Alle inzendingen van Stef Wouters

mijn hartslag wordt het ritme van jouw zwoele dans in deze tropische nacht steeds sneller beweeg je met jouw fraaie vormen helemaal tot in extase en die glinsterende blik in jouw donkere ogen vraagt om meer meer... totdat ik nat ontwaak door lekkage van de bovenburen…

Er was nog geen besluit genomen, al had hun relatie nog weinig zin. Dus zagen ze allebei spoedig in, dat het huwelijk ten einde was gekomen. Maar toch hebben ze nog geregeld seks. Onder het mom van: "ex op ex".…

dansende bladeren op het wegdek geven vorm aan een razende storm die al takken brekend en beukend tegen ramen de gemoedsrust in alle hevigheid verwaait…

verlichtende dromen weerspiegelen het zelfbeeld aan de gene zijde dienend als draagvlak om vergetelheid te bereiken wat rest is hemelse adem...…

Een onsamenhangende kretologie tekent het niveau in de muffe ruimte. Geschreeuw in de leegte, lamlendigheid ten voeten uit, zinloze perikelen inbegrepen. En de waarheid wordt telkens weer opnieuw begraven, onder al het slijk van verstandsverbijstering...…

zwoel swingend en ontspannen word ik meegevoerd in vele maten opgezweept door de ritmes van mijn innerlijke drum zwoel cool swingend en ontspannen door het oergevoel dat zich uitbreid in universele vrijheid en voortkomt uit de ritmes van mijn innerlijke drum…

Onverwachte tintelingen laten een grijze massa kraken, scheuren meedogenloos door het stof der geboden, dwars tegen elke sleur in, langs ondenkbare vormen, ongeschreven normen, verboden vruchten, restanten van verbrijzelde verlangens en onvoorspelbare kluchten, richting de uitgebluste delen van menig levensvuur, door het beeld dat spontaan…

Door magische sferen Zal ik verkeren In een trance Vol expressie Waarin het vuur Der passie Zal branden Uit liefde Voor het ongerepte…

graag spring ik uit de taart ook al gaat dat gepaard met de nodige spetters zoals rondvliegende kaarsjes vruchtjes en stukjes room die als U.F.O.'s (Uitbundig Fladderende Onprettigheden) het luchtruim onveilig maken wanneer ik weer eens opga in mijn ding en dan onbeschaamd uit de taart spring…

afgeschoten in het ongewisse malen gedachten onafgebroken rond en worden maskers telkens verwisseld zo dreunen er talloze kreten door het diepste van de psyche waar alles in een waas verschijnt dan ontwaakt de ziel volledig lijkt elke stemming weer vredig totdat het gedonder opnieuw begint…

opgaand in extase swingt een ritmische vibratie in de creatieve geest zo worden de genen al trillend gevuld met lyrisch spektakel en zal er een vorm van euforisch leven door het brein heen zweven *Dit nieuwe percussie…

ik voel me helemaal sereen met al die verschillende culturen om mij heen dus ga ik van nu af aan uitegreren volledig multiculti in etnische sferen met raki of parbobier als aperitiefje wordt een oosterse schoonheid mijn liefje dan breng ik een bezoek om de hoek in turkije ga ik naar marokko in nederland en suriname zien in mijn eigen provincie…

met de kim in mijn gedachten denk ik aan een verhaal in horizontaal…

In woord, klank, ritme En een gigantisch oergevoel Reis ik af naar mijn innerlijk doel Zo word ik daadwerkelijk mezelf Stroomt er passie door héél m'n genen En ga ik terug naar de bron Waar het allemaal begon…

niets is voor niets in alle mystiek om ons heen waarin wij broeien groeien en bloeien in de kunst des levens…

Naast een overvolle afvalbak liggen nog wat uitgedrukte peuken, lege bierblikjes en een sinaasappelschil. Een voorbijganger, die toevallig tekenaar is, schetst dit alles vluchtig met zijn verbazing en noemt het: "Vervuilend stilleven."…

ontwakend uit de begoocheling laat niets zich nog vangen in de wildernis der gedachten de steen van stoffelijkheid rolt uit het bewustzijn en zal weldra zweven als een komeet door eigen ruimte vrij van tijd richting oneindigheid…

Kleine Wesley kopt zich groot Een aanslag op Robben bestraft met rood Brazilië faalt, Dunga baalt De samba heeft het niet gehaald…

tussen flora fauna graf en zerk is zij vrij van stoffelijkheid maar constant aan het werk…

ver van beslagen ramen smelten zij innig samen in de branding van een lustige kust vol diepgang…

in een dolende terugblik zie ik rook op het water in een diep paars visioen voel ik sympathie voor de duivel door dat opzwepende ritme word ik weer eens geil van mariska veres en die zwarte magische vrouw op de hoes van santana en reis ik met cocaine in my brain per roltrap naar de hemel waar moeder maria mij welkom heet met wijze…

in de metro las ik de metro en daarna de spits tijdens de spits…

Misschien was ik te skaffa en waren mijn patta's daardoor ineens loesoe. Misschien kwam het door die kaolo banga, met wie ik vroeger panja werd, zonder doekoe uit te geven. Misschien had mijn beste esahbi ze per ongeluk gepakt, nadat hij mij gratis asi gaf. Maar ach... Misschien moest het wel zo zijn, want die patta's waren wel…

van alles wat op je pad maar toch ook weer niets al is niets ook weer iets iets om mee bezig te zijn iets om vast te houden los te laten, weg te stoppen iets wat nietszeggend kan zijn of juist veelbelovend vooruitstrevend & springlevend iets om voor op te staan iets om te laten gaan zodat er niets overbljft want ook niets is iets…

zwijg maar niet als stilte je teveel is laat woorden maar stromen in diepgang, oppervlakkigheid of wat je maar wilt schreeuw het maar uit als je daar behoefte aan hebt zing het desnoods in alle toonaarden die je maar bedenken kan want het blijft toch wel tussen ons…

ondanks mijn isolatie voel ik geen stagnatie irritatie of frustratie want ik dicht mijn binnenwereld openlijk naar buiten door mezelf te uiten op de digitale snelweg waar je niet hoeft te ritsen tijdens de spitsen waar je nooit zal worden geflitst bij hoge snelheid maar waar je verbinding kunt leggen op afstand…

Het kon Frank niet Boeijen dat Harry Slinger druk aan het werk was voor Het Goede Doel, terwijl Henk Westbroek notabene een Toontje lager voor hem zong op De Dijk.…

in een oogwenk flitst zij voorbij dat meisje op die racefiets zo mooi zo strak zo adembenemend Oh was ik maar de handrem waarin zij straks zal knijpen de bidon met inhoud die haar dorst zal lessen of liever nog... het zadel…

In dichtkunst hoeft de beste geen nummer 1 te zijn. Al dichten dichters vaak met erg veel venijn. Ze uiten hun verzen, vaak lyrisch, soms banaal. Maar het gaat om de essentie, het spelen met de taal. Met taal als kanaal, kan men zijn spinsels kwijt. Maar moet er dan zo nodig een beste zijn door strijd? -------------------------------------…

Het is die waan van elke dag waarin menigeen altijd moet scoren, zichzelf -tot vervelends toe- wil horen, of het nou nodig is, kan of mag. Dus in diezelfde dagelijkse waan is onze huidige politiek ontstaan.…