Alle inzendingen van Vera

Geef mij je wellust, ik wil mijn ontij vieren, Vergruis de steen waarop ik stoot. Krauw mij tot regen, vervloek mijn tranen, Omhels mij met jouw primitiefste leed. Want beeld op beeld bega ik mijn sterven, Uit alle tijden roepen mij jouw woorden aan. Ik wil jouw naam niet in herinnering dragen. Niet dag na nacht mij in jouw vlees herhalen.…

als een stille bruid stapt de witte pauw door het zand witgekoust witgekroond en witgetooid zo ongenaakbaar en trots misplaatst eigenlijk en al met de blik van ontevreden vrouw in de koele ogen die schichtig bewegen in mijn richting getroffen denk ik m'n spiegelbeeld van zo lang geleden alleen, ik mis de angst in haar blik als…

voor mijn blinde buurman Hij stond daar zomaar voor het raam. Ik dacht - naar mij te staren - Ontzet trok ik de blinden strakker aan, Heb hem voor wie of wat hij was gelaten. Niet in de zon, in het teken van de koude maan Moet zijn gesternte zijn gevallen Toen het bijtend zuur hem naar de ogen greep, Hem in hem sloeg, hem dichtte in het…

Het nieuwe jaar is nauwelijks begonnen. We zijn dag twee, de kerstboom staat nog uit. De glitterstickers juichen op de ruit en elkeen heeft de tombola gewonnen. Drie flessen wijn, een sjaal, twee Bongobonnen, je schaamt je, maar denkt toch: een leuke buit! Je ruimt – alweer – de keuken op en fluit een kerstlied, nietsvermoedend, onbezonnen.…

Beschrijf me wie en hoe ge zijt en toon uzelf als de persoon die ge wilt zijn in werkelijkheid, verdorven of kraakhelder schoon. Ik maak in dit geen onderscheid. Voor mij is eender welke zin die door uw pen werd neergevlijd een vers dat ik in se bemin. En durft ge hier uw roerselen kwijt, geen ander die ze hoeft te lezen. Ik ben het blad…

is het een woord dat reeds bestaat? ik zoek het op ik typ het in hoe snel dat gaat in minder dan een kwart seconde wordt het vijfhonderd keer gevonden en ik die dacht... sssst niets gelezen, niets gehoord laat ik opnieuw beginnen lieverling hoorde je ooit een mooier woord? (de gezongen versie is te beluisteren op http://veradebrauwer.punt.nl…

wat staan de ogen hoog vanmorgen hoger dan de zon dan de neus die voelt hoe fris het is en zich terstond een rode kleur aanmeet gezelschap voor de mond de nazomer, sleepboot van de herfst, passeert scharlaken bakens door ochtendkou uitgezet de gezongen versie is te beluisteren op http://veradebrauwer.punt.nl/…

de lage zon schildert een zebrapad in onze diepe, lege tuin de buren leveren boomzwarte verf wij een grasgroene straat daar waar het kippenhok niet staat komen er al paaltjes uit de grond met grijs kippengaas errond zal ik oversteken? gaan kijken waar ik later eieren zal rapen stront van legstokken schrapen ach, stel je voor dat het noodlot…

Klein zwibbelzogje wil naar huis, ze houdt niet van logeren. Ze trippelt weg, stil als een muis, om nooit terug te keren. De troedeltjes in oma's kast zijn oud, compleet versleten. Wie troedelt er nog met een flast? Ze zou het echt niet weten. Ze lust geen stroep, ook niet geprakt, geen scheve schoffeloren. Wat oma in de troggel kwakt…

Wie zag er reeds een koeliebrom? Veel groter dan een schuifeltuit! Hij speelt geen tuba of geen trom, een koeliebrom... die brommert snuit. Maar als er één verkouden is en sukkelt met een snuit vol kwok, dan gaat al dat gebrommer mis: het klinkt zo vals... als een patrok. De andere koeliebrommers zien dan hoe hun snipverkouden broer…

Men noemt mij vaak de dotsedaris en dat bezorgt mij echt geen vreugd omdat het als een klontje klaar is dat het een naam is die niet deugt. En zelfs op meer dan één manier! Ik weet toch zelf best waar ik ben? Dat is nooit daar, maar altijd hier, hoe traag ik kruip, hoe hard ik ren. En dotsen heb ik nooit gekund. Ik zabber als een zabberslak…

Hier zit ik dan, in zwart gepeins verzonken, en leg me neer bij treurnis' heerschappij, want vriendschap die uitbundig werd geschonken, leek op een dag de houdbaarheid voorbij. Ik weet niet meer hoe onze stemmen klonken, al liepen wij gestadig zij aan zij. Een beeld dat, door de stroom des tijds verdronken, mij plots weer overspoelt als bitter…

Het is koud ligt weggekropen onder een dekbedberg met ook nog een jas aan. Geborgen als een kiem in een warm ei. Geschrompeld tot nauwelijks meer dan adem. Ik zit beneden en wacht tot hij uitkomt.…

Lage ochtendmist over de weilanden. Ergens op vakantie wakker worden, vroege morgen, tent uit, natte sandalen, die aan en door een heelal van druppels gaan. In een mantel van vocht verwonderd stilstaan. Hoe het is een diertje te zijn geworden dat zich uitrekt naar horen, en ruikt de schimmeldraden herfst. Gewaarwording van een vloeiende natuur…

De geliefde hoort op te komen bij de achterdeur waar de omhelzingen bij horen, de toegesnelde zoenen, het omranken van het gewillige reiken. Binnen in huis zit vader. Die ziet het niet. Hij kijkt tv. Moeder strijkt zijn hemden aandachtig gebogen over de plooibaarheid. Intussen slaat leven een bladzij om. Bij de achterdeur ligt het scharnierpunt…

