Alle inzendingen van Theo van de Wetering

Er is een droom, adiafaan: Ik ben nog klein, een kind en ik sta voor het raam - over de vensterbank geleund, hoor ik een smal geluid. Spreekt iemand in de diepte daar iets uit? Mijn vader, hij staat hele- maal beneden en hij wenkt zonder een woord. Ik weet: Ik ben bedrogen, hij is dood, er is geen stem. Dus wuif ik terug en…

Nu komen met een laken zusters witte bergen van hem maken en dalen. Ik hoor het kraken van hun schoenen. Nu is hij mooi en licht en heeft zijn strak gezicht voor altijd ingedicht in dit bed. Dit is het uur waarop de namen van mijn vader voor mij komen staan in al hun vreemde stemmen; dit is het ogenblik waarop mijn moeder in het dodenhuis…

We searched the beach for shells especially these dark twins bearing random pale eyes of white chalk on their backs. And when we found I asked Dad, will they ever match again, thus wide apart yet so closely connected? They will not fit, he said Just let them be for they have been silenced in death. They are as soon will…

Langzaam de trechter vergetelheid binnengezogen bleef zij houden van haring met uitjes voorgeschotelde hapjes bij beetjes met een gebit klepperend genoegen genoeg nooit genoeg en altijd geholpen bij happende hahap ja zo zo goedzo hahap. Zo wordt van ieder het laatste het eerste en is elk menselijk eind een bijna mensloos begin…

Dit is een ironieuwsbericht. Mijn moeder zat destijds in een gesticht. Ze is er ongewenst niet overleden. Ze heeft er weinig schade aangericht en de geboden therapie aanbeden. Toen werd zij naar een dof bejaardenhuis gebracht. Tot dusver het journaal van ooit een nacht en over naar de weerman van het heden: Er wordt een handvol najaarsweer…

Jij hemelspiegel van mijn aarde, waren wij waterspiegels maar, vereeuwigvuldigden wij zo veel, elkaar doorkijkend, jaar na jaar, Maar werkelijkheid is schaarste jij bent mijn luchtkasteel ik ben jouw zwaarte.…

Soms wil ik je moedeloosheid wissen omdat je zegt: overal waar ik loop en jij en wij bestaan is het zo moe en niet mijn voeten maar mijn grond jou en de onze. En godverdomme ik snapte het zo altijd op papier maar ik vervloek nu alle vogels van het wit op een A4 o jongen, ik haat de robots die mijn twijfel zo vermenigvuldigen. Ik…

Om alles wat van jou mij groot en overmooi aankijkt bestaan de regenbogen. Zou ooit god zelf daarvan het spectrum binnengaan en kleuren uitdoen, onbewogen, het is mij goed als hij maar over laat het mooie blauw van ogenlicht dat ik jou toedicht tot mijn dood…

Over onze liefde, wind en water: Heb je het dralen gezien dat de kust nadert: zal ik eb zal ik vloed? en de maan en de stand van de aarde die bepalen het aangaan het afgaan het over en weer Heb je gehoord het dilemma zal ik, zegt het, moet ik dan altijd het turkoois dat zweemt naar groen en aarzelt tussen blauw. Heb je om je hoofd…

Mijn vader is alleen nog jas; mijn opa nog alleen het dragen. De eerste nog het ijs, de tweede slechts het dooien. Ach ja, mijn vader en mijn vaders vader: de één van vuur de as de ander het verstrooien.…

Onlangs las ik over jonge dichters die zo vreselijk over neuken willen dichten. Ik kan er niet omheen: míjn poëzie geeft minder uitslag op de schaal van Richter.…

Wanneer ik sterven zal dan wil ik een eentonig hart omdat god wit is. Wanneer ik sterf eis ik volkomen rechte lijnen en strakke eenvoud van muziek: een blues of Phillip Glass omdat god strak staat in zijn schepping en in mij Maar lees mijn twijfel: een woonboot onder water bladder van verf op hout…

Ik ben drie vaders. In mij komen opa en vader samen met een kleine ik. Wanneer de kou gaat hangen in de bomen kleden wij ons in warme truien dik en jassen groot om in te wonen. Als dan de winter invalt gaan wij schaatsen op onderwerelden van pikzwart ijs, maar één raakt achterop bij oude plaatsen en één slaat een doodlopend slootje…

1 Zijn moeder, een handvol onzekerheid, voerde een ijzig regime dus hop in de kast in het donker: zo werd hij hard, de ogen zo lang als het kon hield hij droog. Uiteindelijk kende hij elke conditie waarop hij de hel mocht verlaten. 2 Zo zag hij terug al die dagen van vroeger: steeds vaker steeds voller met smoesjes van neem me niet…

Vroeger neukten we op de Bolero van M. Ravel, in lekker langzaam ritme onszelf een climax, hoogtepunt, je kent dat wel. Mijn buurmeisje intussen draait house van zoveel bpm door bonken begeleid van heimachines in de nieuwbouwwijk. Je kunt maar beter ff iets gaan doen met bollen en breipennen: moeiteloos sokken op maak van wol of…

