Alle inzendingen van Vera

de dood zoekt mij achtervolgt mij van dag tot dag wachtend tot de tijd dat ik toegeef achterna gezeten door de dood zoekend naar een uitweg kijk ik recht in zijn ogen en voel me verbonden een zachte bries bestrijkt mijn hart het is zoals het is en het is goed..…

Ik herinner mij haar lach niet hoe het klonk noch hoe het zag want met de jaren worden herinneringen vager. Maar ik weet nog hoe zij een kwinkslag of een grapje vond voor elkeen die voor haar toonbank stond. Ze was ook sentimenteel : een appel weent onder suiker en kaneel. Dezelfde zakdoek droogde onze tranen van rozenwater en later van…

Het kost niet zoveel iemand een glimlach te schenken, je hand op te steken voor een vriendelijke groet zoiets kan de zon laten schijnen, in een hart van een mens die je zomaar ontmoet... Het kost niet zoveel je hand uit te steken, om voor een ander een beetje behulpzaam te zijn Een dankbare blik is de beloning, al was de moeite voor jezelf…

Als ik als kind de warmte van de zomer had gekend was ik die in de winter niet verloren Als ik als kind de warmte van een warm huis had gekend had het de rest van mijn leven niet zo hard gevroren...…

ik bewonder januari om de scherpe vliegtuigsporen in haar blauwe lucht en de paar witte wolkjes die snel op worden gegeten door haar lieve mond ja, ik bewonder haar en naast de donker- bruin gekleurde vensterbank wacht de koffiepot, en kaneelsiroop glijdt over de oude radiator naar beneden beneden waar het gras ligt te roezemoezen…

Vaal en van nicotine gegeeld in elkaar gevouwen rond, maar toch zo verdeeld als ik ze zie -achter je rug-, luiwammes ik voorzichtig heen en weer in hun zachte bedding. Je vingers ik leg ze als lakens opzij. Ik rek me rijkelijk uit, zo veilig en warm omvatten ze mij.…

Van dauwdruppels in het ochtendgroen tot de sneeuwvlokjes die als waterbellen langzaam neerdalend in een winterplas op jouw grijze pluisjes wachtten. Zo veel als de bomen en hun begroeide takken mij wisten te vertellen van deze waarheid; zoals de parelmoer blaadjes in de groeiende april donkerte lichtroze kleurden, zo spraken zwijgende…

Hoe erg ik de dingen die je nooit deed mis... Je stopte me een paar bruine versleten schoenen toe maar na het aantrekken van de kousen hield ik op en gooide mijn grondvlak in het diepe, waarna het altijd boven kwam drijven en mij liet zien dat het ook zonder armen kon blijven drijven op het onrustige water. Je gaf me prikkende brandnetels…

twee grote, bruine ogen proberen aarzelend en voorzichtig naar boven te kijken en de zon te begeren, voor wat licht om de pijn te verdoven vluchtig werpt het kind een blik over het uitgestrekte land en ziet, overal draden gespannen en dat overal elkaars liefde is verbannen ze probeert een stap te zetten maar de betonnen, oude rijweg…

heb het al achter me gelaten ook al staat het overal nog op de muren geschilderd, ook al staat het nog gegrift op banken, tafels, planken je zag enkel mijn schulp, waar ik al die tijd in kroop je zag enkel mij verdorren in de late herfst avond het doet me nog steeds de sporen bij elkaar zoeken maar elke aanwijzing zegt me met trillende…

proef je het bitter van het vergaan, hoor je het gezang nog van de vorige lente? maar ergens windt zich weer op de herhaling van de wijzers die opnieuw hun ronde draaien en opnieuw hun slag slaan langzaam hun routine afgaan niet het kleinste detail wordt overgeslagen, niet het verse wat uit de grond zal komen langzaamaan ontstaat…

Praten zonder woorden, huilen zonder tranen, klimmen zonder koorden, het alles is zo veel te lief om te kunnen argwanen. Knippen zonder schaar, zingen zonder stem, het doen veranderen zonder enig gebaar.…

Een wit kussen Een wit hoofd Ogen met een kinderlijke glans Breekbaar zo kwetsbaar Je knuffel bij de hand Je geeft geen grote woorden meer Aan al die kleine dingen Geen trieste woorden meer Aan al je geleden pijn Je hebt geen blije woorden meer Voor de gelukkige momenten Je hebt geen namen meer Voor een ieder om je heen Nog eenmaal…

Heuvels lijken te dalen grond verschuift langzaam en drijft weg in de stroom van rood water. Het rode water volgespuwd met liefde sleurt je mee naar gebieden waarvan je nooit wist dat zij bestonden. Het bijna vlakke land ligt er verlaten bij zo zonder obstakels is de weg vrij.…

Dat hij dit blaadje heeft vastgehouden 's hemels mooiste kreukels erin heeft gelegd en de meest vloeiende krullen over het papier heeft uitgespreid dat hij elk woord heeft gelezen geen puntje overgeslagen heeft dat hij mij naam heeft herkend en toch de kleuren uitgezaaid heeft over dit eerst zo bleke papier zijn geur onbewust heeft uitgesproeid…

zie ons struikelen in de stroming hoe fel onze armen kleuren tegen het blauw van het water hoe ze het lef hebben zo uitbundig te durven dansen op de wegen van -alles, maar niet dit- grauw maakt de omgeving afzetten tegen ons, of wij met onze felle kleuren tekenen er dwars door. we liggen dicht tegen het doek wat zo’n verschil maakt.…

