me verdwijnen onder je vleugels in een slaap van ongerepte warmte Laat me verdwijnen in de slagen tegen mijn borst Laat me onder je vleugels in de engte van een zware herinnering naast je verdwaalde voeten Laat me verdwijnen als mijzelf…

om de tijd op te vouwen als een vloerkleed in een doos van vergankelijkheid om de tijd te vouwen in de rimpels van het voorbije op te vouwen in mijn handpalm te bewaren kleine, kwetsbare seconden om de tijd op te vouwen in mezelf…

we strippen de berk. schilfers wit en bruin op de grond, jouw handen ze zijn twijgen op het mos. één voor één ontsluiten we de wortels. je knippert nog. we zagen door en schaven vlakjes aan de stilte. je spuugt op ons. het speeksel plakt. we onderdompelen in wollen water en lachen als je valt tussen het strooisel zoeken we resten van…

als behang met ogen weten we alles van de jochies die nu mannen zijn, waar onze vingertoppen overheen willen glijden. wisten we eerder niet hoe we zwelgen in hun lach? hoe we kijken door onze wimperharen naar het irreële slag? op geeltjes zingen we hen hymnen toe, naast een bord vol fastfoodzwijn. en ’s avonds ontpoppen we de wijn…

door het glas volg ik de stappen stappen langs de muur, links rechts. de straat is niet het einde, waar honden rond de bakken janken als ik het einde maak. het veld schuin achter, de landen waar wij grond bewaakten met een bal. soms, als we lachten wist ik niet hoezeer wij ons zijn. tot munitie plots op tafel knalde. pak het, om…

tussen regenboogkleuren en biergeneugten wachten ze op antwoorden, als poppen aan een draadje, ritmisch op en neer buiten zijn ze los van de nacht en heersen met hun hakgeklik. de jongens van het lamme tonggebral op hun knieën in de goot avances zijn het licht van hun verstofte ogen. ze draaien in het dansen om. kinderen uit het hart verdrongen…

rondjes op jouw been, ik teken heuvels, meren, wegen naar je voet en de veren, langs je schouder tot een nestje voor je hoofd je ziet veel blauw, de zon is naast ons zie je ook de dauwdruppels? een kunstwerk, rondom jou gestrooid met een twijg jaag ik de mieren weg ze lusten je omdat ik niet genoeg niet genoeg je lippen kus…

er zijn bomen die elegant, bijna voorzichtig iemand willen redden of alleen in hun oor fluisteren, iets aardigs niemand weet waarom anderen willen breken en vallen, hun wortels uit de aarde vandaan weer anderen vervlechten hun takken en denken aan de lentezon, ontdekken soms een regendans…

met gespreide armen wacht ik op de klap je slaat me en mijn paard valt dood we vechten om het vlakje in de hoek onze tenen kaatsen, de koffie geurt lijnen op het bord en bij je mond je lacht: 'ik schaak je met een dame.' zand glijdt de seconden weg is tijd in korrels kleiner dan momenten? mijn koning vlucht en dan een pauze jouw handen…

mijn ogen zoeken de echo van jouw woorden de wortels waaruit jouw lichaam vormde ik vind niets dan kaal gelopen vlakte een stekje uit de grond getrokken mijn ogen zoeken de gulheid in jouw lach de schuchtere aarzeling van je handen ik vind niets dan jouw onbezonnen leegte die mijn dansen opsluit in een kooi mijn ogen zoeken de god die in…

ik bewaar je tussen dwalingen bewaar ik je contouren, dieptes waar je mijn schaduw verlengt vertrekkende kleuren je omarmen het natuurgezang behangt je en de ogen van de nacht bewaken de verte waar ik je bewaar…

er leven mensen in mensen mensen uit een herinnering bewaard mensen die hier wonen en nog daar onbestemde mensen achtergehouden en de mensen die we achterlaten mensen van alle delen van de dag in één mens mensen van vele talen die spreken met één mond kleine mensen in grote mensen en soms daarin de grootste mensen er leven mensen tussen mensen…