Zat van zee zat hij zat aan de zee. Alleen de zee zat er niet mee.…

De schinkelwink zit triest in bad, allenig, zonder eendjes. Ze heeft geen protzels, moet op pad op korte, kromme beentjes. Ze heeft een protzelschinkeltuig en schinkelt om den brode. De weg is lang, het pad is ruig, maar protzels zijn de mode. Na lange tijd komt zij weer thuis, een grote tas vol protzels, haalt haar machientje uit de…

Hun dorp is aan de grens gelegen van leefbaarheid en voor hun staat bestaan ze niet, er zijn geen wegen, het is woestijn waardoor men waadt. De regen heeft hen doodgezwegen, de hitte brandmerkt hun gelaat, maar één van ons is hen genegen: het hart, het plan, de steun, de daad. Een waterput brengt hoop, doet leven, machines worden aangevoerd…

Stelt u zich voor: een stad na middernacht, een echtpaar loopt door de verlaten straten, in opperbeste stemming. Onverwacht stopt er een auto en stopt ook het praten. Een man stapt uit en heeft niet in de gaten hoe bang zij zijn, op bruut geweld bedacht, omdat hij zelf, gevolgd door onverlaten, ternauwernood ontsnapte aan de jacht. Daar…

Ik dacht dat ik van je hield, dat ik alles van je wist. Maar in dat alles wat ik dacht, Heb ik me zwaar vergist. Die dingen wil ik nu niet meer weten, ik wil alles van en over je vergeten. Je bent en blijft te leuk en te lief, maar ondertussen ook gewoon een dief. Je hebt me gebroken, je zoekt het maar uit. Ik blijf niet meer hopen, voor…

Ze raken niet, hun speelse twijgen, beroeren slechts dezelfde lucht. Doch heen en weer gaat bladgerucht, een zomer lang zal het niet zwijgen. In herfstig loof, hoor hoe zij zucht, de eik ziet haar naar hem toe neigen. Ofschoon de maanden dagen rijgen, draagt al haar pogen nimmer vrucht. Hoe moet zij hem toch overtuigen - wijl winter…

jaloerse minnaar je verjoeg de herfst met zijn warme kleuren uit schrik dat hij me zou bekoren je huilde in kale bomen omdat ik sliep in je paleis van ijs onder je witte deken je zuchtte op plassen en beken die onder je kille adem bevroren nu je me wakker kust, hoor ik je vragen of ik dit jaar de kristallen kroon zal dragen die op de troon…

Er knerpen kiezels in mijn hoofd. Ik wankel in het knarsend grind op zoek naar rust die ik niet vind in taal, in denken. Licht gedoofd omdat de schemer mij belooft dat hij zal troosten wie hem mint en ramen dicht opdat de wind geen schilfer uit mijn denkpad rooft. Het duister kent dit broze huilen om struikelstenen, hobbels, kuilen…

door de tijd beslagen krijgen herinneringen een waas zoals het lang ongebruikte glas dat achter in de kast staat weet je nog of je zoet of bitter dronk? of het tikken van twee glazen klonk? of daarbij ogen straalden, stemmen streelden? je slaat breekbare gedachten tegeneen en wat je toen zo zeker wist tracht je nu opnieuw te weten elk…

Zo is het ons uiteindelijk vergaan: als schepen zonder lading reizen wij. Niet doelloos, neen, de sterren en de maan zijn onze gids, zoals weleer toen zij het trekken langs een vaste hemelbaan aan ons als voorbeeld stelden. Ieder tij bracht wrakhout mee uit onze oceaan. Toch ging de dreiging, leek het, ons voorbij toen wij voor anker lagen…

Waar! Waar kan ik heen? Waar zal ik staan? Waar iemand me hoort. Waar iemand me ziet. Waar iemand me ruikt. Waar iemand mij voelt. Waar iemand zegt, je mag er zijn! Daar zal ik staan!…

Mijn kind, waarom liet ik ze zó passeren, de korte jaren van je kleutertijd, de lange dagen van het irriteren, in een onuitgesproken dom verwijt. Je sliep tussen de lakens van mijn spijt. 't Is schandelijk en toch durf ik beweren: misschien was ik je toen zelfs liever kwijt. Maar blijkbaar valt het moederschap te leren want nu je met…

Er liggen veertien regels op de loer. Ik weet nog niet of zij een valstrik spannen, misschien mij naar verlegenheid verbannen om een gedicht dat slechts een woordensnoer is, zonder inhoud of belang; droog voer, terwijl in fijner schotels, ranker kannen de poëzie verlokt tot proeven van een geraffineerder maal (zoals de Cour du Nord serveert…

Jouw warme handen Sloten zich teder om die van mij. Ze streelden mij zacht, Ze maakten mij blij. Jouw warme handen, Streelden zachtjes mijn wang. Vol liefde en voorzichtig, Dat is iets waar ik naar verlang. Jouw warme handen, Nu vol vriendschap maar ook verdriet. Dat voelde ik in mijn hartje, Op het moment dat je mij verliet. Die warme…

Ik ben het groenpoepkuiken. Ik grobbel in het gras, ik strubbel door de struiken en plodder op de plas. Ik ben het groenpoepkuiken, herkenbaar aan mijn roep, aan mijn manier van duiken en aan mijn groene poep. Ik ben het groenpoepkuiken, jij slappe bruinkwakhoen! 'k Laat jou een poepje ruiken en let wel... het is groen. (De…