Het is te groot geworden om nog te kunnen verbergen. Het heeft al te lang geduurd om simpelweg nog te kunnen negeren. De bloem is nu eenmaal gaan bestaan. Dat de zaden zo veel zouden brengen, konden zij ook niet weten. Maar we zijn meegesleurd in een paradijs voor het eten van de verboden vrucht. Nu is het te klein geworden om nog…

Geef me je hand Geef me ze allebei en zeg me heel even dat je niet kunt leven zonder mij…

het lijkt alsof het heeft toegeslagen ook bij ons, het langzaam vergeten van gedachten, gevoelens en woorden wie niet mag zijn of worden word het veld van de liefde met twee klappen uitgeslagen twee kansen en toch, sla toe! leeg je gedachten, gevoelens en woorden het vergeten wint.…

Er zijn woorden die zacht uitgesproken moeten worden dichtbij de mond, waarvan je vond die woorden zijn om te bewaren maar eens zullen de woorden de tijd stil zetten en je betoveren zo lang bewaard gebleven in wat eindelijk is blootgegeven. woord voor woord, wil ik spreken dichterbij dan dichtbij jouw mond verder doordringen dan het woord…

Ik heb ergens zo'n plaatje rechthoekig en gekleurd als het meezat scherp genomen van je. zo'n gevalletje heel dun met rechte randjes en je beweegt niet eens dus leven zal 't wel niet zijn geweest. er zit niks boven niks onder behalve mijn hand die dat plaatje weg laat vallen langzaam vergeten.…

Waar ben ik verkeerd gegaan welk pad heb ik genomen dat mij zo treurig naar deze diepe afgrond leidde? kan ik nog terug of is er geen weg meer naar mijn veilige bestaan wat er van over is gebleven. ik wil niet meer heen ik word meegesleurd door wezens langs de kant ik wil terug, niet heen! deze weg leidt alleen maar naar een nog dieper…

Tastend in het duister probeer ik met mijn vingertoppen voorzichtig te vinden wat hier niet meer ligt In de hoek voel ik hoe ik tegen van alles aanbots wat allang is verdwenen maar nog steeds dichtbij me is Mijn tranen stromen zachtjes ik hap in de donkere lucht doe deur na deur open maar nergens is het woord, dat ik zoek Met de…

ik kan nu alleen nog maar staren naar alle vage beelden die voor me lijken te verschijnen ze gaan weg en komen terug ik zal nu alleen nog maar staren me bedenken wat er is gebeurd alles overdenken, ik moet mijn ogen spoedig laten rusten ik wil nu alleen nog maar staren niet naar hier, niet naar daar alleen naar jou wie ik nu mis je…

de zoektocht om een simpele blik mijn ogen dwalen zo twee keer per week het hele heelal af tot die eindeloze klik wanneer je gevonden bent doordat IK keek je stoppels vandaag allemaal zichtbaar, die pieterige stipjes kijken niet terug zelfs je mondhoeken lachen alleen naar elkaar, maar voor mij keren ze de rug. nee, die donker bol…

raak mijn hand eens aan en voel hoe ik sta te trillen ik sta op het randje van een hele diepe afgrond waarom zou ik niet vallen, vallen en nooit meer opstaan zodat ik nooit meer hoef te bouwen op dingen die altijd instorten waar ik nooit sterk genoeg voor ben om ze staande te houden dus waarom zou ik niet? de reden waarvoor ik blijf…

Ik wil je zo graag bij me hebben hier waar ik me thuisvoel zo veilig en zo warm bij me zo dichtbij je toen was wil je komen en wil je blijven tot het einde van de tijd zoveel energie kan je me geven zoveel kracht kan je uitstralen wanneer ik me verlaten voel zie ik je voor me je haalt me eruit, je haalt me in het leven, en daarom wil…

Het is nu een uur geleden ik heb aan niets anders gedacht waar moet ik aan denken, mijn hoofd en mijn blik zij gaan haast ten onder aan zwermen vliegende vlinders Het is een uur geleden mijn wangen nog steeds rood gloeiend en mijn ogen knipperen alsof het een droom was maar ik ruik nog steeds, je vertrouwde geur Het is iets meer dan…

Ik kan geen afscheid nemen van je er kan geen knopje zomaar uit worden gezet je blijft toch altijd bestaan in mij niets kan zomaar verdwijnen uit me een zucht is niet genoeg om het gevoel weg te laten waaien geen gedicht is goed genoeg om de grootste kracht van de liefde te beschrijven om het afscheid normaal te laten verlopen het is moeilijk…

Minuut tot minuut in al die dagen gaan ze zo hopeloos langzaam voorbij als een bijna opgebrande kaars met een lont zo zwart van al de tegenslagen wacht ik wacht ik rustig op de volgende minuut waarin jouw gezicht even zal oplichten door iedereen heen en mij al nee schuddend met je hoofd de boodschap kort overbrengt er is nog geen licht…