Als genesis nog over de kamer ligt en gods geest ternauwernood is opgetrokken, spelen zij al toren- hoog de blokken op elkaar. Er groeit een vreemd gebouw: één rek en reikhals al. Dan, na een hartslag van terreininstinct en binnenangst, weigeren zij elkaar welk playmobielfiguurtje waar mag wonen in die toren; met woorden bijten zij als…

Jij zei: daar liggen ze, ik was ze niet. Er werd getandenpoetst in haatpositie van ellebogen die weerhaakten. Ik zei: koffie Jij zei: is klaar dankjewel En zo ging de dag voorbij in de grootste eenvoud van woorden.…

Je ligt, je slaapt tussen de stilte van je haren: je gezicht mooi, je neus als ooit, je mond als nooit, je lijf als ook, je geur als vrijheid. Ik kijk naar je: hoe weinig woorden zijn er nodig waar geen taal de liefde doet ik zwijg 1 woord Ik kijk 1 Lief 1 Jij.…

Hoe vaak jij ook uit taal opgroeit tot die ene warme naam Ik wil je het liefste ongesproken laten liefste geheim houden want vreemde toehoorders kunnen om de hoek wachten Ik wil je het liefste binnensmonds op het puntje van mijn tong Ik heb je het liefst net niet gezegd maar bijna Vanuit mijn overbevolkt hart…

Mijn kind, dít droomde ik: je schamele geboorte en je open blik… En dat je spreken ging en ik je vóór kwam zingen: Zeg ken jij wel de mosselman, die woont in Scheveningen…? Maar ook vertelde ik je in de tuin over de dwergen van Svart Alfa Heim, bewaarders van de schat der Nibelungen. Zo schiep ik als vanzelf in jouw bestaan besef…

W8ff: euh veel dus W817 en leuk whahaha hahahah wij liggen in een deuk een scheur misschien. Herken waar het tekort aan taal geworden is en wij aanvaren op een in- en outbox, scheep en schipbreuk van de woorden. Laten wij weigeren onwelsprekend te willen zijn, en onwelschreven. Laten we taal opeisen.…

Vooral die dagen lagen er mossels op het strand. Hij toonde mij het donker huis, door zeepokken ontruimd. Toen ging hij dood. En nog na zoveel jaren - want breekbaarheid wordt telkens dierbaarder - zijn mij bijgebleven de smetteloze ruimte, de lege ogen, de bewoner niet thuis…

Ik ben een boomlang bloedmooi meisje dat liefheeft Mijn vriend zo klein als klein kan zijn Hij is onzegbaar mijn Ik kus hem neigend, in mijn buiging hartstocht, geilheid, liefde misschien bestaat onmeetbaarheid…

Zij durft niet kijken als ze kijkt Zij sluit ramen en deuren met haar ontloken ogen Maar met haar vingertoppen schrijft ze in de palmen van mijn handen: bemin mij, doe mij open…

Na twee jaar dood vroeg hij is opa botjes nu ik zei wel ja na twee jaar zal dat wel maar wist het niet of bijna niet aar- zelde alsof alsof ik beter kijk dan jij alsof ik beter weten zou dan jou geopenbaard.…

Terwijl het levenswerk in een ijl tempo voortjaagt langs gesprekken van de dag spelen op straat de kinderen een glimlach elkaar toe tot later en nog later heel erg moe de moeder binnenwijst. Met de verdieping onder zich vandaan geruimd spelen zij binnen verder uur hun schaduw is een vogel op de muur hun leven wordt een langzaam stil gaan staan…

We searched the beach for shells especially these dark twins bearing random pale eyes of white chalk on their backs. And when we found I asked Dad, will they ever match again, thus wide apart yet so closely connected? They will not fit, he said Just let them be for they have been silenced in death. They are as soon will we, he said…

Zo had ik je nog niet gezien: terrein wuivend van gras speciaal ontsloten voor de voeten van wandelaar ik Je bent mijn glooiing zonder slangenbeten, peilloos diepe kloven, prikkeldraad of paden. Je bent als kon ik in je thuiskomen: lief lijf, zacht jachtgebied.…

Zo gingen wij wel vaker: een uur lopen naar Scheveningen en dan schelpen zoeken langs de vloedlijn dat verdomd lange en zinloze front tegen de zee Zo botsten dikwijls onze elementen: mijn water kwelde steeds zijn weifelende strand maar dan was daar zijn vuist een golfbreker waarop ik schuimend zinloos aanviel Zo altijd aan…

Jij was zo ooit en onverwacht alsof de schepping nog beginnen moest. Misschien was je te laat, een dag teveel, een achtste, toch heeft god jou mijn leven ingesmoest En nu je bij mij wegijlt, uit een scheppingsweek verlangen berg ik je op in genesis Wij, eerste mensenpaar Wij, eigen slangen en gesis……